මට ගොඩක් දවසකට කලින් ලැබුණු email එකක තිබුණු වටින සිතුවිලි ටිකක් ඔයාලා එක්ක බෙදා ගන්න සිතුනා.
1. කෙනෙකු අපේක්ෂා කරන තරමට වැඩි දෙයක් ඔහුට ලබා දෙන්න. එය කළ යුත්තේ සතුටින්මයි.
2. ඔබේ ප්රියතම කවිය කටපාඩම් කර ගන්න.
3. ඔබට ඇසෙන හැමදේම විශ්වාස නොකරන්න. ඔබේ අතේ ඇති හැම සතයක්ම වියදම් නොකරන්න. ඔනැවට වඩා නිදා නොගන්න.
4. "මං ඔයාට ආදරෙයි ..." කියද්දි හදවතින්ම කියන්න.
5. කිසිවකුගෙන් සමාව ඉල්ලද්දි කෙලින්ම ඔහුගේ දැස දෙස බලන්න.
6. විවාහ ගිවිස ගත යුත්තේ විවාහයට මාස හයකටවත් පෙර බව මතක තබ ගන්න.
7. දුටු සැනින් ඇතිවන ආදරය පිළිබදව විශ්වාස කරන්න.
8. අනෙක් අයගේ සිහින වලට සිනා නොවන්න. සිහින නැති මිනිසුන් තුල බොහො අඩුපාඩු තිබෙනවා.
9. හදවත පත්ලෙන්ම අනුරාගී ලෙස ආදරය කරන්න. ඇතැම් විට ඔබට වේදනාව හිමිවිය හැකියි. එහෙත් ජීවිතය සම්පුර්ණ කර ගැනීමට ඇති එකම මග එයයි.
10. යමකට එකග නොවන විටදි සාධාරණ ලෙස ගැටෙන්න. එහෙත් කැත වචන කීමෙන් වලකින්න.
11. ඔවුන්ගේ නැයන්ගේ මිම්මෙන් මිනිසුන් නොමනින්න.
12. ඉක්මනින් සිතන්න. හෙමින් කතා කරන්න.
13. ඔබ පිලිතුරු දෙන්නට ඇකමැති ප්රශ්ණයක් කිසිවකු විසින් අසනු ලැබු කල සිනාවක් පා "ඇයි ඔයාට එක දැන ගන්න ඔනෙ...?" යනුවෙන් අසන්න.
14. මහා ලොකු ආදරය, මහා ලොකු බලාපොරොත්තු සමග ලොකු අවදානමක්ද පවතින බව මතක තබා ගන්න.
15. ඔබේ මව සමග නිරතුරුවම අදහස් හුවමාරු කරගන්න.
16. ඔබ පරජය වුවත්, ඉන් ලැබෙන පාඩම ජයග්රහණයක් බව සිතන්න.
17. ඔබටම ගෞරව කර ගන්න. අනෙක් අයට ගෞරව කරන්න. වගකීමෙන් යුතුව හැම ක්රියාවකම නිරත වන්න.
18. නරක කීරීම තුළින් මිතුරන් අහිමි කර නොගන්න.
19. වැරැද්දක් සිදුවු බව වැටහුණු විට වහාම එය නිවැරදි කරන්නට පියවර ගන්න.
20. දුරකතන ඇමතුමකට පිළිතුරු දෙන විට සිනාමුසු වන්න. අමතන්නාට එය හොදින් දැනේවි.
21. විවාහ විය යුත්තේ කතාබහ කිරීමට කැමැත්ත දක්වන අයකු සමගයි. මහලු වයසට පත්වෙදි අනෙක් හැම හැකියාවකටම වඩා වටින්නේ එය බව මතක තබා ගන්න.
22. හොද අවන්ක ජීවිතයක් ගත කරන්න. ඔබ වයසට ගිය විට ආපසු හැරී බලා සතුටු වන්නට හැකිවේවි.
23. ඔබේ ආදරණීය පුද්ගලයින් සමග ඇතිවන බහින්බස්වීම් වලදී අතීත සිදුවීම් හො වැරදි සිහිපත් නොකරන්න.
24. යම් අවස්තාවකදී ඔබට වුවමනා දෙයක් නොලැබුණහොත් එය වාසනාවක් වීමටද ඉඩ ඇති බව මතක තබා ගන්න.
25. එකිනෙකා වුවමනා කරන දෙදෙනෙකුට වඩා එකිනෙකාට ආදරය කරන දෙදෙනෙකු අතර ඇති සම්බන්ධය බලවත් බව මතක තබා ගන්න.
2011/10/09
2011/09/26
තරග විභාග සම්මුඛ පරීක්ෂණ සහ අපි
මෙ කියන්න යන දේවල් ජොබ් එකක් හොයන ඔයලාටත් වෙලා ඇති ජොබ් කරන අයට ජොබ් එකක් හොයන කලෙ මේවගේ සිදුවීම් වලට මුණ දෙන්න වෙන්න ඇති. මේ මට සහ මගෙ යලුවන්ට වුන දේවල් ටිකක් තමා කියන්න යන්නේ.
අපි ගොඩක් අය try කරන්නේ රජයේ රැකියාවකට යන්නනේ. ඔකේ ඉතින් වාසි දන්න අය දන්නවනෙ. විශේෂයෙන්ම ගැණු ළමයි තමා වැඩිපුර ඔයවගේ දේවල් වලට try කරන්නෙ. ඇත්තම කියන්න පහුගිය දවස්වල මටත් ඔය ලෙඩේ තිබුනා. දැන් එක අඩු කරගත්තා රට යන විදිහ දැක්කම.
ගිය අවුරුද්දෙ අන්තිම මේ අවුරුද්දෙ මුල ලොකු බැංකු දෙකකටම exam තියල interview තිබුනනෙ. බැංකු දෙකේ නම් කියන්න ඔනේ නැනෙ. ඉතින් කොහොම හරි අපේ අම්මගෙ වදේටම වගෙ මාත් application දාලා exam එකත් කලා. ඒක බැංකුවකනම් exam එකෙ general knowledge කියල අහල තිබුන දේවල් දන්නෙත් නැ. එකෙනම් exam ඉවරවෙල ගෙදර එද්දිම හිත හදගෙන ආවා වැඩක් වෙන එකක් නැ කියලා. දුකම හිතුනෙ එදාම අපෙ ඉන්ස්ටෘcටොර් ට්රිදප් එක ගියා. මට එකට යන්න බැරි වුන එකයි දුක. ඊට ටික දවසකට පස්සෙ අනිත් බැංකුවෙත් exam තිබුනා. එකෙනම් තිබුනෙ පලවෙනියෙන් තියන English exam පාස් වුනොත් විතරක් දෙවෙනි exam එකට admission දෙන්නෙ කියලා. ඔන්න ඉතින් මමත් ගියා exam එකට. කොටින්ම කියනවනම් මහත්තයත් එක්කත් තරහා වෙලා ගියෙ ඉස්කොලෙට යන්න පාර හොයා ගන්න බැරි වෙලා. ඒකනම් එ තරම් අමරු වුනෙ නැ ලියලා අවා. ටික දවසකින් මෙන්න ගෙදරින් call එකක් එනවා අර exam එක පාස් අහවල් දවසෙ අනිත් exam එක තියනවා. මට ඉතින් අරකට හොදට ලියපු ගොන් කම කියලත් නොහිතුනා නෙවෙ.
එත් ඉතින් ගිහින් exam ලිවුවා. එ වෙද්දි නම් එ ගැන බලපොරොත්තුවක් තිබුනෙ නැහැ. ඒත් මෙන්න ටික දවසකින් අයෙමත් call එකක් එනවා අහවල් දවසේ අහවල් බැංකුවෙ interview කියලා. අනේ ඉතින් එතකොටනම් ටිකක් විතර සතුටු හිතුනා පෙර පිනක් නිසාවත් ජොබ් එක හම්බ වුනොත් කියලා. කොහොම හරි කියපු දවසෙ interview ගියා.Interview එකෙ වැඩි දෙයක් අහුවෙනැ credit card ගැනයි බැංකුව ගැනයි ඇහුවා. එ අහපු දේවල් වලට හොදින් උත්තරත් දුන්නා. ටිකක් විතර බලාපොරොත්තුවක් තිබුනා. මාස දෙකක්ම බලන් හිටියා එත් කිසිම ආරංචියක් තිබුනෙ නැ. අන්තිමෙදි අම්මා බැංකුවට call කරල අහල තිබුනා. ඉන් ටික දවසකට පස්සේ ආයෙමත් කතා කරල අහද්දි කියල තිබුනා තේරුණ අයට එන්න call කලා කියලා. අම්මාගෙන් නම අහලා තිබුණා තේරිලාද බලන්න. අම්මා විස්තර කිවාම කියලා නැහැ කියලා. කොහොම හරි මගෙ යාලුවො ටික දෙනෙක්ට හම්බ වුනා එයල කිවෙ 220 ගත්ත කියල ඒත් අරලියගහ මන්දිරේදි පත්වීම් දෙද්දි 235 වෙල තිබුනා. ආයෙමත් මේ ලගදි දවසක අරංචි වුනා තවත් කට්ටිය වැඩි වෙලා කියලා. ඔහොමයි මට වුනේ.
ඔය අතරෙදි පෙරේදා teachers ලා ගන්න exam එකක් තිබුනා. ඒකට ඇවිත් හිටියා අපිත් එක්ක එකම batch එකෙ හිටිය අක්කල දෙන්නෙක්. එක්කෙනෙක් ගැන මම හොදට දන්නවා හේතුව එයා යාලුවෙක් වගේම කැපීපෙනෙන විදිහට marks ගත්තා. එයාට අර මම ගියපු බැංකුවෙ නෙවෙ අනිත් එකෙ interview ඇවිත් ගිහින් තිබුනා. එයාගෙ අම්මා වැඩකරල තියෙන්නෙත් එ බැංකුවෙම තම. එත් එයාට ජොබ් එක හම්බ වෙලා නැහැ. ඇත්තම කිවොත් සුදුසුකම් නැහැ කියන්නවත් දක්ශතාවය නැහැ කියන්නවත් පුලුවන් කෙනෙක් නෙවේ එයා.
කොහොම හරි දැන් ඉන්ටෙර්වීව් වලින් බලන සුදුසුකම මොකද්ද් කියලා මටනම් හොදටම තේරිලා තියනවා. එත් එකට මම හරිම විරුද්ධයි. කොහොම වුනත් අපිට මේ අසාධාරණය නවත්වන්න තව අවුරුදු ගානක් යයි. ඒත් පුලුවන් වෙයිද කියන්න ආමාරුයි.
පෙරේදා exam එක ලියන්න ගිහින් ගොඩක් දුක හිතෙන දේවල් ටිකක් අහන්න වුනා වගෙම දැකපු සමහර දෙවල් වලට ගොඩක් දුක හිතුනා. මුලු ලංකාවේ හැම දෙනාටම exam තිබුනෙ කොළඹ. ගොඩක් ඈත පළාත් වලින් පවා ඇවිත් හිටියා. එහෙම ආපු තාත්තෙකුයි දුවෙකුයි දැක්කාම හිත රිදුනා හොදටම. එයාලා ගොඩක් පිටිසර කියලා හිතුවෙ තාත්තා අතේ travelling bag එකක් තිබුනා ඒ තාත්තා කිසිම පිලිවෙලක් නැතිව සරමක් ඇදලා හිටියකෙනෙක්. බැලු ගමන් පෙනෙනව මහ ලොකු පවුලක නෙවේ තරමක් දුප්පත් වගේම ඒ තරම් ඉහලට ඉගෙනගෙන නැහැ කියල. එයාගෙ දුවත් අහිංසක පාටයි. දුවට අමාරුවෙන් උගන්නලා කියලා තේරෙනවා. දුව exam ඉවර වෙලා එනකම් තාත්තා බලන් හිටියා ඉන්පස්සෙ දුවට කන්න කැම එකක් ගෙනත් දුව කලා ඉවර වෙනකම් ලගින් ඉදන් හිටියා. අනේ ඒ දුව ටිකක් කාලා ඉතිරි ටික තාත්තාට දුන්නා කන්න. අනිත් එක පෙරේදා උදේ 9.30 ඉදලා හවස 5 වෙනකන්ම exam තිබුනා එක එක subjects. එ ගැණු ළමයා හවස මම ලියපු subject එකකටත් හිටියා 3.30 ඉවර වෙන. ඒ තරම් දුක් විදලා ඇවිත් ලියලා ජොබ් එක හම්බ වුනේ නැති නම් එ වගෙ අයට හිතට මොන තරම් දුකක් ඇති වෙනවද. අපි නම් නිවඩු දවසේ ඔහේ එහෙට මෙහෙට වැනි වැනි ඉන්න අය කියලා අත් අරින්න පුලුවන්. ඒත් අර තාත්තා එදා වේල හම්බ කරන කෙනෙක් නම් එ දවස...
තවත් හිත රිදුන දසුනක් තමා මාස තුනක් විතර වෙන පුංචි ළමයි දෙන්නෙකුත් එක්ක අම්මලා දෙන්නෙක් exam එකට ඇවිත් තිබුණා. අනේ අර පුංචි එවුන් දාඩියට අපහසුතාවයට අඩනවා. ගෙවල් වලින් දෙන්නෙක් තුන්දෙනෙක් ඇවිත් අර පොඩි බබලාව බලාගන්න. ඔය හැම දෙනාම දුක් විදගෙන exam එකකට එන්නෙ ජොබ් එකක් ඔනෙ නිසානෙ. ඒත් ඔයින් කියෙන් කිදෙනාටද සධාරණ විදිහට ජොබ් එක හම්බ වෙන්නේ. මම එක තීරණයක් ගත්තා මේ දෙවල් දැකලා මම අයේ කවදාවත්මා රජයේ රැකියා වලට application දාන්නෙත් නැහැ exam ලියන්නෙත් නැහැ කියලා.
මම එහෙම කලා කියල මේ යන විදිහ වෙනසක් වෙන්නෙ නැහැ. එත් මගෙ හිත රිදෙන එක හරි අඩු වේවිනෙ. ඔයාලට පුලුවන්නම් මේ දෙවල් වෙනස් කරන්න පුංචි හරි දායකත්වයක් දෙන්න.
අද හිතුවෙනැති විදිහට පොස්ට් එක දිග වුනා එකට සමාවෙන්න.
අපි ගොඩක් අය try කරන්නේ රජයේ රැකියාවකට යන්නනේ. ඔකේ ඉතින් වාසි දන්න අය දන්නවනෙ. විශේෂයෙන්ම ගැණු ළමයි තමා වැඩිපුර ඔයවගේ දේවල් වලට try කරන්නෙ. ඇත්තම කියන්න පහුගිය දවස්වල මටත් ඔය ලෙඩේ තිබුනා. දැන් එක අඩු කරගත්තා රට යන විදිහ දැක්කම.
ගිය අවුරුද්දෙ අන්තිම මේ අවුරුද්දෙ මුල ලොකු බැංකු දෙකකටම exam තියල interview තිබුනනෙ. බැංකු දෙකේ නම් කියන්න ඔනේ නැනෙ. ඉතින් කොහොම හරි අපේ අම්මගෙ වදේටම වගෙ මාත් application දාලා exam එකත් කලා. ඒක බැංකුවකනම් exam එකෙ general knowledge කියල අහල තිබුන දේවල් දන්නෙත් නැ. එකෙනම් exam ඉවරවෙල ගෙදර එද්දිම හිත හදගෙන ආවා වැඩක් වෙන එකක් නැ කියලා. දුකම හිතුනෙ එදාම අපෙ ඉන්ස්ටෘcටොර් ට්රිදප් එක ගියා. මට එකට යන්න බැරි වුන එකයි දුක. ඊට ටික දවසකට පස්සෙ අනිත් බැංකුවෙත් exam තිබුනා. එකෙනම් තිබුනෙ පලවෙනියෙන් තියන English exam පාස් වුනොත් විතරක් දෙවෙනි exam එකට admission දෙන්නෙ කියලා. ඔන්න ඉතින් මමත් ගියා exam එකට. කොටින්ම කියනවනම් මහත්තයත් එක්කත් තරහා වෙලා ගියෙ ඉස්කොලෙට යන්න පාර හොයා ගන්න බැරි වෙලා. ඒකනම් එ තරම් අමරු වුනෙ නැ ලියලා අවා. ටික දවසකින් මෙන්න ගෙදරින් call එකක් එනවා අර exam එක පාස් අහවල් දවසෙ අනිත් exam එක තියනවා. මට ඉතින් අරකට හොදට ලියපු ගොන් කම කියලත් නොහිතුනා නෙවෙ.
එත් ඉතින් ගිහින් exam ලිවුවා. එ වෙද්දි නම් එ ගැන බලපොරොත්තුවක් තිබුනෙ නැහැ. ඒත් මෙන්න ටික දවසකින් අයෙමත් call එකක් එනවා අහවල් දවසේ අහවල් බැංකුවෙ interview කියලා. අනේ ඉතින් එතකොටනම් ටිකක් විතර සතුටු හිතුනා පෙර පිනක් නිසාවත් ජොබ් එක හම්බ වුනොත් කියලා. කොහොම හරි කියපු දවසෙ interview ගියා.Interview එකෙ වැඩි දෙයක් අහුවෙනැ credit card ගැනයි බැංකුව ගැනයි ඇහුවා. එ අහපු දේවල් වලට හොදින් උත්තරත් දුන්නා. ටිකක් විතර බලාපොරොත්තුවක් තිබුනා. මාස දෙකක්ම බලන් හිටියා එත් කිසිම ආරංචියක් තිබුනෙ නැ. අන්තිමෙදි අම්මා බැංකුවට call කරල අහල තිබුනා. ඉන් ටික දවසකට පස්සේ ආයෙමත් කතා කරල අහද්දි කියල තිබුනා තේරුණ අයට එන්න call කලා කියලා. අම්මාගෙන් නම අහලා තිබුණා තේරිලාද බලන්න. අම්මා විස්තර කිවාම කියලා නැහැ කියලා. කොහොම හරි මගෙ යාලුවො ටික දෙනෙක්ට හම්බ වුනා එයල කිවෙ 220 ගත්ත කියල ඒත් අරලියගහ මන්දිරේදි පත්වීම් දෙද්දි 235 වෙල තිබුනා. ආයෙමත් මේ ලගදි දවසක අරංචි වුනා තවත් කට්ටිය වැඩි වෙලා කියලා. ඔහොමයි මට වුනේ.
ඔය අතරෙදි පෙරේදා teachers ලා ගන්න exam එකක් තිබුනා. ඒකට ඇවිත් හිටියා අපිත් එක්ක එකම batch එකෙ හිටිය අක්කල දෙන්නෙක්. එක්කෙනෙක් ගැන මම හොදට දන්නවා හේතුව එයා යාලුවෙක් වගේම කැපීපෙනෙන විදිහට marks ගත්තා. එයාට අර මම ගියපු බැංකුවෙ නෙවෙ අනිත් එකෙ interview ඇවිත් ගිහින් තිබුනා. එයාගෙ අම්මා වැඩකරල තියෙන්නෙත් එ බැංකුවෙම තම. එත් එයාට ජොබ් එක හම්බ වෙලා නැහැ. ඇත්තම කිවොත් සුදුසුකම් නැහැ කියන්නවත් දක්ශතාවය නැහැ කියන්නවත් පුලුවන් කෙනෙක් නෙවේ එයා.
කොහොම හරි දැන් ඉන්ටෙර්වීව් වලින් බලන සුදුසුකම මොකද්ද් කියලා මටනම් හොදටම තේරිලා තියනවා. එත් එකට මම හරිම විරුද්ධයි. කොහොම වුනත් අපිට මේ අසාධාරණය නවත්වන්න තව අවුරුදු ගානක් යයි. ඒත් පුලුවන් වෙයිද කියන්න ආමාරුයි.
පෙරේදා exam එක ලියන්න ගිහින් ගොඩක් දුක හිතෙන දේවල් ටිකක් අහන්න වුනා වගෙම දැකපු සමහර දෙවල් වලට ගොඩක් දුක හිතුනා. මුලු ලංකාවේ හැම දෙනාටම exam තිබුනෙ කොළඹ. ගොඩක් ඈත පළාත් වලින් පවා ඇවිත් හිටියා. එහෙම ආපු තාත්තෙකුයි දුවෙකුයි දැක්කාම හිත රිදුනා හොදටම. එයාලා ගොඩක් පිටිසර කියලා හිතුවෙ තාත්තා අතේ travelling bag එකක් තිබුනා ඒ තාත්තා කිසිම පිලිවෙලක් නැතිව සරමක් ඇදලා හිටියකෙනෙක්. බැලු ගමන් පෙනෙනව මහ ලොකු පවුලක නෙවේ තරමක් දුප්පත් වගේම ඒ තරම් ඉහලට ඉගෙනගෙන නැහැ කියල. එයාගෙ දුවත් අහිංසක පාටයි. දුවට අමාරුවෙන් උගන්නලා කියලා තේරෙනවා. දුව exam ඉවර වෙලා එනකම් තාත්තා බලන් හිටියා ඉන්පස්සෙ දුවට කන්න කැම එකක් ගෙනත් දුව කලා ඉවර වෙනකම් ලගින් ඉදන් හිටියා. අනේ ඒ දුව ටිකක් කාලා ඉතිරි ටික තාත්තාට දුන්නා කන්න. අනිත් එක පෙරේදා උදේ 9.30 ඉදලා හවස 5 වෙනකන්ම exam තිබුනා එක එක subjects. එ ගැණු ළමයා හවස මම ලියපු subject එකකටත් හිටියා 3.30 ඉවර වෙන. ඒ තරම් දුක් විදලා ඇවිත් ලියලා ජොබ් එක හම්බ වුනේ නැති නම් එ වගෙ අයට හිතට මොන තරම් දුකක් ඇති වෙනවද. අපි නම් නිවඩු දවසේ ඔහේ එහෙට මෙහෙට වැනි වැනි ඉන්න අය කියලා අත් අරින්න පුලුවන්. ඒත් අර තාත්තා එදා වේල හම්බ කරන කෙනෙක් නම් එ දවස...
තවත් හිත රිදුන දසුනක් තමා මාස තුනක් විතර වෙන පුංචි ළමයි දෙන්නෙකුත් එක්ක අම්මලා දෙන්නෙක් exam එකට ඇවිත් තිබුණා. අනේ අර පුංචි එවුන් දාඩියට අපහසුතාවයට අඩනවා. ගෙවල් වලින් දෙන්නෙක් තුන්දෙනෙක් ඇවිත් අර පොඩි බබලාව බලාගන්න. ඔය හැම දෙනාම දුක් විදගෙන exam එකකට එන්නෙ ජොබ් එකක් ඔනෙ නිසානෙ. ඒත් ඔයින් කියෙන් කිදෙනාටද සධාරණ විදිහට ජොබ් එක හම්බ වෙන්නේ. මම එක තීරණයක් ගත්තා මේ දෙවල් දැකලා මම අයේ කවදාවත්මා රජයේ රැකියා වලට application දාන්නෙත් නැහැ exam ලියන්නෙත් නැහැ කියලා.
මම එහෙම කලා කියල මේ යන විදිහ වෙනසක් වෙන්නෙ නැහැ. එත් මගෙ හිත රිදෙන එක හරි අඩු වේවිනෙ. ඔයාලට පුලුවන්නම් මේ දෙවල් වෙනස් කරන්න පුංචි හරි දායකත්වයක් දෙන්න.
අද හිතුවෙනැති විදිහට පොස්ට් එක දිග වුනා එකට සමාවෙන්න.
2011/09/13
මට ගම් බොන්නත් පුලුවන්.....
මම කලින් කිව ඉස්කොලෙ හිටියෙ එක වසරෙ අන්තිම වෙනකම් විතරයි. ඉන් පස්සෙ අපෙ අම්මලා පොඩි ජිල්මාට් එකක් දාල මාව දෙකේ පන්තියෙ තියන්නෙ නැතිව වෙන ඉස්කොලෙක තුනෙ පන්තියට දැම්මා. පරණ යලුවො ටික දාල අලුත් ඉස්කොලෙට යද්දි ගොඩාක් දුක හිතුනා. එත් කරන්න දෙයක් නැනෙ. අලුත් ඉස්කොලෙට ගිහින් දෙවනි දවසෙ මගෙ පන්තියෙ හැමොටම හරිම උවමනව මාව ලගින් ඉන්දවාගන්න. අන්තිමෙදි මගෙ හොදම යාලුවා වුනේ රංගන. අලුත් ඉස්කොලෙ අපෙ පවුලේ කවුරුත් teachers ලා හිටියෙ නැති වුනත් ගොඩක් teachers ලා අපේ අම්මාවයි, ලොකු අම්මාවයි දැනගෙන හිටියා. ඒකට හේතුව වුනේ අපි ඒ වෙනකොට අපෙ අම්මගේ ගමේ ගෙදර හදාගෙන එහෙ පදිංචියට අවා. මම ගියෙත් එ ගමේ ඉස්කොලෙට. (ගම කිවට එකත් ටවුන් එකම තමා.)
තුනේ පන්තිය ඔහොම ගෙවිලා යද්දි මා ඉස්කොලෙ ජනප්රිෙය චරිතයක් බවට පත්වුනා. ඇත්තටම මම මහාලොකු විශේෂ චරිතයක් නොවුනත් එ ඉස්කොලේ එක වසරෙ ඉදල එකොලහ වසර දක්වාම අය මාව දැනගෙන හිටියා. ඔහොම ඉතින් මම තුනෙ පන්තියෙන් හතරෙ පන්තියටත් අවා. ඔය කලෙ අපිට අලුතෙන් teacher කෙනෙක් ආවා. එයා රට ඉදලා ආව අලුත. මාගැන එයා දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. (මගෙ දග වැඩ). අපේ පන්තියෙ හිටියා නිශාදි කියලා මගෙ යාලුවෙක්. එයාව ඉක්මනට රවට්ටන්න පුලුවන්. එයාට ඔනේ හැම වෙලේම මම කරන දේම කරන්න. එයාත් එක්ක තමා මේ සිදුවීම වුනේ
අපිට එදා මොනවා හරි අලවන්න ගම් ගෙන්න කියල තිබුනා. එ දවස් වල ගොඩක් කඩවල් වල තිබුනේ කට්ටකින් උඩින් හිලක් හදා ගන්න ඔනෙ ගම් බොතල්. අපේ අම්මා මටත් ගෙනත් තිබ්බෙ එවගේ ගම් එකක්.
පහුවදා මා ඒක අරන් ඉස්කොලෙ ගියා. අපෙ අලුත් ටේචෙර් එදා ඉස්කොලෙ අවෙ නැහැ. මටත් ඉතින් හරිම ජොලි. මම අපේ පන්තියෙ හැමොම ඉස්සරහා ගම් බොතලේට කට තියලා උරලා කිවා මට ගම් බොන්න පුලුවන් ඔයලට බැහැනෙ කියලා. එපාර නිශදි හිතුවා මම ඇත්තටම ගම් බොනවා කියලා. එයාටත් ඕනේ වුනා මාව අනුකරණය කරන්න. එපාර එයත් මටත් පුලුවන් ගම් බොන්න කියල එයගෙ ගම් බොතලේට කට තියලා ඉරුවා විතරයි ගම් තලියක්ම කටට අවා. ගම් වල තියෙන්නෙ අමුතු අප්පිරිය රහක් නිස එයා වේගෙන් පන්තියෙන් එලියට දුවල ගිහින් කෙල ගහල කටත් හොදගෙන ආවා.
එයා දුවපු වේගෙට අපෙ අයට මා කරපු වැඩේ තවත් අගේ වැඩි වුනා. එයාට ඒක ඒ තරම් අමරු වෙන්නත් මට ගානක් නැති වෙන්නත් මා කොයිතරම් වෙනස්ද කියල හැමොම කියන්න ගත්තා. කොහොම වුනත් එදත් ම මගෙ වීරකම් පෙන්නුවා පොඩි බොරුවක් කරලා.
අදටත් ඒ පන්තියෙ යලුවො මගෙ යලුවො එත් එයල දන්නෙ නැහැ මා කලේ මොකක්ද කියලා. ඔයලානම් දැනගන්න ඇති. එත් මමම කියන්නම්කො. මේකයි රහස මගෙ ගම් බොතලෙ හිලක් හදලා තිබුනෙ නැති අලුත්ම එකක්.
කොහොම හරි ඊට පහුවද නිශාදි ඉස්කොලෙ අවෙ නැහැ. අපි හමොම බය වුනා ගම් බීලා බඩ ඇලවිලා වෙන්න ඇති කියලා. ඉන්පස්සෙ අපේ පන්තියෙ ගොඩක් අය පහුවදා හවස ගියා එයාගෙ ගෙදර එයාව බලලා එන්න. එත් මට ඔය ගමන් තහනම් නිසා මම ගෙදර ගියා. ඊට පස්සේ කවදවත්ම නිශදි මව අනුකරණය කරන්න ගියෙ නැහැ.
අපේ පන්තියේ මට අකමැති teacherට කේලාම් කියන දෙතුන් දෙනෙකුත් හිටිය නිසා teacher නිශාදි කො කියලා අහද්දි මම එයාට ගම් පෙවුව කතාව කිවා. හරියට මම බලෙන් පෙවුවා වගේ. මට එකට දඩුවම විදිහට මාව හිට ගස්සලා තිබ්බා. අපේ අනිත් teachers ලා මට ගොඩක් ආදරෙයි. ඒ මම මොන දග වැඩේ කලත් පාඩම් වැඩ හරියට කරන නිසා. එයාලා නිසා මට ගොඩක් වෙලා හිටන් ඉන්න වුනෙත් නැහැ. ඒත් teacher නම් මගෙත් එක්ක අමනාප වුනා.
මම කරපු වැඩේ වැරදියි කියලා දැන් තේරෙනවා එත් ඒ දවස් වල ඒ ගැන තේරුමක් තිබ්බෙ නැහැ. ආයෙත් හමුවෙමු මගෙ තවත් දග වැඩකින්...
තුනේ පන්තිය ඔහොම ගෙවිලා යද්දි මා ඉස්කොලෙ ජනප්රිෙය චරිතයක් බවට පත්වුනා. ඇත්තටම මම මහාලොකු විශේෂ චරිතයක් නොවුනත් එ ඉස්කොලේ එක වසරෙ ඉදල එකොලහ වසර දක්වාම අය මාව දැනගෙන හිටියා. ඔහොම ඉතින් මම තුනෙ පන්තියෙන් හතරෙ පන්තියටත් අවා. ඔය කලෙ අපිට අලුතෙන් teacher කෙනෙක් ආවා. එයා රට ඉදලා ආව අලුත. මාගැන එයා දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. (මගෙ දග වැඩ). අපේ පන්තියෙ හිටියා නිශාදි කියලා මගෙ යාලුවෙක්. එයාව ඉක්මනට රවට්ටන්න පුලුවන්. එයාට ඔනේ හැම වෙලේම මම කරන දේම කරන්න. එයාත් එක්ක තමා මේ සිදුවීම වුනේ
අපිට එදා මොනවා හරි අලවන්න ගම් ගෙන්න කියල තිබුනා. එ දවස් වල ගොඩක් කඩවල් වල තිබුනේ කට්ටකින් උඩින් හිලක් හදා ගන්න ඔනෙ ගම් බොතල්. අපේ අම්මා මටත් ගෙනත් තිබ්බෙ එවගේ ගම් එකක්.
පහුවදා මා ඒක අරන් ඉස්කොලෙ ගියා. අපෙ අලුත් ටේචෙර් එදා ඉස්කොලෙ අවෙ නැහැ. මටත් ඉතින් හරිම ජොලි. මම අපේ පන්තියෙ හැමොම ඉස්සරහා ගම් බොතලේට කට තියලා උරලා කිවා මට ගම් බොන්න පුලුවන් ඔයලට බැහැනෙ කියලා. එපාර නිශදි හිතුවා මම ඇත්තටම ගම් බොනවා කියලා. එයාටත් ඕනේ වුනා මාව අනුකරණය කරන්න. එපාර එයත් මටත් පුලුවන් ගම් බොන්න කියල එයගෙ ගම් බොතලේට කට තියලා ඉරුවා විතරයි ගම් තලියක්ම කටට අවා. ගම් වල තියෙන්නෙ අමුතු අප්පිරිය රහක් නිස එයා වේගෙන් පන්තියෙන් එලියට දුවල ගිහින් කෙල ගහල කටත් හොදගෙන ආවා.
එයා දුවපු වේගෙට අපෙ අයට මා කරපු වැඩේ තවත් අගේ වැඩි වුනා. එයාට ඒක ඒ තරම් අමරු වෙන්නත් මට ගානක් නැති වෙන්නත් මා කොයිතරම් වෙනස්ද කියල හැමොම කියන්න ගත්තා. කොහොම වුනත් එදත් ම මගෙ වීරකම් පෙන්නුවා පොඩි බොරුවක් කරලා.
අදටත් ඒ පන්තියෙ යලුවො මගෙ යලුවො එත් එයල දන්නෙ නැහැ මා කලේ මොකක්ද කියලා. ඔයලානම් දැනගන්න ඇති. එත් මමම කියන්නම්කො. මේකයි රහස මගෙ ගම් බොතලෙ හිලක් හදලා තිබුනෙ නැති අලුත්ම එකක්.
කොහොම හරි ඊට පහුවද නිශාදි ඉස්කොලෙ අවෙ නැහැ. අපි හමොම බය වුනා ගම් බීලා බඩ ඇලවිලා වෙන්න ඇති කියලා. ඉන්පස්සෙ අපේ පන්තියෙ ගොඩක් අය පහුවදා හවස ගියා එයාගෙ ගෙදර එයාව බලලා එන්න. එත් මට ඔය ගමන් තහනම් නිසා මම ගෙදර ගියා. ඊට පස්සේ කවදවත්ම නිශදි මව අනුකරණය කරන්න ගියෙ නැහැ.
අපේ පන්තියේ මට අකමැති teacherට කේලාම් කියන දෙතුන් දෙනෙකුත් හිටිය නිසා teacher නිශාදි කො කියලා අහද්දි මම එයාට ගම් පෙවුව කතාව කිවා. හරියට මම බලෙන් පෙවුවා වගේ. මට එකට දඩුවම විදිහට මාව හිට ගස්සලා තිබ්බා. අපේ අනිත් teachers ලා මට ගොඩක් ආදරෙයි. ඒ මම මොන දග වැඩේ කලත් පාඩම් වැඩ හරියට කරන නිසා. එයාලා නිසා මට ගොඩක් වෙලා හිටන් ඉන්න වුනෙත් නැහැ. ඒත් teacher නම් මගෙත් එක්ක අමනාප වුනා.
මම කරපු වැඩේ වැරදියි කියලා දැන් තේරෙනවා එත් ඒ දවස් වල ඒ ගැන තේරුමක් තිබ්බෙ නැහැ. ආයෙත් හමුවෙමු මගෙ තවත් දග වැඩකින්...
2011/09/07
පුංචි කාලෙ මං............
මගේ පුංචි කාලෙ මම කරපු දග වැඩ, හොද වැඩ, නරක වැඩ සහ මට වුන හරි හරි වැඩ ලියන්න ඔනෙ කියල හිතුනා. මෙ තමයි පටන්ගත්තම කතාව.
මම ඉස්කොලෙ යන්න පටන් ගත්තෙ යන්න ඔනෙ හරි වයසට කලින්. මම ඉස්සර වෙලාම ගියේ නුගවෙල ඉස්කොලෙට. එක වසරෙ මුල් වාරෙ එ ඉස්කොලෙ ඉදලා දෙවනි වාරෙට පොල්ගොල්ලේ ඉස්කොලෙකට ගියා. එ අලුත් ඉස්කොලෙ principle දුරින් අපෙ ලොකු අප්පච්චි වෙන කෙනෙක්. මාව එ ඉස්කොලෙට බාර දුන්න දවසෙ අම්මා මාව ඇරලවලා ගියා. ලොකු අප්පච්චිත් මාව පන්තියට දාලා ගියා.
දෙවෙනි දවසෙ උදෙන්ම අම්මටත් ඉස්කොලෙ යන්න තියෙන නිසා මාව ගේට් එක ලගට ඇරලවලා ගියා. මම පන්තියට යද්දි හමොම ඇවිත් තම තමන්ගෙ පුටු වල ඉදගෙන. මට ඉදගන්න පුටුවක් තිබුනෙ නැ. මුලු පන්තිය පුරාම බැලුවම මම දැක්ක එක පුටුවක් හිස් තියෙනවා. මම එතනට ගිහින් ඉදගන්න යද්දි එතන එහා පැත්තෙ හිටපු කෙනා කීවා ඔය අපේ පන්ති නායකයාගේ පුටුව කියල. මම ඒක ගනන් ගන්නෙ නැතිව ඉද ගත්තා.
ඊට ටික වෙලවකට පස්සෙ පිරිමි ළමයෙක් මගෙ ලගට ඇවිත් හිට ගත්තා. මම ගනන් ගත්තේ නැ. (මම පස්සේ දැනගත්තා එයගෙ නම කසුන් කියලා) ඉන්පස්සෙ කසුන් අනිත් ළමයින්ගෙන් ඇහුවා කවුද මගේ පුටුව ගත්තේ කියලා. එ පාර මට හිතුනා මෙයට කොහොමද එ තරම් ලොකු කමක් අනිත් අයගෙන් එහෙම අහන්න කියලා. එ මදිවට අනිත් ළමයි මාව පෙන්නුවා. මට තවත් තරහයි එ ළමයි මොකද එයාට ඒ තරම් බය කියලා. ඒපාර කසුන් මගෙ ලගට ඇවිත් ඇහුවා මගේ පුටුව ගත්තද කියල. මමත් චන්ඩියා වගේ ඔව් කිවා.
ඉන්පස්සෙ කසුන් මට කියනව ”මම පන්තිභාර teacher ට කියනවා” කියල. මම කිවා “මම principle ට කියනවා” කියලා. එ ගමන එයා කියනවා “මගේ තාත්තා police යෙ මම එයාට කියනවා” කියලා. මමත් ගේම අතැරියේ නැ “අපෙ අප්පච්චි කොටියෙක් මම එයාට කියනවා” මම කිවා. ඒ කාලේ LTTE කලබල හොදටම තිබුන කලෙනෙ. එයා බය වුනා. වැඩේ එතනින් නතර වුනා.
කසුන් පන්තිභාර teacher එනකම් හිටගෙන හිටිය. teacher ඇවිත් ඇහුවා “කසුන් ඇයි හිටගෙන” කියලා. කසුන් teacher ලගට ගිහින් විස්තරේ අකුරක් නෑර කිවා. Teacher ට කියාගන්න දෙයක් නැ principle ගෙ නෑයෙක් වෙන මාව හිටවලා දඩුවම් කරන්නත් බෑ එහෙම කරන්න තරම් දෙයක් මම කරලත් නෑ ඊටත් වඩා බරපතලම දේ මම ඉස්කොලෙට ආපු දෙවෙනි දවසෙම ඉස්කොලෙ එපා කරවන්නත් බෑ. ඒ නිසා teacher එ වෙලවේ හිනාවෙලා පුටුවක් හොයලා කසුන්ට දුන්නා මගෙ ලගම ඉදගන්න. ඒත් teacher පස්සෙ principle අතින් විස්තරෙ කියලා තිබුණා.
එදා හවස ඉස්කොලෙ ඇරිලා ගෙදර යද්දි ලොකු අප්පච්චි මට කාර්යාලයට කතා කරලා හෙට උදේ අම්මට එන්න කියන්න කිවා. මට එක එ තරම් ගනක් නැ මාත් හා කියලා ගෙදර ගියා. අම්මලා එන්න හවස් වෙන නිසා මට උදේ වුන දේ කියන්න මතක් උනෙත් නෑ. ඒ වුනත් ලොකු අප්පච්චි එන්න කිවා කියලානම් කිවා.
පහුවදා අම්මාත් මගෙත් එක්ක ඉස්කොලෙට ආවා. ලොකු අප්පච්චි හම්බ වෙන්න ගියාම ලොකු අප්පච්චි අම්මා අතින් කිවා දොණි ලොකු වීරකමක් කරලා කියලා විස්තරේ කිවා හිනා වෙවී. අම්මා මගෙන් ඇහුව ඇත්තද කියලා. බොරු කියන්න ඔනෙ නැනේ මම ඔව් කිවා. ලොකු අප්පචිත් හිනාවෙලා කීවා කියන්න ඔනෙ නිසා කිවේ නැතිව දරුවට සැර කරන්න එපා කියලා.
එදා මම පන්තියට දාලා අම්මා ගියා. එදා ඉදන් හැමදාම මගෙ පුටුව තිබුණා. එ වගේම එ ඉස්කොලෙන් අයින් වෙනකම්ම මම හිටියෙ කසුන් ලග. ඊට පස්සේ අපි හොදම යලුවො වුනා.
ලියපු එකේ අඩුපාඩු වැරදි තියෙනවානම් සමාවෙන්න.
මම ඉස්කොලෙ යන්න පටන් ගත්තෙ යන්න ඔනෙ හරි වයසට කලින්. මම ඉස්සර වෙලාම ගියේ නුගවෙල ඉස්කොලෙට. එක වසරෙ මුල් වාරෙ එ ඉස්කොලෙ ඉදලා දෙවනි වාරෙට පොල්ගොල්ලේ ඉස්කොලෙකට ගියා. එ අලුත් ඉස්කොලෙ principle දුරින් අපෙ ලොකු අප්පච්චි වෙන කෙනෙක්. මාව එ ඉස්කොලෙට බාර දුන්න දවසෙ අම්මා මාව ඇරලවලා ගියා. ලොකු අප්පච්චිත් මාව පන්තියට දාලා ගියා.
දෙවෙනි දවසෙ උදෙන්ම අම්මටත් ඉස්කොලෙ යන්න තියෙන නිසා මාව ගේට් එක ලගට ඇරලවලා ගියා. මම පන්තියට යද්දි හමොම ඇවිත් තම තමන්ගෙ පුටු වල ඉදගෙන. මට ඉදගන්න පුටුවක් තිබුනෙ නැ. මුලු පන්තිය පුරාම බැලුවම මම දැක්ක එක පුටුවක් හිස් තියෙනවා. මම එතනට ගිහින් ඉදගන්න යද්දි එතන එහා පැත්තෙ හිටපු කෙනා කීවා ඔය අපේ පන්ති නායකයාගේ පුටුව කියල. මම ඒක ගනන් ගන්නෙ නැතිව ඉද ගත්තා.
ඊට ටික වෙලවකට පස්සෙ පිරිමි ළමයෙක් මගෙ ලගට ඇවිත් හිට ගත්තා. මම ගනන් ගත්තේ නැ. (මම පස්සේ දැනගත්තා එයගෙ නම කසුන් කියලා) ඉන්පස්සෙ කසුන් අනිත් ළමයින්ගෙන් ඇහුවා කවුද මගේ පුටුව ගත්තේ කියලා. එ පාර මට හිතුනා මෙයට කොහොමද එ තරම් ලොකු කමක් අනිත් අයගෙන් එහෙම අහන්න කියලා. එ මදිවට අනිත් ළමයි මාව පෙන්නුවා. මට තවත් තරහයි එ ළමයි මොකද එයාට ඒ තරම් බය කියලා. ඒපාර කසුන් මගෙ ලගට ඇවිත් ඇහුවා මගේ පුටුව ගත්තද කියල. මමත් චන්ඩියා වගේ ඔව් කිවා.
ඉන්පස්සෙ කසුන් මට කියනව ”මම පන්තිභාර teacher ට කියනවා” කියල. මම කිවා “මම principle ට කියනවා” කියලා. එ ගමන එයා කියනවා “මගේ තාත්තා police යෙ මම එයාට කියනවා” කියලා. මමත් ගේම අතැරියේ නැ “අපෙ අප්පච්චි කොටියෙක් මම එයාට කියනවා” මම කිවා. ඒ කාලේ LTTE කලබල හොදටම තිබුන කලෙනෙ. එයා බය වුනා. වැඩේ එතනින් නතර වුනා.
කසුන් පන්තිභාර teacher එනකම් හිටගෙන හිටිය. teacher ඇවිත් ඇහුවා “කසුන් ඇයි හිටගෙන” කියලා. කසුන් teacher ලගට ගිහින් විස්තරේ අකුරක් නෑර කිවා. Teacher ට කියාගන්න දෙයක් නැ principle ගෙ නෑයෙක් වෙන මාව හිටවලා දඩුවම් කරන්නත් බෑ එහෙම කරන්න තරම් දෙයක් මම කරලත් නෑ ඊටත් වඩා බරපතලම දේ මම ඉස්කොලෙට ආපු දෙවෙනි දවසෙම ඉස්කොලෙ එපා කරවන්නත් බෑ. ඒ නිසා teacher එ වෙලවේ හිනාවෙලා පුටුවක් හොයලා කසුන්ට දුන්නා මගෙ ලගම ඉදගන්න. ඒත් teacher පස්සෙ principle අතින් විස්තරෙ කියලා තිබුණා.
එදා හවස ඉස්කොලෙ ඇරිලා ගෙදර යද්දි ලොකු අප්පච්චි මට කාර්යාලයට කතා කරලා හෙට උදේ අම්මට එන්න කියන්න කිවා. මට එක එ තරම් ගනක් නැ මාත් හා කියලා ගෙදර ගියා. අම්මලා එන්න හවස් වෙන නිසා මට උදේ වුන දේ කියන්න මතක් උනෙත් නෑ. ඒ වුනත් ලොකු අප්පච්චි එන්න කිවා කියලානම් කිවා.
පහුවදා අම්මාත් මගෙත් එක්ක ඉස්කොලෙට ආවා. ලොකු අප්පච්චි හම්බ වෙන්න ගියාම ලොකු අප්පච්චි අම්මා අතින් කිවා දොණි ලොකු වීරකමක් කරලා කියලා විස්තරේ කිවා හිනා වෙවී. අම්මා මගෙන් ඇහුව ඇත්තද කියලා. බොරු කියන්න ඔනෙ නැනේ මම ඔව් කිවා. ලොකු අප්පචිත් හිනාවෙලා කීවා කියන්න ඔනෙ නිසා කිවේ නැතිව දරුවට සැර කරන්න එපා කියලා.
එදා මම පන්තියට දාලා අම්මා ගියා. එදා ඉදන් හැමදාම මගෙ පුටුව තිබුණා. එ වගේම එ ඉස්කොලෙන් අයින් වෙනකම්ම මම හිටියෙ කසුන් ලග. ඊට පස්සේ අපි හොදම යලුවො වුනා.
ලියපු එකේ අඩුපාඩු වැරදි තියෙනවානම් සමාවෙන්න.
2011/09/03
මගේ ආදරය..........
මම ආදරය අන්තිම බිංදුවටම
ඔහුට පිදු කෙනෙක් .........
ඔහු මගේ ආදරයේ
අන්තිම බිංදුවත් ඉවත දමා
මගෙන් ඈත්ව ගිය කෙනෙක්.......
ඔබ හද පුරාවටම
ආදරය පුරවාගත් කෙනෙක් .........
හැකිනම් ඔබට ලංව
ඔබෙ ආදරයෙන් බිදක්වත් ලබන්නට.......
ඔහුට පිදු කෙනෙක් .........
ඔහු මගේ ආදරයේ
අන්තිම බිංදුවත් ඉවත දමා
මගෙන් ඈත්ව ගිය කෙනෙක්.......
ඔබ හද පුරාවටම
ආදරය පුරවාගත් කෙනෙක් .........
හැකිනම් ඔබට ලංව
ඔබෙ ආදරයෙන් බිදක්වත් ලබන්නට.......
2011/09/01
සොදුරු දවසක් .............
එදා ගොඩක් ලස්සන වගෙම ගොඩක් සතුටු වුන දවසක්. ගිය අවුරුද්දෙ අගොස්තු මාසේ සෙනසුරාදා හරි ඉරිදා හරි දවසක්. අපි දෙන්නා ගොඩක් සතුටින් ගත කරපු දවසක් අද මට මතක් වුනා.එ දවස ලියලා සතුටු වෙන්න පොඩි අසාවක් ආව නිසා එ ගැන ලියන්න හිතුවා.
මගේ මහත්තයා කොලඹ ලොකු හොටෙල් එකක shares අරගෙන තිබුණා එකේ අවුරුද්දකට වතාවක් lunch එකක් දෙනවා share holdersලාට.මගේ මහත්තයාටත් ඔය chance එක ලැබුණා මාවත් එක්කගෙනම යන්න. එදා මට අම්මා එක්ක හොමාගම අපේ පුංච් අම්මලාගෙ ගෙදර යන්න වුනා. එ වුනත් මමයි මහත්තයායි කතා වෙලා තිබුනේ දවල් වෙලා මුන ගැහිලා යන්න නිසා එක අවුලක් වුනේ නැහැ. මම දවල් වෙලා ලස්ති වෙලා කොළඹට ආවා. මම එද්දි 1ට විතර අැති. මහත්තයා එද්දි 1.30 විතර. අපි හොදටම පරක්කු වෙලා නිසා මහත්තයා බස් එකෙන් බහලා threeweel එකක් අරගෙන අැවිත් මවත් නග්ගගෙන හොටෙල් එකට ගියා. අපි දෙන්නා පරක්කු වෙලා වුනත් එතන ප්රශ්නයක් වුනේ නැහැ. අපි දෙන්නා කතා කර කර ඔහේ හිමින් හිමින් පැය දෙකක් විතරම කෑවා. එ වෙලාවෙ අපි දෙන්නා සතුට උපරිමයෙන්ම වින්දා. අපි දෙන්නා හොටෙල් එකෙන් එද්දි හවස හතරට විතර අැති. ඉන්පස්සෙ අපි මොකද කරන්නේ කියල හිත හිත ඉද්දි මම ගොඩක් දවසකට කලින් ඉල්ලපු දෙයක් මහත්තයාට මතක් වුනා.
ඒ තමා රැල්ල පාගන්න යමු කියන එක. ඉන් පස්සේ මහත්තයා මවත් එක්කගෙන galle face එකට ගියා. අපි දෙන්නා සෙරෙප්පු ගලවලා පැත්තක තියලා රැල්ල පාගන්න ගියා. අපි ගොඩක් වෙලා රැල්ල පාගල සතුටු වුනා. එක පාරටම ලොකු රැල්ලක් අවිත් මගෙ සෙරෙප්පු දෙක ගහගෙන ගියා. මහත්තයා ඉක්මනට පැනලා එක සෙරෙප්ප්පුවක් අල්ලගත්තා. එත් අනිත් එක ගහගෙන ගියා. එ සෙරෙප්පු දෙක මම දැම්මේ දෙවනි වතාවට අනිත් එක මම එ දෙකට ගොඩක් අාසයි.
අපි ගොඩක් වෙලා බලන් හිටියා සෙරෙප්පුව අයෙමත් ගොඩට එයි කියලා එත් අාවෙම නැහැ. ඉන්පස්සෙ අපි ගොඩක් photos ගත්තා. අපි තවත් වෙලා ඉදලා මගෙ ඉතිරි වුන අනිත් සෙරෙප්පුවත් එහෙමම දාලා කොටුවට බස් එකක නැගලා අාවා. මම සෙරෙප්පු දෙකක් නැතිවම. මහත්තයා දාගෙන අැවිත් තිබුනේ සපත්තු නිකමටවත් දාගන්න ඉල්ලන්න පුලුවන්යැ. අපි කොටුවට අවිත් සපත්තු කඩයකට ගිහින් සෙරෙප්පු දෙකක් ගත්තා. ඉන්පස්සේ මහත්තයා මාව බස් එකකට නග්ගලා ගියා.
එදා ගොඩක් සතුටු වුන දවසක්. ඔයාලාට එ දවස තවත් එක දවසක් විතරක් වගෙ පෙනෙයි. මට එ දවස ගොඩක් වටිනවා. මේ අවුරුද්දෙ එ හොටෙල් එකේ lunch එක එයාගෙ යාලුවෙක්ට present කලා. තව එකක් තියෙන්වා මේ මාසේ එත් මාව එක්කගෙන යයිද දන්නේ නැහැ. ගොඩක් පරණ නැති වුනත් පරණ මතකයක් ලියන්න හිතුන නිසා ලිවා. ඔයලාට විහිලුවක් කියලා හිතුනොත් ගනන් ගන්න එපා. හිතේ දුක අඩු කරගන්න ලිවේ.
මගේ මහත්තයා කොලඹ ලොකු හොටෙල් එකක shares අරගෙන තිබුණා එකේ අවුරුද්දකට වතාවක් lunch එකක් දෙනවා share holdersලාට.මගේ මහත්තයාටත් ඔය chance එක ලැබුණා මාවත් එක්කගෙනම යන්න. එදා මට අම්මා එක්ක හොමාගම අපේ පුංච් අම්මලාගෙ ගෙදර යන්න වුනා. එ වුනත් මමයි මහත්තයායි කතා වෙලා තිබුනේ දවල් වෙලා මුන ගැහිලා යන්න නිසා එක අවුලක් වුනේ නැහැ. මම දවල් වෙලා ලස්ති වෙලා කොළඹට ආවා. මම එද්දි 1ට විතර අැති. මහත්තයා එද්දි 1.30 විතර. අපි හොදටම පරක්කු වෙලා නිසා මහත්තයා බස් එකෙන් බහලා threeweel එකක් අරගෙන අැවිත් මවත් නග්ගගෙන හොටෙල් එකට ගියා. අපි දෙන්නා පරක්කු වෙලා වුනත් එතන ප්රශ්නයක් වුනේ නැහැ. අපි දෙන්නා කතා කර කර ඔහේ හිමින් හිමින් පැය දෙකක් විතරම කෑවා. එ වෙලාවෙ අපි දෙන්නා සතුට උපරිමයෙන්ම වින්දා. අපි දෙන්නා හොටෙල් එකෙන් එද්දි හවස හතරට විතර අැති. ඉන්පස්සෙ අපි මොකද කරන්නේ කියල හිත හිත ඉද්දි මම ගොඩක් දවසකට කලින් ඉල්ලපු දෙයක් මහත්තයාට මතක් වුනා.
ඒ තමා රැල්ල පාගන්න යමු කියන එක. ඉන් පස්සේ මහත්තයා මවත් එක්කගෙන galle face එකට ගියා. අපි දෙන්නා සෙරෙප්පු ගලවලා පැත්තක තියලා රැල්ල පාගන්න ගියා. අපි ගොඩක් වෙලා රැල්ල පාගල සතුටු වුනා. එක පාරටම ලොකු රැල්ලක් අවිත් මගෙ සෙරෙප්පු දෙක ගහගෙන ගියා. මහත්තයා ඉක්මනට පැනලා එක සෙරෙප්ප්පුවක් අල්ලගත්තා. එත් අනිත් එක ගහගෙන ගියා. එ සෙරෙප්පු දෙක මම දැම්මේ දෙවනි වතාවට අනිත් එක මම එ දෙකට ගොඩක් අාසයි.
අපි ගොඩක් වෙලා බලන් හිටියා සෙරෙප්පුව අයෙමත් ගොඩට එයි කියලා එත් අාවෙම නැහැ. ඉන්පස්සෙ අපි ගොඩක් photos ගත්තා. අපි තවත් වෙලා ඉදලා මගෙ ඉතිරි වුන අනිත් සෙරෙප්පුවත් එහෙමම දාලා කොටුවට බස් එකක නැගලා අාවා. මම සෙරෙප්පු දෙකක් නැතිවම. මහත්තයා දාගෙන අැවිත් තිබුනේ සපත්තු නිකමටවත් දාගන්න ඉල්ලන්න පුලුවන්යැ. අපි කොටුවට අවිත් සපත්තු කඩයකට ගිහින් සෙරෙප්පු දෙකක් ගත්තා. ඉන්පස්සේ මහත්තයා මාව බස් එකකට නග්ගලා ගියා.
එදා ගොඩක් සතුටු වුන දවසක්. ඔයාලාට එ දවස තවත් එක දවසක් විතරක් වගෙ පෙනෙයි. මට එ දවස ගොඩක් වටිනවා. මේ අවුරුද්දෙ එ හොටෙල් එකේ lunch එක එයාගෙ යාලුවෙක්ට present කලා. තව එකක් තියෙන්වා මේ මාසේ එත් මාව එක්කගෙන යයිද දන්නේ නැහැ. ගොඩක් පරණ නැති වුනත් පරණ මතකයක් ලියන්න හිතුන නිසා ලිවා. ඔයලාට විහිලුවක් කියලා හිතුනොත් ගනන් ගන්න එපා. හිතේ දුක අඩු කරගන්න ලිවේ.
2011/08/28
අගොස්තු 27...............
අගොස්තු 27 කියන්නේ මට ජීවිතේ කවදාවත්ම අමතක වෙන්නේ නැති ජීවිතේ මට ගොඩක් ලොකු දුකක් දැනුන දවසක්. මට ගොඩක් වටින කෙනෙක් මගෙන් ඈත් වුනේ හරියටම මීට අවුරුදු ගානකට කලින් අගොස්තු 27. අවුරුදු ගානකට කලින් කීවේ මට අවුරුදු ගාන මතක නැතිව නෙවේ. මට ඒක කියන්න උවමනවක්වත් කැමැත්තක්වත් නැහැ.
ඒ සිදුවීම වෙද්දි මම ගොඩක්ම පුංචියි. ඒ දවස් වල මොකක්ද වුනෙ කියලා මට තේරුමක් තිබුණෙ නැහැ. එත් ටික ටික ලොකු වෙද්දි මට තේරුනා මට අහිමි වෙලා තියෙන්නේ ජීවිතේට ගොඩක්ම වටින කෙනෙක් කියන එක. හැමදාමත් මම ඒ ගැන දුක් වුනා අැයි මටම මෙහෙම වුනේ කියලා. කොහොම වුනත් අද වෙද්දි මට අහිමි වුන ඒ වටිනාම කෙනා අහිමි වීම නිසා මට තව ගොඩක් දෙවල් නැතිවෙලා තියෙනවා. ඒ අඩුව මගේ ජීවිතෙන් කවදාවත්ම මැකෙන්නෙ නැහැ. කාටවත්ම ඒ අඩුව පුරවන්නත් බැහැ. ටිකක් හරි එ අඩුව පුරවන්න මගේ ජීවිතේට ලංවුන කෙනත් දැන් මගෙන් ඈත් වෙලා.
මට නැතිවුනෙ කවුද කියලා මගෙන් අහන්න එපා. මට එ ගැන කියන්න හිත හදාගන්න බැහැ. කවදාහරි දවසක ඒ ගැන තව විස්තර කියන්න හිතුනොත් කියන්නම්.
ඊයේ බඩු ඔතාගෙන ආපු පත්තර පිටුවක තිබුණ නිසදැසක්. ඒක හිතට ගොඩක් සමීප බවක් දැනුන නිසා මේකේ ලියන්න හිතුනා. එය ලියලා තිබුනේ කැළණිය විශ්ව විද්යාලයෙ ශෂිකලා අමරසිංහ. අැගේ අවසරයකින් තොරව මෙය පලකිරිම සම්බන්ධව මම කණගාටු වෙනවා. නමුත් අවසර ඉල්ලිමට හැකියාවක් නැහැ. පුවත්පතේ අැගෙ ලිපිනය සටහන්ව තිබුණෙ නැහැ.
ජීවිතය ගලන ගගකි
ගගේ ලස්සන අැත්තේ
බාධක මැද ගලන විටය
කටුක වන තරමටම
අැයිද මට මේ තරම් දුක
දැසින් කදුළු ගලන
හැමවිට අැයිද මා තනිවන්නෙ......
දුක කියන්න කවුරැත් නෑ
මට මා පමණි සිටිනුයෙ...
දෑසෙ නැගෙන කදුළු ගොන්න
පුරැදුය මට හැමදාකම
අැයිද කදුළ මා පසුපස
සතුට ලබන හැමදිනකම........
ඒ සිදුවීම වෙද්දි මම ගොඩක්ම පුංචියි. ඒ දවස් වල මොකක්ද වුනෙ කියලා මට තේරුමක් තිබුණෙ නැහැ. එත් ටික ටික ලොකු වෙද්දි මට තේරුනා මට අහිමි වෙලා තියෙන්නේ ජීවිතේට ගොඩක්ම වටින කෙනෙක් කියන එක. හැමදාමත් මම ඒ ගැන දුක් වුනා අැයි මටම මෙහෙම වුනේ කියලා. කොහොම වුනත් අද වෙද්දි මට අහිමි වුන ඒ වටිනාම කෙනා අහිමි වීම නිසා මට තව ගොඩක් දෙවල් නැතිවෙලා තියෙනවා. ඒ අඩුව මගේ ජීවිතෙන් කවදාවත්ම මැකෙන්නෙ නැහැ. කාටවත්ම ඒ අඩුව පුරවන්නත් බැහැ. ටිකක් හරි එ අඩුව පුරවන්න මගේ ජීවිතේට ලංවුන කෙනත් දැන් මගෙන් ඈත් වෙලා.
මට නැතිවුනෙ කවුද කියලා මගෙන් අහන්න එපා. මට එ ගැන කියන්න හිත හදාගන්න බැහැ. කවදාහරි දවසක ඒ ගැන තව විස්තර කියන්න හිතුනොත් කියන්නම්.
ඊයේ බඩු ඔතාගෙන ආපු පත්තර පිටුවක තිබුණ නිසදැසක්. ඒක හිතට ගොඩක් සමීප බවක් දැනුන නිසා මේකේ ලියන්න හිතුනා. එය ලියලා තිබුනේ කැළණිය විශ්ව විද්යාලයෙ ශෂිකලා අමරසිංහ. අැගේ අවසරයකින් තොරව මෙය පලකිරිම සම්බන්ධව මම කණගාටු වෙනවා. නමුත් අවසර ඉල්ලිමට හැකියාවක් නැහැ. පුවත්පතේ අැගෙ ලිපිනය සටහන්ව තිබුණෙ නැහැ.
ජීවිතය ගලන ගගකි
ගගේ ලස්සන අැත්තේ
බාධක මැද ගලන විටය
කටුක වන තරමටම
අැයිද මට මේ තරම් දුක
දැසින් කදුළු ගලන
හැමවිට අැයිද මා තනිවන්නෙ......
දුක කියන්න කවුරැත් නෑ
මට මා පමණි සිටිනුයෙ...
දෑසෙ නැගෙන කදුළු ගොන්න
පුරැදුය මට හැමදාකම
අැයිද කදුළ මා පසුපස
සතුට ලබන හැමදිනකම........
2011/08/21
හැකිනම් උපකාර කරන්න.....
මුලින්ම කියන්න ඔනෙ මේ පොස්ට් එක කියවලා මා ගැන වැරදි අදහසක් අැති කරගන්න එපා. මම ගොඩක් කරදර වලට මුණදිලා ගොඩක් හිතේ අමාරුවෙන් ඉන්නේ. මගේ ලගින් කවුරුත්ම නැහැ දැන්. මගේ අම්මා එයාට මගේ හිතේ තියන කරදර කියලා හිත රිදවන්න බැහැ. මගේ යාලුවො එයාලාට කියන්නත් හිත දෙන්නෙ නැහැ. එයාලා එයාලා එක්ක කියලා එයාලා මගේ හිත රිදෙන දෙයක් කිවොත් මට තවත් දුක විතරයි. එවගෙම මගේ හැම දුකකදි කරදරයකදිම මගෙ ලගින් හිටිය මගෙ ආදරය මගේ ආදරණිය මහත්තයා, අනේ එයාත් මගෙත් එක්ක තරහා වෙලා මගෙන් අැත් වෙන්න හදනවා. මම ගොඩක් තනි වෙලා. මගේ ජීවිතේ තිබුන ලොකුම හයිය තමා මගේ මහත්තයා. එත් එයා මගෙත් එක්ක අමනාපෙන්. මගේ හැම දුකක් සතුටක්ම කිවේ මගේ මහත්තයාට විතරමයි. අද මම කාට කියන්නද?
මම හිතලා හිතලා අන්තිමට තීරණයක් ගත්තා කවදාවත් නොදැක්ක ඔයාලාට කියලාවත් හිත නිදහස් කර ගන්නවා කියලායි ඔයාලාගෙන් උදව්වක් ඉල්ල ගන්නවා කියලායි.
මම කෙලින්ම කියන්නම් මට ඔනේ උදව්ව, මට නතර වෙන්න ආරක්ෂාව හොදින් තියන බොඩිමක් හොයලා දෙන්න පුලුවන්නම් ගොඩක් ලොකු උපකාරයක්. එහෙම නැතිනම් දන්න කියන මෙහෙණි ආරාමයක් හොයාදෙන්න.මට මහණ වෙන්න නම් බැහැ. මගේ ආදරය මගේන් අැත් වුනාට මම තවමත් මගේ මහත්තයාට ගොඩක් ආදරය කරනවා. එයා ආයෙමත් මගේ ලගට එනකම් මුලු ජීවිත කලෙම හරි මම බලන් ඉන්නවා. මගේ හිත සන්සුන් කරගන්නකම් නවතින්න විතරයි මට ඔනේ. මට නතර වෙන්න ඔනේ කොළඹට ආසන්නව. මම පුලුවන් තරම් කලයක් මගේ රස්සාව කරන්න ඔනේ නිසයි.
මම දන්නවා බ්ලොග් කියවන ඔයාලාගෙන් ටික දෙනෙක් මගේ මහත්තයා කවුද කියලා. ඔයාලා එයාගෙන් මේ විස්තර අහන්නනම් එපා please. එයාගෙන් එ ගැන අැහුවොත් තවත් මගෙත් එක්ක තරහා වෙයි. එයා මේ පොස්ට් එක නොදකින තරමට මම කැමතියි.
ඔයාලාට පුලුවන්නම් මට කරන ලොකු උපකාරයක් මට නතර වෙන්න කොළඹට කිට්ටුව බොඩිමක් හරි මෙහෙණි ආරාමයක් හරි සොයාදෙන්න.
මම හිතලා හිතලා අන්තිමට තීරණයක් ගත්තා කවදාවත් නොදැක්ක ඔයාලාට කියලාවත් හිත නිදහස් කර ගන්නවා කියලායි ඔයාලාගෙන් උදව්වක් ඉල්ල ගන්නවා කියලායි.
මම කෙලින්ම කියන්නම් මට ඔනේ උදව්ව, මට නතර වෙන්න ආරක්ෂාව හොදින් තියන බොඩිමක් හොයලා දෙන්න පුලුවන්නම් ගොඩක් ලොකු උපකාරයක්. එහෙම නැතිනම් දන්න කියන මෙහෙණි ආරාමයක් හොයාදෙන්න.මට මහණ වෙන්න නම් බැහැ. මගේ ආදරය මගේන් අැත් වුනාට මම තවමත් මගේ මහත්තයාට ගොඩක් ආදරය කරනවා. එයා ආයෙමත් මගේ ලගට එනකම් මුලු ජීවිත කලෙම හරි මම බලන් ඉන්නවා. මගේ හිත සන්සුන් කරගන්නකම් නවතින්න විතරයි මට ඔනේ. මට නතර වෙන්න ඔනේ කොළඹට ආසන්නව. මම පුලුවන් තරම් කලයක් මගේ රස්සාව කරන්න ඔනේ නිසයි.
මම දන්නවා බ්ලොග් කියවන ඔයාලාගෙන් ටික දෙනෙක් මගේ මහත්තයා කවුද කියලා. ඔයාලා එයාගෙන් මේ විස්තර අහන්නනම් එපා please. එයාගෙන් එ ගැන අැහුවොත් තවත් මගෙත් එක්ක තරහා වෙයි. එයා මේ පොස්ට් එක නොදකින තරමට මම කැමතියි.
ඔයාලාට පුලුවන්නම් මට කරන ලොකු උපකාරයක් මට නතර වෙන්න කොළඹට කිට්ටුව බොඩිමක් හරි මෙහෙණි ආරාමයක් හරි සොයාදෙන්න.
2011/08/07
බලධාරියා විසින් කපාහරින ලදී ...
මම ඊයෙ දාපු බ්ලොග් පොස්ට් එක බලධාරියා විසින් කපාහරින ලදී. මගේ මහත්තයා ඊයෙ රෑ වෙලා කතාකලා. ගොඩාක් හොදින් කතා කලා. මට එයාගෙ තීරණය කිවා. එයාට මාව ඔනෙලු. අපි අතරේ තිබුන හැම සම්බන්දයක්ම එහෙමම තියනවා. අපි අතරට ආව කෙනා කලේ ලොකු බොරුවක් කියලත් එයා කිවා. මුලදි මා එ කතාව විශ්වාස නොකලත් මම අද එ ගැන හොයලා බැලුවා. මම එ කෙනාගෙන්ම අැත්ත කියන්න කිවා. අන්තිමේ එයාත් පිලිගත්තා එයාගේ හිතේ අැති වුන එකපාර්ශවික ආදරයක් නිසා එයාගෙන් මගේ හිත බිදවන්න එයා කරපු හැමදෙම කරලා තියෙන්නේ.
දැන් අපි ආයෙමත් අපේ වුනා. ආයේ කවදාවත් රණ්ඩුකරන්නෙ වෙන්වෙන්නෙ නැතිව ඉන්න අපිටම පොරොන්දු වුනා.
අද උදෙ එයා මම ඊයේ ලිව පොස්ට් එක දැකලා හොදටම දුක හිතිලා තරහා ගිහින් මට කිවා ඒක අයින් කරන්න කියලා ඒ නිසා මම ඒක delete කලා.
දැන් අපි ආයෙමත් අපේ වුනා. ආයේ කවදාවත් රණ්ඩුකරන්නෙ වෙන්වෙන්නෙ නැතිව ඉන්න අපිටම පොරොන්දු වුනා.
අද උදෙ එයා මම ඊයේ ලිව පොස්ට් එක දැකලා හොදටම දුක හිතිලා තරහා ගිහින් මට කිවා ඒක අයින් කරන්න කියලා ඒ නිසා මම ඒක delete කලා.
2011/03/30
මගේ ආදර කතාව 11.... (ඉතිරිය)
ඊයෙ කතාව දිග වැඩිවෙනවා කියලා දැනුන නිසා මම නතර කලා වුනාට එදා සිදුවීම ඉවර නැහැ කතාව තව තියනවා. අදත් වෙන වෙන දේවල් කියව කියව ඉන්නෙ නැතිව කෙලින්ම කතාව කියන්න පටන් ගන්නම්. කලින් කොටස කියෙව්වෙ නැති අය මගේ ආදර කතාව 11 මෙතනින් කියවන්න.
එදා මම මහත්තයා එක්ක කතා කලා. එයාගෙන් තීරණයක් ගන්න එයාට මාව මගේ ආදරය ඕනෙද කියලා දැනගන්න. ඒත් එයාට එකපාරටම තීරණය කරන්න බැරිවුනා එයා කාවද තෝරගන්නෙ කියලා. මාස 4 දවස් 23ක කාලයක් පැවතුනු මගේ සම්බන්ධයද අවුරුදු තුනකට ආසන්න කාලයක් තිබුන ශෂිගේ සම්බන්ධයද කියලා. එයා එක්ක කතා කරද්දි මට තේරුන එකම දේ නම් එයා මට ගොඩක් ආදරය කරනවා එයාට මාව ඕනෙ ඒ වුනත් මොකක් නමුත් හේතුවක් නිසා එයාට ශෂිව අත්අරින්න පුළුවන් කමකුත් නැහැ. මට අපි ගැන ගොඩක් දුක හිතුනා. මම මගේ මහත්තයාගෙ හිතට තවත් වද දෙන්නෙ නැතිව පහුවදා වෙනකම් කල් දුන්නා තීරණයක් ගන්න. එදා රෑත් වෙනදා වගේම මහත්තයා කතා කලා. මම ටික වෙලාවක් කතා කරලා phone එක තිබ්බා. වෙනදා වගේ එයා එක්ක ඔහේ කියව කියව ඉන්න හිතේ සැහැල්ලුවක් තිබුණෙ නැහැ.
පහුවදා මැයි 21 සදුදා. එදා අපි අපේ project එකට client place එකට යන්න වෙන් කරන් තිබුනා. අපි project එක කරන්න තෝරගෙන තිබුනෙ printing කරන තැනක්. මම දන්න විදිහට ඒක තිබුනෙ රත්මලානෙ. වෙනදා වගේම මම උදේම නැගිටලා යන්න ලැස්තිවුනා. මම ගෙදරින් 6.10ට යන්න ඕනෙ නිසා මම 5.30ට විතර නැගිටලා ලෑස්තිවුනා වෙනදා වගේම. මම ඇග සෝදගෙන කාමරයට එද්දි ගෙදරට කෝල් එකක් ආවා අම්මාට. අක්කාටයි මටයි පුදුමයි කෝල් එක ලොකු මාමාගෙන්. ලොකු මාමා අපේ අම්මාගේ ලොකු අයියා. ලොකු මාමා අපේ අම්මා එක්ක ටිකක් අමනාපෙන් හිටිය නිසා අක්කාටත් මටත් පුදුම හිතුනා මේ තරම් උදෙන් කතා කරන්නෙ ඇයි කියලා. අම්මා කෝල් එකට කතා කරලා ඇස් දෙකේ කදුළු පුරවගෙන කාමරේට ආවා. අම්මා අඩනවා. අපේ අම්මා අඩන්නෙ (අපිට පේන්න) දරා ගන්නම බැරි දුකක් දැනුනාම විතරයි. මමයි අක්කයි දෙන්නා දෙපැත්තෙ ඉදන් අහනවා ඇයි කියලා. අම්මා දුක අඩුකරන් කිවා අත්තම්මා (අපේ අම්මාගේ අම්මා) නැතිවෙලා කියලා. අපිටත් ගොඩක් දුකයි. අම්මා 9.30 නුවරට තියන කෝච්චියෙ යනවා කියලා මටත් අම්මා එක්ක යමු කිවා. මට එදා යොදාගෙන තිබුණ වැඩේ කොහොම හරි කරගන්න ඕනෙ නිසා මම කිවා මම වැඩ ටික ඉවර කරගෙන දවල් වෙලා එන්නම් කියලා. අක්කාට ඒකට තරහ ගිහින් මට බනින්න ගත්තා. අම්මා කමක් නැහැ කිව නිසා එයා බනින එක නතර කලා. ඉන් පස්සෙ මම ලැස්තිවෙලා ගියා.
මට වෙනදා වෙලාවට කෝච්චියට යන්න වෙන්නෙ නැහැ කියලා දැන ගත්තෙ වෙලාව දැක්කාම. ඒත් වෙනදා වගේ මම පරක්කු වෙද්දි මහත්තයාට රාගම ඉන්න කියලා මම කෝල් කලේ නැහැ. මම තනියම යනවා කියලා හිතාන යන්න පිටත් වෙද්දි මහත්තයා කතා කරලා ඇහුවා මම කොහෙද කෝච්චියට එනවද කියලා. මම විස්තරේ කිවා. ඉන්පස්සෙ එයා කිවා එයා රාගම ඉන්නම් මට කලබල නොවි එන්න කිවා. මම බස් එකෙන් බහිද්දි සුපුරුදු තැනටම වෙලා මා එනකම් බලන් ඉන්නවා. මම ගිහින් කතා කලා. ඉන් ටික වෙලාවකට පස්සෙ කොටුවට යන කෝච්චියට නැග්ගා. දොර ලගින් ඇතුලට යන්න මට හිත දුන්නෙම නැහැ. මම දොර ගාවටම වෙලා හිටියා. ටික වෙලාවක් අපි කතා නැතිව ආවා. ඉන්පස්සෙ එයාම කතාව පටන් ගත්තා. එයා මගෙන් අහන්න ගත්තා ඊයෙ ශෂි මට මොනවාද කිවෙ කියලා. එයා කලින් දවසේ මම කිව දේවල් ඇහුවෙ විශ්වාස කලේ නැති නිසා මම ආයෙ කියන්න උත්සාහ ගත්තෙ නැහැ. ඒත් එයා වද කර කර අහන්න ගත්ත නිසා මම කිවා. එයා කෝච්චියට නැග්ග වෙලේ ඉදන් මාව තදින් අල්ලගෙන හිටියා හරියට මම කෝච්චියෙන් එලියට පනියි වගේ. ඇත්තටම ඒවෙලාවෙ මට තිබුන කලකිරිමෙ තරමට එහෙම කරන්නත් හිතිලා තිබුනෙ.
ඒ ඔක්කොම දේවල් අහගෙන ඉදලා එයා එයාගෙ තීරණය දෙන්න පටන් ගත්තා. එයා එයායි ශෂියි ගැන විස්තරයක් කියාන ගියා. මට ඒ කිසි දෙයකින් වැඩක් නැහැ. මම ටික වෙලාවක් අහගෙන ඉදලා ඇහුවා දැන් ඔයාගෙ තීරණය මොකක්ද කියලා. ඒපාර මගෙ මහත්තයා කිසි දෙයක් කියන්නෙ නැතිව ගොඩක් දුකින් මගෙ දිහා බලන් හිටියා. මට තේරුනා එයාගෙ තීරණය මොනවගේ එකක්ද කියලා. ඒත් මම එයාගෙන් ඇහුවා ඒ ගැන. එයා බණ කියන්න ගත්තා. "ඔයා දුක්වෙන්න එපා මට වඩා හොද කෙනෙක් හම්බවෙයි මට කරන්න දෙයක් නැහැ මට ශෂිගෙන් අයින්වෙන්න බැහැ එයාලගෙ ගෙදර අයත් දන්නවා දැන් අවුරුදු තුනකට කිට්ටුව සම්බන්ධය තියනවා මට පුලුවන් කමක් නැහැ එයාගෙන් අයින්වෙන්න ඒ නිසා අපේ සම්බන්ධය නතර කරමු. ඔයා හැමදාටම මගේ යාළුවෙක් වගේ ඉන්නවා නේද මට සමාව දෙනවා නේද කලින් හිතන් හිටියා වගේ මගේ ලගින් ඉදගෙන HD කරනවා නේද මට පොරොන්දු වෙන්න මාත් එක්ක තරහා වෙන්නෙ නැතිව මාත් එක්ක යාළුවෙක් වගේ ඉන්නවා කියලා."
එයා නොනවත්වා කියවනවා මගේ පොරොන්දුව ගන්න අතත් දික් කරගෙන. මට දෙන්න උත්තර නැහැ. මම නිශ්ශබ්දව ඉදලා උත්තර දෙන්න ඕනෙම නිසා දුන්නා. ඒත් මට වචනයක්වත් කියා ගන්න බැහැ මට ඇඩෙනවා නතර කරගන්න බැරිවම. මගේ මහත්තයාත් ඇස්දෙකේ කදුළු පුරවගෙන මා දිහා බලන් ඉන්නවා. මම කොහොම හරි කදුළු අතරින්ම කියන්න තියන දේවල් කිවා.
"කමක් නැහැ ඔයා කෙලින්ම ඔයාගෙ තීරණය කිව එක ගැන මම ගොඩක් සතුටු වෙනවා. මට ඔයාට පොරොන්දු වෙන්න බැහැ ඔයාගෙ යාළුවෙක් විදිහට ඔයා එක්ක ඉන්නවා කියලාවත් ඔයා ලගින් ඉදගෙන HD කරනවා කියලාවත්. මම උත්සාහ කරලා බලන්නම්. ඔයාට සමාව දෙන්න ඔයා වැරද්දක් කලේ නැහැ. මට කවමදාකවත් ඔයාව අමතක කරන්න බැහැ. ආයෙ කිසිම කෙනෙක්ට මගේ හිතේ ඉඩක් නැහැ. මම හැමදාටම තනියෙන් ඉන්නවා. ඔයාට ආයෙම මාව ඕනෙ වුනොත් හොදට හිතලා ආයෙ නොයන්නම මගේ ලගට එන්න. ආයෙ යන්න නම් කවමදාකවත් මගේ ලගට එන්න එපා ආයෙමත් මට මේ දුක දරාගන්න බැහැ."
මම තව මොන මොනවදෝ කියෙව්වා අසිහියෙන් වගේ. මට අදටත් මතක නැහැ මම කියෙව්වෙ මොනවද කියලා. ඒ වෙනකොට අපි කොටුවට ඇවිත් තිබුණා. අපි කෝච්චියෙන් බැහැලා බස් එකේ NIBM එකට ගියා. බස් එකේදිත් ඇඩුවා හොදටම ඇඩුවා. වෙනදා මගේ ඇස් දෙකට කදුළු පිරුණත් මට බනින මහත්තයා එදා මම ඉකි ගගහා අඩද්දි මගෙ අතින් අල්ලගෙන මගෙ ඔළුව එයාගෙ උරහිසේ තියාන හිටියා. පුංචි දේටත් කදුළු පුරවගන්න මට මේ දුක දරාගන්න අමාරුවග එයා දැනගෙන හිටියා. මහත්තයා මගේ හිත රිදවන්න අකමැති වුනත් අපිට ඇත්තට මුහුණ දෙන්න වුනා.
අදත් කතාව ගොඩක් දිග වැඩි වුනා. එදා දවසේ වුනු සිදුවීම් ගොඩක් තියනවා තව. ඒ දේවල් ඊලග කොටසින් ලියන්නම්. කතාව ගොඩක් දිග වුනාට සමාවෙන්න....
එදා මම මහත්තයා එක්ක කතා කලා. එයාගෙන් තීරණයක් ගන්න එයාට මාව මගේ ආදරය ඕනෙද කියලා දැනගන්න. ඒත් එයාට එකපාරටම තීරණය කරන්න බැරිවුනා එයා කාවද තෝරගන්නෙ කියලා. මාස 4 දවස් 23ක කාලයක් පැවතුනු මගේ සම්බන්ධයද අවුරුදු තුනකට ආසන්න කාලයක් තිබුන ශෂිගේ සම්බන්ධයද කියලා. එයා එක්ක කතා කරද්දි මට තේරුන එකම දේ නම් එයා මට ගොඩක් ආදරය කරනවා එයාට මාව ඕනෙ ඒ වුනත් මොකක් නමුත් හේතුවක් නිසා එයාට ශෂිව අත්අරින්න පුළුවන් කමකුත් නැහැ. මට අපි ගැන ගොඩක් දුක හිතුනා. මම මගේ මහත්තයාගෙ හිතට තවත් වද දෙන්නෙ නැතිව පහුවදා වෙනකම් කල් දුන්නා තීරණයක් ගන්න. එදා රෑත් වෙනදා වගේම මහත්තයා කතා කලා. මම ටික වෙලාවක් කතා කරලා phone එක තිබ්බා. වෙනදා වගේ එයා එක්ක ඔහේ කියව කියව ඉන්න හිතේ සැහැල්ලුවක් තිබුණෙ නැහැ.
පහුවදා මැයි 21 සදුදා. එදා අපි අපේ project එකට client place එකට යන්න වෙන් කරන් තිබුනා. අපි project එක කරන්න තෝරගෙන තිබුනෙ printing කරන තැනක්. මම දන්න විදිහට ඒක තිබුනෙ රත්මලානෙ. වෙනදා වගේම මම උදේම නැගිටලා යන්න ලැස්තිවුනා. මම ගෙදරින් 6.10ට යන්න ඕනෙ නිසා මම 5.30ට විතර නැගිටලා ලෑස්තිවුනා වෙනදා වගේම. මම ඇග සෝදගෙන කාමරයට එද්දි ගෙදරට කෝල් එකක් ආවා අම්මාට. අක්කාටයි මටයි පුදුමයි කෝල් එක ලොකු මාමාගෙන්. ලොකු මාමා අපේ අම්මාගේ ලොකු අයියා. ලොකු මාමා අපේ අම්මා එක්ක ටිකක් අමනාපෙන් හිටිය නිසා අක්කාටත් මටත් පුදුම හිතුනා මේ තරම් උදෙන් කතා කරන්නෙ ඇයි කියලා. අම්මා කෝල් එකට කතා කරලා ඇස් දෙකේ කදුළු පුරවගෙන කාමරේට ආවා. අම්මා අඩනවා. අපේ අම්මා අඩන්නෙ (අපිට පේන්න) දරා ගන්නම බැරි දුකක් දැනුනාම විතරයි. මමයි අක්කයි දෙන්නා දෙපැත්තෙ ඉදන් අහනවා ඇයි කියලා. අම්මා දුක අඩුකරන් කිවා අත්තම්මා (අපේ අම්මාගේ අම්මා) නැතිවෙලා කියලා. අපිටත් ගොඩක් දුකයි. අම්මා 9.30 නුවරට තියන කෝච්චියෙ යනවා කියලා මටත් අම්මා එක්ක යමු කිවා. මට එදා යොදාගෙන තිබුණ වැඩේ කොහොම හරි කරගන්න ඕනෙ නිසා මම කිවා මම වැඩ ටික ඉවර කරගෙන දවල් වෙලා එන්නම් කියලා. අක්කාට ඒකට තරහ ගිහින් මට බනින්න ගත්තා. අම්මා කමක් නැහැ කිව නිසා එයා බනින එක නතර කලා. ඉන් පස්සෙ මම ලැස්තිවෙලා ගියා.
මට වෙනදා වෙලාවට කෝච්චියට යන්න වෙන්නෙ නැහැ කියලා දැන ගත්තෙ වෙලාව දැක්කාම. ඒත් වෙනදා වගේ මම පරක්කු වෙද්දි මහත්තයාට රාගම ඉන්න කියලා මම කෝල් කලේ නැහැ. මම තනියම යනවා කියලා හිතාන යන්න පිටත් වෙද්දි මහත්තයා කතා කරලා ඇහුවා මම කොහෙද කෝච්චියට එනවද කියලා. මම විස්තරේ කිවා. ඉන්පස්සෙ එයා කිවා එයා රාගම ඉන්නම් මට කලබල නොවි එන්න කිවා. මම බස් එකෙන් බහිද්දි සුපුරුදු තැනටම වෙලා මා එනකම් බලන් ඉන්නවා. මම ගිහින් කතා කලා. ඉන් ටික වෙලාවකට පස්සෙ කොටුවට යන කෝච්චියට නැග්ගා. දොර ලගින් ඇතුලට යන්න මට හිත දුන්නෙම නැහැ. මම දොර ගාවටම වෙලා හිටියා. ටික වෙලාවක් අපි කතා නැතිව ආවා. ඉන්පස්සෙ එයාම කතාව පටන් ගත්තා. එයා මගෙන් අහන්න ගත්තා ඊයෙ ශෂි මට මොනවාද කිවෙ කියලා. එයා කලින් දවසේ මම කිව දේවල් ඇහුවෙ විශ්වාස කලේ නැති නිසා මම ආයෙ කියන්න උත්සාහ ගත්තෙ නැහැ. ඒත් එයා වද කර කර අහන්න ගත්ත නිසා මම කිවා. එයා කෝච්චියට නැග්ග වෙලේ ඉදන් මාව තදින් අල්ලගෙන හිටියා හරියට මම කෝච්චියෙන් එලියට පනියි වගේ. ඇත්තටම ඒවෙලාවෙ මට තිබුන කලකිරිමෙ තරමට එහෙම කරන්නත් හිතිලා තිබුනෙ.
ඒ ඔක්කොම දේවල් අහගෙන ඉදලා එයා එයාගෙ තීරණය දෙන්න පටන් ගත්තා. එයා එයායි ශෂියි ගැන විස්තරයක් කියාන ගියා. මට ඒ කිසි දෙයකින් වැඩක් නැහැ. මම ටික වෙලාවක් අහගෙන ඉදලා ඇහුවා දැන් ඔයාගෙ තීරණය මොකක්ද කියලා. ඒපාර මගෙ මහත්තයා කිසි දෙයක් කියන්නෙ නැතිව ගොඩක් දුකින් මගෙ දිහා බලන් හිටියා. මට තේරුනා එයාගෙ තීරණය මොනවගේ එකක්ද කියලා. ඒත් මම එයාගෙන් ඇහුවා ඒ ගැන. එයා බණ කියන්න ගත්තා. "ඔයා දුක්වෙන්න එපා මට වඩා හොද කෙනෙක් හම්බවෙයි මට කරන්න දෙයක් නැහැ මට ශෂිගෙන් අයින්වෙන්න බැහැ එයාලගෙ ගෙදර අයත් දන්නවා දැන් අවුරුදු තුනකට කිට්ටුව සම්බන්ධය තියනවා මට පුලුවන් කමක් නැහැ එයාගෙන් අයින්වෙන්න ඒ නිසා අපේ සම්බන්ධය නතර කරමු. ඔයා හැමදාටම මගේ යාළුවෙක් වගේ ඉන්නවා නේද මට සමාව දෙනවා නේද කලින් හිතන් හිටියා වගේ මගේ ලගින් ඉදගෙන HD කරනවා නේද මට පොරොන්දු වෙන්න මාත් එක්ක තරහා වෙන්නෙ නැතිව මාත් එක්ක යාළුවෙක් වගේ ඉන්නවා කියලා."
එයා නොනවත්වා කියවනවා මගේ පොරොන්දුව ගන්න අතත් දික් කරගෙන. මට දෙන්න උත්තර නැහැ. මම නිශ්ශබ්දව ඉදලා උත්තර දෙන්න ඕනෙම නිසා දුන්නා. ඒත් මට වචනයක්වත් කියා ගන්න බැහැ මට ඇඩෙනවා නතර කරගන්න බැරිවම. මගේ මහත්තයාත් ඇස්දෙකේ කදුළු පුරවගෙන මා දිහා බලන් ඉන්නවා. මම කොහොම හරි කදුළු අතරින්ම කියන්න තියන දේවල් කිවා.
"කමක් නැහැ ඔයා කෙලින්ම ඔයාගෙ තීරණය කිව එක ගැන මම ගොඩක් සතුටු වෙනවා. මට ඔයාට පොරොන්දු වෙන්න බැහැ ඔයාගෙ යාළුවෙක් විදිහට ඔයා එක්ක ඉන්නවා කියලාවත් ඔයා ලගින් ඉදගෙන HD කරනවා කියලාවත්. මම උත්සාහ කරලා බලන්නම්. ඔයාට සමාව දෙන්න ඔයා වැරද්දක් කලේ නැහැ. මට කවමදාකවත් ඔයාව අමතක කරන්න බැහැ. ආයෙ කිසිම කෙනෙක්ට මගේ හිතේ ඉඩක් නැහැ. මම හැමදාටම තනියෙන් ඉන්නවා. ඔයාට ආයෙම මාව ඕනෙ වුනොත් හොදට හිතලා ආයෙ නොයන්නම මගේ ලගට එන්න. ආයෙ යන්න නම් කවමදාකවත් මගේ ලගට එන්න එපා ආයෙමත් මට මේ දුක දරාගන්න බැහැ."
මම තව මොන මොනවදෝ කියෙව්වා අසිහියෙන් වගේ. මට අදටත් මතක නැහැ මම කියෙව්වෙ මොනවද කියලා. ඒ වෙනකොට අපි කොටුවට ඇවිත් තිබුණා. අපි කෝච්චියෙන් බැහැලා බස් එකේ NIBM එකට ගියා. බස් එකේදිත් ඇඩුවා හොදටම ඇඩුවා. වෙනදා මගේ ඇස් දෙකට කදුළු පිරුණත් මට බනින මහත්තයා එදා මම ඉකි ගගහා අඩද්දි මගෙ අතින් අල්ලගෙන මගෙ ඔළුව එයාගෙ උරහිසේ තියාන හිටියා. පුංචි දේටත් කදුළු පුරවගන්න මට මේ දුක දරාගන්න අමාරුවග එයා දැනගෙන හිටියා. මහත්තයා මගේ හිත රිදවන්න අකමැති වුනත් අපිට ඇත්තට මුහුණ දෙන්න වුනා.
අදත් කතාව ගොඩක් දිග වැඩි වුනා. එදා දවසේ වුනු සිදුවීම් ගොඩක් තියනවා තව. ඒ දේවල් ඊලග කොටසින් ලියන්නම්. කතාව ගොඩක් දිග වුනාට සමාවෙන්න....
2011/03/29
මගේ ආදර කතාව 11....
ගොඩක් දවසකට පස්සෙ ආදර කතාව ලියන්න හිතුවා. ටික දවසකට කලින්නම් හිතුනා ආයෙ කවදාවත් ආදර කතාව ලියන්නෙ නැහැ කියලා. ඒකට හේතු අහන්නනම් එපා මට උත්තර දෙන්න බැහැ. අද දවල් සිදුවුන කතාවක් නිසාත් හවස බස් එකේ එද්දි දුටු දෙයක් නිසත් පරණ ආදර මතකයක් සිහියට නැගුනා. ඒ නිසා අදත් කතාව ලියන්න හිතුවා.
එදා හරියටම මැයි මාසෙ 20 වෙනිදා. මම කලින් කිවනෙ diploma එකේ exam ඉවර වුනාම මම instructor විදිහට NIBM එකේ වැඩ කලා කියලා. මේ සිදුවීම වුනෙත් ඔය කාලෙදිම තමයි. ඒ කියන්නෙ 2007 මැයි මාසෙ 20 වෙනිදා. එදා ඉරිදා දවසක් වුනත් මට වැඩ තිබුණා. හේතුව අපිට නිවාඩු තිබුණෙ සතියෙ දවසක් සහ සති අන්තෙ එක දවසක්. ඒ මාසෙ මට නිවාඩු තිබුණෙ සිකුරාදා සහ සෙනසුරාදා. ඒ නිසා මට වැඩ කරන්න වුනා. මගෙත් එක්කම හිටි යාළුවා එදා නිවාඩු. මම දවසම කම්මැලි කමෙන් ගෙවා ගත්තා. ඒ දවස් වල මහත්තයාට තිබුණෙ Dialog සිම් එකක් මට තිබුණෙ Mobitel සිම් එකක්. කොයිතරම් කම්මැලි වුනත් කෝල් කරන්නෙ නැහැ SMS හුවමාරුව තමා කරන්නෙ. ඇයි ඉතින් ඒ දවස් වල Mobitel සිම් එකකින් Dialog සිම් එකකට කෝල් කරන එක දැලි පිහියෙන් කෝල් කරනවා වගේනෙ.
මම ඉතින් කතාව කියන්නෙ නැතිව වැල්වටාරම් කියවනවානෙ. ඔන්න ඉතින් එදා දවසම මම මහත්තයා එක්ක SMS ගනුදෙනුව. සාමාන්යයෙන් ඉරිදාට උදේ වරුව විතරයි ළමයි එන්නෙ. ඉතින් හවස් වරුවෙම මම කෙලවරක කොම්පියුටර් එකක් ලග වාඩිවෙලා Suntel wow වලින් මහත්තයාට SMS යවනවා. එයත් පිලිතුරු එවනවා. ඔහොම කාලෙ ගෙවා ගත්තා 4 විතර වෙනකම්ම. ඉන් පස්සෙ මහත්තයා ටිකක් නිදා ගන්නවා කිව නිසා මම ඒ වැඩෙත් නතර කරලා දැම්මා.
ඉන් පස්සෙ 4.30 වෙනකම් කට්ටිය එක්ක කියව කියව ඉදලා ගෙදර එන්න ආවා. වෙනදා තනියම එද්දි වාගේම මම 154 බස් එකක දෙමටගොඩට එන්න නැග්ගා. මම බස් එකට නැගලා ටික දුරක් එද්දි දන්නෙ නැති number එකකින් කෝල් එකක් එනවා. මම ටිකවෙලාවක් හිතුවා කතා කරනවාද නැතිද කියලා. කවුරු වුනත් කමක් නැහැ කියලා කතා කලා.
"හෙලෝ" මම කතා කලා.
"හෙලෝ ඔය Poo ද?" ඒ පැත්තෙන් girl කෙනෙක් කතා කරනවා.
"ඔව් ඔයා කවුද?" girl කෙනෙක් නිසා මමත් බය නැතිව කතා කලා.
"මම ශෂි ඔයා මාව දන්නවාද?" (මේ නම මම කතාවට ගත්තෙ ඇත්ත නම නෙවේ)
මට හිතාගන්න බැරි වුනා කවුද කියලා. මට නම අහලා පුරුදු නිසා මම ඇහුවා ඔයා NIBM ද මට හරියටම මතක නැහැ කියලා.
"නැහැ මම නුවන්ගෙ girl" (නුවන් කියලා නම දැම්මෙ මගෙ මහත්තයාට)
මාව ගිනි ගන්නවා වගේ හැගීමක් මට දැනුනා. මට ඉන්නෙ කොහෙද කියන්නෙ මොනවාද කියලා හිතාගන්න බැරි වුනා.
" එහෙමද ඇයි ඔයා මට කතා කාලේ කොහෙන්ද මගෙ phone number එක හොයා ගත්තෙ" මම දුක upset එක පැත්තක තියලා ඇහුවා.
"මම හොයාගත්තා මට ඔයා එක්ක ටිකක් කතා කරන්න ඕනෙ දැනගන්න දෙයක් තියනවා" එයා කියෝගෙන යනවා. එයාට නම් මොකද දුක මටනෙ.
"කියන්න මොනා ගැනද කතා කරන්න ඕනෙ" මම හිතින් අඩ අඩ කතා කලා.
"මට දැනගන්න ඕනෙ Poo ඔයාගෙයි නුවන්ගෙයි අතරෙ affair එකක් තියනවාද?" මම මොනවද දැන් දෙන උත්තරේ මට හිතා ගන්න බැහැ මොකද කියන්නෙ කියලා. මොනවා වුනත් ඒ ගැන කතා කරන්න එයාට අයිතියක් නැහැනෙ.
"ඔයා ඇයි එහෙම අහන්නෙ."
"ඔයාගෙ එහෙම දෙයක් තියනවා නම් කියන්න. ඔයා නුවන්ගෙ පස්සෙන් එනවලු නේද. මම එයාගෙ girl ඔයා එයාගෙන් අයින් වෙන්න. මම කවදාවත්ම එයාගෙන් අයින් වෙන්නෙ නැහැ. එයත් මගෙන් අයින් වෙන්නෙ නැහැ කරුණාකරලා ඔයා එයාගෙන් ඇත්වෙන්න........"
එයා කියාගෙන කියාගෙන යනවා. මට මතක මේ ටික විතරයි මම හිතන්නෙ මම upset ගිය තරම නිසා මට එයා කිව දේවල් වලින් බාගයක්ම ඇහුනෙ නැහැ.
"මම නුවන් එක්ක මේ ගැන කතා කරන්නම් ඔයා එයා එක්ක කියන්න එපා මා එක්ක කතා කලා කියලා." මට ඒ වෙලාවෙ කියන්න හිතට ආවෙ ඒ ටික විතරයි.
"ඇයි මට කියන්න එපා කියන්නෙ? මගෙයි නුවන්ගෙයි අතරෙ රහස් නැහැ. මම ඔයාට කතා කලා කියලා නුවන්ට කියනවා" ඒ පාර එයා මට සද්ද දාගෙන ආවා. ඒ පාර නම් මට තරහා ගියා.
"ඔයා කැමති දෙයක් කියා ගන්න මට කමක් නැහැ. ඒක මගෙයි නුවන්ගෙයි දෙයක්. මමයි එයා එක්ක කතා කරන්න ඕනෙ. එයාගෙ තීරණය දෙන්න ඕනෙ මටයි. මම එයා එක්ක කතා කරන්නම්. මම තියනවා" එහෙම කියලා මම phone එක තිබ්බා.
මට දුක තරහා දෙකම එකතුවෙලා. මට කර කියාගන්න දෙයක් නැහැ. මට මා ගැනම හොදටම දුක හිතුනා. මම මොන මෝඩ කමක්ද මේ කර ගත්තෙ කියලා. මම බස් එකෙන් බහින තැනත් ලංවෙලා. මම station එකට ගිහින් මගෙ මහත්තයාට call එකක් ගත්තා. එයාගෙ call waiting. මම දැන ගත්තා ශෂි කතා කරනවා ඇති කියලා. මට ගොඩක් දුකයි. ඒත් මම මොනවා කරන්නද කියලා හිත හදාගෙන SMS එකක් යැවුවා මට කතා කරන්න කියලා. එතකොටම කෝච්චිය ආව නිසා මම නැගලා ගෙදර ගියා. මම රාගමින් බහිනකම්ම මගෙ මහත්තයා කතා කලේ නැහැ. මම රාගමට එද්දි අපේ ගෙවල් පැත්තට යන බස් එකක්වත් තිබුනෙ නැහැ. මම හෝල්ට් එකේ හිටන් හිටියෙත් හරි අමාරුවෙන්. මම වෙන දෙයක් වෙන්න කියලා මගෙ මහත්තයාට කෝල් කලා. දෙතුන් වතාවක් ගත්තාම තමා phone එක answer කලේ. එහෙම වෙලත් මට වචනයක්වත් කියන්න දුන්නෙ නැහැ මට බනින්න ගත්තා. අනේ මම කරපු වැරද්දක් නැහැ. මම කල එකම වැරැද්ද phone එක answer කල එක. බැනලා ඉවර වෙනකම් අහන් ඉදලා මම අන්තිමට ඇත්තටම වුනදේ කිවා. ඒත් එයාට විශ්වාස නැහැ. මම එයාට කැමති තීරණයක් ගන්න කියලා phone එක තිබ්බා.
මම අමාරුවෙන් හිත තද කරන් ගෙදර ආවා. හිතේ දුක අඩුවෙන්න කියලා හයියෙන් කෑ ගහලා අඩන්න හිතුනත් අම්මාට මේ විස්තරේ කියන්න බැරිනිසා දුක තද කරන් උන්නා.
මේ සිදුවීමෙ අවසන් තීරණය ඊට පහුවදා ගත්තෙ. ඒ විස්තරේ මම ඊලග කතාවෙන් ලියන්නම්. අද කතාව දිග වැඩියි කියලා හිතෙනවා.
ප.ලි. මේකෙ මම ලියපු නම් මම හදලා දාපු නම්. මේ කතාව කියවලා මමවත් මගෙ මහත්තයාවත් වරදිකාරයෝ කියලා නිගමනය කරන්න එපා. හේතුව ආදරය ඇතිවෙන්නෙ අහම්බෙන්...
ආදරය ගැන දන්න ඔයාලා ඒ ගැන දන්නවා ඇතිනෙ...
එදා හරියටම මැයි මාසෙ 20 වෙනිදා. මම කලින් කිවනෙ diploma එකේ exam ඉවර වුනාම මම instructor විදිහට NIBM එකේ වැඩ කලා කියලා. මේ සිදුවීම වුනෙත් ඔය කාලෙදිම තමයි. ඒ කියන්නෙ 2007 මැයි මාසෙ 20 වෙනිදා. එදා ඉරිදා දවසක් වුනත් මට වැඩ තිබුණා. හේතුව අපිට නිවාඩු තිබුණෙ සතියෙ දවසක් සහ සති අන්තෙ එක දවසක්. ඒ මාසෙ මට නිවාඩු තිබුණෙ සිකුරාදා සහ සෙනසුරාදා. ඒ නිසා මට වැඩ කරන්න වුනා. මගෙත් එක්කම හිටි යාළුවා එදා නිවාඩු. මම දවසම කම්මැලි කමෙන් ගෙවා ගත්තා. ඒ දවස් වල මහත්තයාට තිබුණෙ Dialog සිම් එකක් මට තිබුණෙ Mobitel සිම් එකක්. කොයිතරම් කම්මැලි වුනත් කෝල් කරන්නෙ නැහැ SMS හුවමාරුව තමා කරන්නෙ. ඇයි ඉතින් ඒ දවස් වල Mobitel සිම් එකකින් Dialog සිම් එකකට කෝල් කරන එක දැලි පිහියෙන් කෝල් කරනවා වගේනෙ.
මම ඉතින් කතාව කියන්නෙ නැතිව වැල්වටාරම් කියවනවානෙ. ඔන්න ඉතින් එදා දවසම මම මහත්තයා එක්ක SMS ගනුදෙනුව. සාමාන්යයෙන් ඉරිදාට උදේ වරුව විතරයි ළමයි එන්නෙ. ඉතින් හවස් වරුවෙම මම කෙලවරක කොම්පියුටර් එකක් ලග වාඩිවෙලා Suntel wow වලින් මහත්තයාට SMS යවනවා. එයත් පිලිතුරු එවනවා. ඔහොම කාලෙ ගෙවා ගත්තා 4 විතර වෙනකම්ම. ඉන් පස්සෙ මහත්තයා ටිකක් නිදා ගන්නවා කිව නිසා මම ඒ වැඩෙත් නතර කරලා දැම්මා.
ඉන් පස්සෙ 4.30 වෙනකම් කට්ටිය එක්ක කියව කියව ඉදලා ගෙදර එන්න ආවා. වෙනදා තනියම එද්දි වාගේම මම 154 බස් එකක දෙමටගොඩට එන්න නැග්ගා. මම බස් එකට නැගලා ටික දුරක් එද්දි දන්නෙ නැති number එකකින් කෝල් එකක් එනවා. මම ටිකවෙලාවක් හිතුවා කතා කරනවාද නැතිද කියලා. කවුරු වුනත් කමක් නැහැ කියලා කතා කලා.
"හෙලෝ" මම කතා කලා.
"හෙලෝ ඔය Poo ද?" ඒ පැත්තෙන් girl කෙනෙක් කතා කරනවා.
"ඔව් ඔයා කවුද?" girl කෙනෙක් නිසා මමත් බය නැතිව කතා කලා.
"මම ශෂි ඔයා මාව දන්නවාද?" (මේ නම මම කතාවට ගත්තෙ ඇත්ත නම නෙවේ)
මට හිතාගන්න බැරි වුනා කවුද කියලා. මට නම අහලා පුරුදු නිසා මම ඇහුවා ඔයා NIBM ද මට හරියටම මතක නැහැ කියලා.
"නැහැ මම නුවන්ගෙ girl" (නුවන් කියලා නම දැම්මෙ මගෙ මහත්තයාට)
මාව ගිනි ගන්නවා වගේ හැගීමක් මට දැනුනා. මට ඉන්නෙ කොහෙද කියන්නෙ මොනවාද කියලා හිතාගන්න බැරි වුනා.
" එහෙමද ඇයි ඔයා මට කතා කාලේ කොහෙන්ද මගෙ phone number එක හොයා ගත්තෙ" මම දුක upset එක පැත්තක තියලා ඇහුවා.
"මම හොයාගත්තා මට ඔයා එක්ක ටිකක් කතා කරන්න ඕනෙ දැනගන්න දෙයක් තියනවා" එයා කියෝගෙන යනවා. එයාට නම් මොකද දුක මටනෙ.
"කියන්න මොනා ගැනද කතා කරන්න ඕනෙ" මම හිතින් අඩ අඩ කතා කලා.
"මට දැනගන්න ඕනෙ Poo ඔයාගෙයි නුවන්ගෙයි අතරෙ affair එකක් තියනවාද?" මම මොනවද දැන් දෙන උත්තරේ මට හිතා ගන්න බැහැ මොකද කියන්නෙ කියලා. මොනවා වුනත් ඒ ගැන කතා කරන්න එයාට අයිතියක් නැහැනෙ.
"ඔයා ඇයි එහෙම අහන්නෙ."
"ඔයාගෙ එහෙම දෙයක් තියනවා නම් කියන්න. ඔයා නුවන්ගෙ පස්සෙන් එනවලු නේද. මම එයාගෙ girl ඔයා එයාගෙන් අයින් වෙන්න. මම කවදාවත්ම එයාගෙන් අයින් වෙන්නෙ නැහැ. එයත් මගෙන් අයින් වෙන්නෙ නැහැ කරුණාකරලා ඔයා එයාගෙන් ඇත්වෙන්න........"
එයා කියාගෙන කියාගෙන යනවා. මට මතක මේ ටික විතරයි මම හිතන්නෙ මම upset ගිය තරම නිසා මට එයා කිව දේවල් වලින් බාගයක්ම ඇහුනෙ නැහැ.
"මම නුවන් එක්ක මේ ගැන කතා කරන්නම් ඔයා එයා එක්ක කියන්න එපා මා එක්ක කතා කලා කියලා." මට ඒ වෙලාවෙ කියන්න හිතට ආවෙ ඒ ටික විතරයි.
"ඇයි මට කියන්න එපා කියන්නෙ? මගෙයි නුවන්ගෙයි අතරෙ රහස් නැහැ. මම ඔයාට කතා කලා කියලා නුවන්ට කියනවා" ඒ පාර එයා මට සද්ද දාගෙන ආවා. ඒ පාර නම් මට තරහා ගියා.
"ඔයා කැමති දෙයක් කියා ගන්න මට කමක් නැහැ. ඒක මගෙයි නුවන්ගෙයි දෙයක්. මමයි එයා එක්ක කතා කරන්න ඕනෙ. එයාගෙ තීරණය දෙන්න ඕනෙ මටයි. මම එයා එක්ක කතා කරන්නම්. මම තියනවා" එහෙම කියලා මම phone එක තිබ්බා.
මට දුක තරහා දෙකම එකතුවෙලා. මට කර කියාගන්න දෙයක් නැහැ. මට මා ගැනම හොදටම දුක හිතුනා. මම මොන මෝඩ කමක්ද මේ කර ගත්තෙ කියලා. මම බස් එකෙන් බහින තැනත් ලංවෙලා. මම station එකට ගිහින් මගෙ මහත්තයාට call එකක් ගත්තා. එයාගෙ call waiting. මම දැන ගත්තා ශෂි කතා කරනවා ඇති කියලා. මට ගොඩක් දුකයි. ඒත් මම මොනවා කරන්නද කියලා හිත හදාගෙන SMS එකක් යැවුවා මට කතා කරන්න කියලා. එතකොටම කෝච්චිය ආව නිසා මම නැගලා ගෙදර ගියා. මම රාගමින් බහිනකම්ම මගෙ මහත්තයා කතා කලේ නැහැ. මම රාගමට එද්දි අපේ ගෙවල් පැත්තට යන බස් එකක්වත් තිබුනෙ නැහැ. මම හෝල්ට් එකේ හිටන් හිටියෙත් හරි අමාරුවෙන්. මම වෙන දෙයක් වෙන්න කියලා මගෙ මහත්තයාට කෝල් කලා. දෙතුන් වතාවක් ගත්තාම තමා phone එක answer කලේ. එහෙම වෙලත් මට වචනයක්වත් කියන්න දුන්නෙ නැහැ මට බනින්න ගත්තා. අනේ මම කරපු වැරද්දක් නැහැ. මම කල එකම වැරැද්ද phone එක answer කල එක. බැනලා ඉවර වෙනකම් අහන් ඉදලා මම අන්තිමට ඇත්තටම වුනදේ කිවා. ඒත් එයාට විශ්වාස නැහැ. මම එයාට කැමති තීරණයක් ගන්න කියලා phone එක තිබ්බා.
මම අමාරුවෙන් හිත තද කරන් ගෙදර ආවා. හිතේ දුක අඩුවෙන්න කියලා හයියෙන් කෑ ගහලා අඩන්න හිතුනත් අම්මාට මේ විස්තරේ කියන්න බැරිනිසා දුක තද කරන් උන්නා.
මේ සිදුවීමෙ අවසන් තීරණය ඊට පහුවදා ගත්තෙ. ඒ විස්තරේ මම ඊලග කතාවෙන් ලියන්නම්. අද කතාව දිග වැඩියි කියලා හිතෙනවා.
ප.ලි. මේකෙ මම ලියපු නම් මම හදලා දාපු නම්. මේ කතාව කියවලා මමවත් මගෙ මහත්තයාවත් වරදිකාරයෝ කියලා නිගමනය කරන්න එපා. හේතුව ආදරය ඇතිවෙන්නෙ අහම්බෙන්...
ආදරය ගැන දන්න ඔයාලා ඒ ගැන දන්නවා ඇතිනෙ...
2011/03/24
බලා හිදිමි මම......
නෙතු කදුළු පුරවාන
මම බලා උන්නා..... ඔබ මා අමතන තුරා....
බලා හිදම දුරකතනය දෙස...
දෑස් බොදව ගොසිනි මාගේ....
එනමුදු නොමැත තවමත්...
ඇමතුමක් ලැබුවේ නුබෙන්...
ඉවසිය නොහැකි වුකල බලාහිද....
ඇමතුවෙමි මා... ඔබ...
නැගේ කදුලැලි මා දෙනෙතට..
දකින විට ඔබ රුව මා තිරය මත...
නොපෙනෙනා ලෙස කිසිවෙකුටත්...
සගවා ගනිමි කදුලැල්....
විසන්ධිවේ ඇමතුම නුඔ පසින්....
"USER BUSY"
සැබවින්ම ඔබ කාර්ය බහුලයි....
තැවෙමි මම තවමත් ඔබ ගැන සිතමින්.....
මම බලා උන්නා..... ඔබ මා අමතන තුරා....
බලා හිදම දුරකතනය දෙස...
දෑස් බොදව ගොසිනි මාගේ....
එනමුදු නොමැත තවමත්...
ඇමතුමක් ලැබුවේ නුබෙන්...
ඉවසිය නොහැකි වුකල බලාහිද....
ඇමතුවෙමි මා... ඔබ...
නැගේ කදුලැලි මා දෙනෙතට..
දකින විට ඔබ රුව මා තිරය මත...
නොපෙනෙනා ලෙස කිසිවෙකුටත්...
සගවා ගනිමි කදුලැල්....
විසන්ධිවේ ඇමතුම නුඔ පසින්....
"USER BUSY"
සැබවින්ම ඔබ කාර්ය බහුලයි....
තැවෙමි මම තවමත් ඔබ ගැන සිතමින්.....
2011/03/19
අහිමි උණුහුම.....
පුංචි සංධියේ මා හඩනා විට...
ගේදොර අස්පස් කරද්දි උයන පිහන විටකදි වුව...
මා ඇකයට ගෙන සැනසු නුඔයි....
මගෙ අප්පච්චි
පුංචි මුවට පොඩි බත් ගුලි සදා මා කුසගිනි නිවූ...
නිදි යහනට නැලවිලි ගී ගැයූ....
මා සැනසුම සැදුවේ නුඔයි .....
මගෙ අප්පච්චි
මා මුවට තරම් නොවනා ලොකු බත් ගුලි සදමින්
මව් මා කුස සරි කෙරුවද...
අද මා හඩනා විට...
මා නලවන්නට නුඔ නැත මා ලග...
මගෙ අප්පච්චි
දුව විත් ඔබ තුරුලට එන්නට හැකිනම් මට...
තුරුලු වන්නම් සදා කාලයටම නොමැකෙන ලෙස ඔබෙ උණුසුම....
කෙලෙසද මා එලෙස කරන්නේ...
ඔබෙන් අහිමි වු උණුසුම මට දුන්....
තනිකර දමා මගේ අම්මා......
අහිමි වු ඔබේ උණුහුම සිහිකරමින්
තුරුලට යන්නම් මගෙ අම්මාගේ..
නෙත පුරවා කදුලින්...
රෑ හිනෙන් හෙමි හෙමින් මා හිනයට ඇවිදින්...
මා නෙත කදුලු පිස දමා...
මගේ පොඩි පුතාට ගොඩක් ආදරෙයි කියා..
මා මුව සිප සනසන්නට..
එනවද මගෙ අප්පච්චි....
ගේදොර අස්පස් කරද්දි උයන පිහන විටකදි වුව...
මා ඇකයට ගෙන සැනසු නුඔයි....
මගෙ අප්පච්චි
පුංචි මුවට පොඩි බත් ගුලි සදා මා කුසගිනි නිවූ...
නිදි යහනට නැලවිලි ගී ගැයූ....
මා සැනසුම සැදුවේ නුඔයි .....
මගෙ අප්පච්චි
මා මුවට තරම් නොවනා ලොකු බත් ගුලි සදමින්
මව් මා කුස සරි කෙරුවද...
අද මා හඩනා විට...
මා නලවන්නට නුඔ නැත මා ලග...
මගෙ අප්පච්චි
දුව විත් ඔබ තුරුලට එන්නට හැකිනම් මට...
තුරුලු වන්නම් සදා කාලයටම නොමැකෙන ලෙස ඔබෙ උණුසුම....
කෙලෙසද මා එලෙස කරන්නේ...
ඔබෙන් අහිමි වු උණුසුම මට දුන්....
තනිකර දමා මගේ අම්මා......
අහිමි වු ඔබේ උණුහුම සිහිකරමින්
තුරුලට යන්නම් මගෙ අම්මාගේ..
නෙත පුරවා කදුලින්...
රෑ හිනෙන් හෙමි හෙමින් මා හිනයට ඇවිදින්...
මා නෙත කදුලු පිස දමා...
මගේ පොඩි පුතාට ගොඩක් ආදරෙයි කියා..
මා මුව සිප සනසන්නට..
එනවද මගෙ අප්පච්චි....
2011/03/15
තවත් එක් අවස්ථාවක්....
කලින් බ්ලොග් පෝස්ට් එකක දැම්මා හැකිනම් මගේ මහත්තයා කවුද කියලා හොයා ගන්න කියලා. කියෙව්ව නැති අය මෙතනින් කියවන්න.
රන්දිකා අක්කා සහ හා පැටික්කි නිශ් අයියා ගැන කියලා තිබුණාට එයා නෙවේ. ඔයාලාව ලගින්ම ඇසුරු කරන ඔයාලා හොදින්ම දන්න කෙනෙක්. එයාව අදුරගන්න පුලුවන් විශේෂ සිදුවීම් දෙකක් තියනවා ඒත් ඒ ගැන කිව්ව ගමන් දැන ගන්නවානෙ එතකොට වැඩක් නැහැ.
තව එක අවස්ථාවක් දෙන්නම් ඔයාලාට. එයා මහානාම විද්යාලයෙන් අධ්යාපනය ලැබුවා. පදිංචි වෙලා ඉන්නෙ සිදුව ආසන්නව. හැකිනම් සොයන්න....
මේ මට තියන කම්මැලි කමට කරන වැඩක් ඔයාලා අකමැතිනම් ඒකත් ලියලා යන්න තරහා නැහැ.
රන්දිකා අක්කා සහ හා පැටික්කි නිශ් අයියා ගැන කියලා තිබුණාට එයා නෙවේ. ඔයාලාව ලගින්ම ඇසුරු කරන ඔයාලා හොදින්ම දන්න කෙනෙක්. එයාව අදුරගන්න පුලුවන් විශේෂ සිදුවීම් දෙකක් තියනවා ඒත් ඒ ගැන කිව්ව ගමන් දැන ගන්නවානෙ එතකොට වැඩක් නැහැ.
තව එක අවස්ථාවක් දෙන්නම් ඔයාලාට. එයා මහානාම විද්යාලයෙන් අධ්යාපනය ලැබුවා. පදිංචි වෙලා ඉන්නෙ සිදුව ආසන්නව. හැකිනම් සොයන්න....
මේ මට තියන කම්මැලි කමට කරන වැඩක් ඔයාලා අකමැතිනම් ඒකත් ලියලා යන්න තරහා නැහැ.
2011/03/06
මගෙ මහත්තයා වලියකට.....
අද දවසම හරිම කම්මැලි දවසක්. ඊයේ විභාගයක් තිබුණ නිසා ගෙදර යන්නත් බැරි වුනා. ඒ විභාගයත් ආණ්ඩුවෙන් පවත්වන තවත් එක තරග විභාගයක් වුනොත් තමා මට තරහා යන්නෙ. ගෙදර නොගිය නිසා අද දවසම බෝඩිම් කාමරයට වෙලා ඉන්න වුනා. උදේම නැගිටලා (8 ට විතර) රෙදි හෝදලා නාලා අන්තර් ජාලයේ එහෙට මෙහෙට රවුම් ගහලා බැරිම තැන උදේ පොස්ට් එකක් දැම්මා. ඉන් පස්සෙ අම්මාට දවල්ට කෑවා කියලා පොඩි බොරුවක් කියලා හොදට නිදා ගත්තා. 2.30 ට විතර නැගිට්ටෙ කෑවාද අහන්න බෝඩිමේ ඇන්ටි ආවාමයි. ඇන්ටිට බොරු කියලා හරි යන්නෙ නැහැනෙ ඒ නිසා මම ඇත්තම කිවා. මොකද ඉතින් නැතිනම් කඩේ යන්න හරි උයන්න හරි වෙනවානෙ(දැන දැනම බඩේ අමාරුව හදා ගන්න ඕනෙද උයාගෙන කාලා නේද)ඇන්ටිට පින් සිද්ද වෙන්න බත් එකක් ගෙනත් දුන්නා. ගෙදර සැප දැන්තමා මතක් වෙන්නෙ. අම්මා කවද්දි කැවා ඇතිනම් දුවලා ගිහින් වතුර බීලා බෑ කියනවා.දැන්නම් හොද පාඩම්ග
මමත් විකාර කියවනවා කතාව ලියන්නෙ නැතිව. ඔන්න එහෙනම් කතාව කියවන්නකො....
කාලය ගෙවිලා ගියා අපිටත් නොදැනිම. අපේ diploma එකත් ඉවර වුනා. ඒ April වල මුල් සතිය වෙද්දි අන්තිම exam එකත් තිබුණා. අපිට final project එක කරන්න තිබුණා ඒත් එක්කම higher diploma කරන්න තිබුණා ඒත් මම ඒක කල් දැම්මා.මගේ හොදම යාළුවන්ගෙන් දෙන්නෙක් higher diploma කරන්නෙම නැහැ කියලා අත්ඇරියා තව එක්කෙනෙක් diploma එකේදිම Engineering කරන්න ගිහින් නතර වුනා.එක්කෙනෙක් higher diploma කරන්න පටන් ගත්තා එයාගෙ එක්කෙනා කිව නිසා.මගේ අනිත් යාළුවා දෙන්නාත් එක්කම කල් දැම්මා එයාගෙ එක්කෙනාට ආර්ථික අපහසුතාවයත් නිසා. මම කල් දැම්මෙත් මගෙ මහත්තයා එක්ක කරන්න තියන වුවමනාවට. ඒකෙත් මම තවත් දෙයක් කලා ඒ තමා මම NIBM එකේ instructor කෙනෙක් විදිහට මාස හතරක් හිටියා.
Diploma එකේ අන්තිම exam ඉවර වෙලා අවුරුදු නිවාඩුවට මම ගෙදර ගියා.අක්කායි අයියායි චුටි බබායි එක්ක මමත් එයාලාගෙ කාර් එකේම ගියා. අපි හැමෝම සතුටින් අවුරුදු සැමරුවා. මගේ මහත්තයාත් ඒ දවස් වල හැමදාම ගොඩක් වෙලා call කරනවා. නිවාඩු දවස් ගෙවිලා ගිහින් ආයෙමත් අපි කොළඹ ආවා. මමත් instructor කෙනෙක් විදිහට වැඩකරන්න පටන් ගත්තෙ ඔය දවස්වලමයි. ඒ අතරෙම අපි final project එකත් කරන්න පටන් ගත්තා. අපේ group එකේ පස්දෙනෙක් හිටියා proposal එක දිපු ගමන් මැඩම් කිවා පස්දෙනෙක්ට මේ project එක මදි කියලා group දෙකකට කරන්න කියලා. ඉතින් දුකින් වුනත් අපි group දෙකකට වෙන් වුනා එකම ආයතනයේ system දෙකක් design කරන්න. අපේ යාළුවො පස්දෙනා නිශා, මිහිරි, හැරි,චලිත කියලා කියමුකො. පස්වෙනියා මම. නිශා සහ මම එක group එකක අනිත් අය එකක. මම instructor වැඩේ කරන අතරෙම project එකෙ වැඩත් කරනවා.
මේ දවස් වල මමයි මහත්තයායි දෙන්නා උදේට වෙනදා වගේම එකට එනවා ඒත් හවසට එයා 3.30 ට යනවා මට යන්න ලැබෙන්නෙ 5.00ට. මුලදිම මහත්තයා මට කිවා මම එනකම් ඉන්න කියන්න එපා ඉන්නෙ නැහැ කියලා.මට දුක හිතුනා වුනත් මම හිත හදාගත්තා. පස්සෙ එයාටම හිතිලා මම එනකම් නතර වුනා. එයා මම එනකම් හවස නතර වෙලා ඉන්න දවසක හරි වැඩක් වුනා.
කතාවෙ මුල මේකයි. මගේ යාළුවා නිශා කියලා මම කිවෙ එයා යාළුවෙලා හිටියෙ instructor අයියා කෙනෙක් එක්ක. මම instructor වෙලා ටික දවසකින් එයා job එකක් හම්බවෙලා අයින් වුනා. එයාගෙ නම ලපයා කියමුකො. ඒ දවස්වල ලපයා අයියාගෙ වැඩ ගැන කලකිරිලා නිශා affair එක නතර කලා. ලපයා අයියත් ටිකදවසක් හා කියලා ඉදලා ආයෙමත් බැහැ කියලා නිශාට කතා කරන්න පටන් ගත්තා. මුලදි නිශාත් calls answer කරලා පස්සෙ ඒක හරියන්නෙ නැති වැඩක් නිසා answer කරන්නෙ නැතිව ඉදලා. ඒ සම්බන්ධය හරි යන්නෙ නැතිවෙන්න හේතුව නිශා බෞද්ධ තාත්තා කෑගල්ල පැත්තෙ ලපයා අයියා මුස්ලිම්. නිශාගෙ ගෙදරින් කවදාවත් කැමතිවෙන්නෙ නැහැ කියලා දැන හිටියා.
දැන් කතාවෙන් පිට පනිනවානෙ. ලපයා අයියා දවසක් රෑ 8.00ට විතර මට call කරලා කියනවා නිශාට කියන්න එයාට කතා කරන්න කියලා එයාට සමාව දෙන්න කියන්න එයා නැතිව ඉන්න බැහැ කියලා. ඉතින් මමත් ඔය රිදුන හිත් සනසන්න දුක නැතිව දායක වෙනවා. මමත් කිවා දැන් අයියා ඔය ගැන හිතලා දුක් වෙන්න එපා මම නිශාට කතා කරන්නම් හෙට උදේ වෙනකම් ඉවසන්න කියලා. ඒ පාර එයා කිවා
"නංගි මට ඉවසන්න බැරි තැන මම පාර දිගේ ඇවිදගෙව ආවා ඉන්න තැනක් දන්නෙත් නැහැ. please නංගි නිශාට කියන්න මට එක වතාවක් කතා කරන්න කියලා"
"හරි අයියේ මම කියන්නම් කතා කරන්න කියලා. ඒත් දැන් ඉන්නෙ කොහෙද කියලා බලලා ගෙදර යන්න. මම දැන් නිශාට කතා කරලා ආයෙම අයියාට කතා කරන්නම්"
මම නිශාට call කලාම එයාගෙ mobile එක off කරලා. මම හිතන්නෙ ලපයා අයියාගෙ වදේටම තමා එහෙම කරන්න ඇත්තෙ. ඉන්පස්සෙ මම ගෙදරට call කරලා විස්තරේ කිවා. එයා කිවා දැන් කතා කරන්න බැහැ හෙට කතා කරන්නම් කියන්න ඉන්න දිහාකින් ගෙදර යන්න කියන්න කියලා. මමත් අනිත් අතට ලපයා අයියාට කතා කරලා පණිවිඩේ කිවා. එදා එතනින් යන්තම් බේරුණා.
පහුවදා මම පුරුදු විදිහට NIBM ගිහින් වැඩ කලා නිශාත් ඇවිත් හිටියා project එකෙ වැඩට.නිශා 3.30 වෙද්දි යනවා වුනත් එදා ලපයා අයියා එයාව හම්බවෙන්න කැමතිකරවගෙන තිබුණ නිසා එයා එනකම් 4.00 වෙනකම් හිටියා. මමත් කලින් දවසෙ වුන හැමදේම මහත්තයාට කියලා තිබුණා. මම pc 01 lab එක ඇතුලේ නිශායි ලපයා අයියයි එතන ඉස්සරහා study area එකේ කතා කර කර ඉන්නවා. මහත්තයා අනික් කෙලවරට වෙලා පොතක් බලනවා.මම ඇතුලේ අනිත් අය එක්ක කතා කර කර හිටියා අපිට ඒ වෙලාවෙ වැඩ තිබුණෙත් නැහැ. ටික වෙලාවකින් ලපයා අයියා මට රවනවා ඉවරයක් නැතිව. මම ගනන් ගත්තෙ නැහැ. ඇයි ඉතින් මම එයාට වැරුද්දක් කලේ නැහැනෙ.
මෙන්න ටික වෙලාවකින් මම යන්න කියලා බැග් එක අස්කරන්න එලියට ආවා විතරයි ලපයා අයියා මගෙ ලගට ඇවිත් කිවා මට කතා කරන්න ඕනෙ කියලා. මම කිවා කියන දෙයක් කියන්න කියලා. ඉන් පස්සෙ මෙතන බැහැ ටිකක් අරපැත්තට එන්න කියලා fire exit පඩිපෙල පෙන්නුවා. මමත් එතනට ගියා. එතනට ගියා විතරයි මෙන්න මෙයා බනින්න ගත්තෙ නැතිද එකසිය ගානට මට හිතාගන්න බැහැ මම කරපු වැරුද්ද මෙකක්ද කියලා. මට කිසිම කෙනෙක් එහෙම බැනලා නැහැ. මට ඇඩෙන්නත් එනවා. මම අමාරුවෙන් ඇහුවා මම එයාලාට කරපු වැරුද්ද මොකක්ද කියලා. මෙන්න එයා කියපි මම කියපු නිසා තමා නිශා ආයෙමත් affair එක පටන් ගන්න කැමති නැත්තෙ මට එයාලගෙ දේවල් වලට සම්බන්ධ වෙන්න එපා පැත්තකට වෙලා ඉන්න කියලා. මට හොදටම බනිනවා දැකලා නිශා එතනට ආවා. එයා ලපයා අයියාට කිවා මට බනින්න එපා මම මේකට අදාල නැහැ කියලා. ඒත් එයා කිසි ගානක් නැතිව බනිනවා. මමත් අඩ අඩ අහගෙන ඉන්නවා. අන්තිමට නිශා මාවත් ඇදගෙන ආවා යන්න කියලා. ඒ වෙලාවෙ ඔය සිදුවීම පෙනෙන තැනක හිටියෙ නැහැ හොද වෙලාවට. ඉන් පස්සෙ නිශා මාව මහත්තයා හිටි තැනට එක්ක ගියා. මම හොදටම අඩනවා දැකලා එයාට හොදටම දුකයි. අදටත් මගේ ඇස්වලට කදුළු පිරෙනවාටවත් මහත්තයා කැමති නැහැ. එයා මගෙන් ඇහුවා ඇයි අඩන්නෙ කියලා. මම කිවා අපි යමු යද්දි කියන්නම් කියලා. එයාට තරහා ගියා හොදටම. එයාට මම අඩද්දි හේතුව කියන්නෙ නැතිව පස්සෙ කියන්නම් කිවොත් මාව උස්සලා පොලවෙ ගහන්න තරම් තරහා යනවා.
"කියන එකක් දැන්ම කියන්න ආයෙ පස්සක්..."
මහත්තයාත් මට සද්ද දානවා.
"ලපයා අයියා මට බැන්නා" මම අඩ අඩම කිවා.
"මොකටද"
"මම නිසාලු නිශා එයාත් එක්ක affair එක ආයෙ පටන් ගන්න කැමති නැත්තෙ මට පැත්තකට වෙලා ඉන්න කිවා"
මම හොදටම අඩනවා. මම ඉස්කෝලෙ දග වැඩ කොයිතරම් කරලා තිබුණා වුනත් එහෙම බැනුම් අහලා තිබුනෙ නැහැ.
"ඔයා මෙතන ඉන්න "
මහත්තයා එහෙම කියලා ගියා. මට හිතාගන්න බැරි වුනා මොකක්ද එයා කරන්න යන්නෙ කියලා.එයා කෙලින්ම ගියෙ ලපයා අයියා ලගට
"අයියා ඇයි මගේ ගැණු ළමයාට බැන්නෙ"
"එයාට කියන්න අපේ දේවල් වලට කට දාන්නෙ නැතිව පැත්තකට වෙලා ඉන්න කියලා"
"එයා කට දැම්මෙ නැහැනෙ ඔයාමනෙ ඊයෙ රැ තිස්සෙ එයාට කතා කර කර වද දිලා තියෙන්නෙ එහෙම වෙලා එයාට බනින්න ඔයාට අයිතියක් නැහැ"
ලපයා අයියා අඩියක් ඉදිරියට තබා
"අපි දන්නවා ඔයයි ගැණු ළමයා ගැනයි හොදට. ඔයාගෙ ගැණු ළමයා නම් එයාව හදා ගන්න"
මහත්තයාත් අඩියක් ඉදිරියට
"කියන්න බලන්න මොනවාද දන්නෙ"
"ඇයි මට ගහන්නද ලගට ආවෙ ගහන්න බලන්න"
"බයේ කියලා හිතුවාද ගැහුවොත් ගහනවා ගහන්න බලන්න"
දෙන්නාට දෙන්නා තර්ජනය කරගන්නවා විතරයි එක්කෙනෙක්වත් ඉස්සර වුනේ නැහැ හොද වෙලාවට. දෙන්නාම කපටි නිසා හොදට ගියා. මොකද දෙන්නාම දැනගෙන හිටියා වැරුද්ද එන්නෙ ඉස්සරලා ගහපු කෙනාට කියලා. හොද වෙලාවට එතන ගොඩක් කට්ටිය හිටියෙ නැහැ 5 පහුවෙලා නිසා. ඒත් හිටි අය වට වෙලා බලන් ඉන්නවා. අන්තිමට වැඩේ දුර දිග යයි කියලා බයට මම මහත්තයාට ලංවෙලා කිවා ඕක අමතක කරලා යමු කියලා. එයා මට රැව්වා රැවිල්ලක් අඩි දෙක තුනක් පස්සට විසිවෙන්න. මේක බලන් ඉදලා ඇතිවුන තැන අපේ instructor අයියා කෙනෙක් දෙන්නාව shape කලා. ඒ අයියා මහත්තයා එක්ක ටිකක් කතා කර කර ඉදලා මල්ලි දැන් නංගිවත් එක්ක ගෙදර යන්න රෑත් වෙනවානෙ කියලා අපි දෙන්නාව පිටත් කලා.
මහත්තයා එන මගදිගට ඒ ගැන කියව කියව ආවා. ඒ එයාගෙ හැටි එයා මොකක් හරි වීර වැඩක් කලොත් සැහෙන වෙලාවක් කියවනවා.
ඉන් පස්සෙ ගොඩක් කල් යනකම්ම ලපයා අයියා අපි දෙන්නා එක්කම කතා කලේ නැහැ. ඒත් මේ ලගකදි අපි දෙන්නා මුණ ගැහුණු වෙලාවක කතා කලා. ඔන්න ඔහොමයි මහත්තයා වලියකට set වුනේ.
අද කතාව දිග වැඩි වුනා ඒකට සමාවෙන්න...
මමත් විකාර කියවනවා කතාව ලියන්නෙ නැතිව. ඔන්න එහෙනම් කතාව කියවන්නකො....
කාලය ගෙවිලා ගියා අපිටත් නොදැනිම. අපේ diploma එකත් ඉවර වුනා. ඒ April වල මුල් සතිය වෙද්දි අන්තිම exam එකත් තිබුණා. අපිට final project එක කරන්න තිබුණා ඒත් එක්කම higher diploma කරන්න තිබුණා ඒත් මම ඒක කල් දැම්මා.මගේ හොදම යාළුවන්ගෙන් දෙන්නෙක් higher diploma කරන්නෙම නැහැ කියලා අත්ඇරියා තව එක්කෙනෙක් diploma එකේදිම Engineering කරන්න ගිහින් නතර වුනා.එක්කෙනෙක් higher diploma කරන්න පටන් ගත්තා එයාගෙ එක්කෙනා කිව නිසා.මගේ අනිත් යාළුවා දෙන්නාත් එක්කම කල් දැම්මා එයාගෙ එක්කෙනාට ආර්ථික අපහසුතාවයත් නිසා. මම කල් දැම්මෙත් මගෙ මහත්තයා එක්ක කරන්න තියන වුවමනාවට. ඒකෙත් මම තවත් දෙයක් කලා ඒ තමා මම NIBM එකේ instructor කෙනෙක් විදිහට මාස හතරක් හිටියා.
Diploma එකේ අන්තිම exam ඉවර වෙලා අවුරුදු නිවාඩුවට මම ගෙදර ගියා.අක්කායි අයියායි චුටි බබායි එක්ක මමත් එයාලාගෙ කාර් එකේම ගියා. අපි හැමෝම සතුටින් අවුරුදු සැමරුවා. මගේ මහත්තයාත් ඒ දවස් වල හැමදාම ගොඩක් වෙලා call කරනවා. නිවාඩු දවස් ගෙවිලා ගිහින් ආයෙමත් අපි කොළඹ ආවා. මමත් instructor කෙනෙක් විදිහට වැඩකරන්න පටන් ගත්තෙ ඔය දවස්වලමයි. ඒ අතරෙම අපි final project එකත් කරන්න පටන් ගත්තා. අපේ group එකේ පස්දෙනෙක් හිටියා proposal එක දිපු ගමන් මැඩම් කිවා පස්දෙනෙක්ට මේ project එක මදි කියලා group දෙකකට කරන්න කියලා. ඉතින් දුකින් වුනත් අපි group දෙකකට වෙන් වුනා එකම ආයතනයේ system දෙකක් design කරන්න. අපේ යාළුවො පස්දෙනා නිශා, මිහිරි, හැරි,චලිත කියලා කියමුකො. පස්වෙනියා මම. නිශා සහ මම එක group එකක අනිත් අය එකක. මම instructor වැඩේ කරන අතරෙම project එකෙ වැඩත් කරනවා.
මේ දවස් වල මමයි මහත්තයායි දෙන්නා උදේට වෙනදා වගේම එකට එනවා ඒත් හවසට එයා 3.30 ට යනවා මට යන්න ලැබෙන්නෙ 5.00ට. මුලදිම මහත්තයා මට කිවා මම එනකම් ඉන්න කියන්න එපා ඉන්නෙ නැහැ කියලා.මට දුක හිතුනා වුනත් මම හිත හදාගත්තා. පස්සෙ එයාටම හිතිලා මම එනකම් නතර වුනා. එයා මම එනකම් හවස නතර වෙලා ඉන්න දවසක හරි වැඩක් වුනා.
කතාවෙ මුල මේකයි. මගේ යාළුවා නිශා කියලා මම කිවෙ එයා යාළුවෙලා හිටියෙ instructor අයියා කෙනෙක් එක්ක. මම instructor වෙලා ටික දවසකින් එයා job එකක් හම්බවෙලා අයින් වුනා. එයාගෙ නම ලපයා කියමුකො. ඒ දවස්වල ලපයා අයියාගෙ වැඩ ගැන කලකිරිලා නිශා affair එක නතර කලා. ලපයා අයියත් ටිකදවසක් හා කියලා ඉදලා ආයෙමත් බැහැ කියලා නිශාට කතා කරන්න පටන් ගත්තා. මුලදි නිශාත් calls answer කරලා පස්සෙ ඒක හරියන්නෙ නැති වැඩක් නිසා answer කරන්නෙ නැතිව ඉදලා. ඒ සම්බන්ධය හරි යන්නෙ නැතිවෙන්න හේතුව නිශා බෞද්ධ තාත්තා කෑගල්ල පැත්තෙ ලපයා අයියා මුස්ලිම්. නිශාගෙ ගෙදරින් කවදාවත් කැමතිවෙන්නෙ නැහැ කියලා දැන හිටියා.
දැන් කතාවෙන් පිට පනිනවානෙ. ලපයා අයියා දවසක් රෑ 8.00ට විතර මට call කරලා කියනවා නිශාට කියන්න එයාට කතා කරන්න කියලා එයාට සමාව දෙන්න කියන්න එයා නැතිව ඉන්න බැහැ කියලා. ඉතින් මමත් ඔය රිදුන හිත් සනසන්න දුක නැතිව දායක වෙනවා. මමත් කිවා දැන් අයියා ඔය ගැන හිතලා දුක් වෙන්න එපා මම නිශාට කතා කරන්නම් හෙට උදේ වෙනකම් ඉවසන්න කියලා. ඒ පාර එයා කිවා
"නංගි මට ඉවසන්න බැරි තැන මම පාර දිගේ ඇවිදගෙව ආවා ඉන්න තැනක් දන්නෙත් නැහැ. please නංගි නිශාට කියන්න මට එක වතාවක් කතා කරන්න කියලා"
"හරි අයියේ මම කියන්නම් කතා කරන්න කියලා. ඒත් දැන් ඉන්නෙ කොහෙද කියලා බලලා ගෙදර යන්න. මම දැන් නිශාට කතා කරලා ආයෙම අයියාට කතා කරන්නම්"
මම නිශාට call කලාම එයාගෙ mobile එක off කරලා. මම හිතන්නෙ ලපයා අයියාගෙ වදේටම තමා එහෙම කරන්න ඇත්තෙ. ඉන්පස්සෙ මම ගෙදරට call කරලා විස්තරේ කිවා. එයා කිවා දැන් කතා කරන්න බැහැ හෙට කතා කරන්නම් කියන්න ඉන්න දිහාකින් ගෙදර යන්න කියන්න කියලා. මමත් අනිත් අතට ලපයා අයියාට කතා කරලා පණිවිඩේ කිවා. එදා එතනින් යන්තම් බේරුණා.
පහුවදා මම පුරුදු විදිහට NIBM ගිහින් වැඩ කලා නිශාත් ඇවිත් හිටියා project එකෙ වැඩට.නිශා 3.30 වෙද්දි යනවා වුනත් එදා ලපයා අයියා එයාව හම්බවෙන්න කැමතිකරවගෙන තිබුණ නිසා එයා එනකම් 4.00 වෙනකම් හිටියා. මමත් කලින් දවසෙ වුන හැමදේම මහත්තයාට කියලා තිබුණා. මම pc 01 lab එක ඇතුලේ නිශායි ලපයා අයියයි එතන ඉස්සරහා study area එකේ කතා කර කර ඉන්නවා. මහත්තයා අනික් කෙලවරට වෙලා පොතක් බලනවා.මම ඇතුලේ අනිත් අය එක්ක කතා කර කර හිටියා අපිට ඒ වෙලාවෙ වැඩ තිබුණෙත් නැහැ. ටික වෙලාවකින් ලපයා අයියා මට රවනවා ඉවරයක් නැතිව. මම ගනන් ගත්තෙ නැහැ. ඇයි ඉතින් මම එයාට වැරුද්දක් කලේ නැහැනෙ.
මෙන්න ටික වෙලාවකින් මම යන්න කියලා බැග් එක අස්කරන්න එලියට ආවා විතරයි ලපයා අයියා මගෙ ලගට ඇවිත් කිවා මට කතා කරන්න ඕනෙ කියලා. මම කිවා කියන දෙයක් කියන්න කියලා. ඉන් පස්සෙ මෙතන බැහැ ටිකක් අරපැත්තට එන්න කියලා fire exit පඩිපෙල පෙන්නුවා. මමත් එතනට ගියා. එතනට ගියා විතරයි මෙන්න මෙයා බනින්න ගත්තෙ නැතිද එකසිය ගානට මට හිතාගන්න බැහැ මම කරපු වැරුද්ද මෙකක්ද කියලා. මට කිසිම කෙනෙක් එහෙම බැනලා නැහැ. මට ඇඩෙන්නත් එනවා. මම අමාරුවෙන් ඇහුවා මම එයාලාට කරපු වැරුද්ද මොකක්ද කියලා. මෙන්න එයා කියපි මම කියපු නිසා තමා නිශා ආයෙමත් affair එක පටන් ගන්න කැමති නැත්තෙ මට එයාලගෙ දේවල් වලට සම්බන්ධ වෙන්න එපා පැත්තකට වෙලා ඉන්න කියලා. මට හොදටම බනිනවා දැකලා නිශා එතනට ආවා. එයා ලපයා අයියාට කිවා මට බනින්න එපා මම මේකට අදාල නැහැ කියලා. ඒත් එයා කිසි ගානක් නැතිව බනිනවා. මමත් අඩ අඩ අහගෙන ඉන්නවා. අන්තිමට නිශා මාවත් ඇදගෙන ආවා යන්න කියලා. ඒ වෙලාවෙ ඔය සිදුවීම පෙනෙන තැනක හිටියෙ නැහැ හොද වෙලාවට. ඉන් පස්සෙ නිශා මාව මහත්තයා හිටි තැනට එක්ක ගියා. මම හොදටම අඩනවා දැකලා එයාට හොදටම දුකයි. අදටත් මගේ ඇස්වලට කදුළු පිරෙනවාටවත් මහත්තයා කැමති නැහැ. එයා මගෙන් ඇහුවා ඇයි අඩන්නෙ කියලා. මම කිවා අපි යමු යද්දි කියන්නම් කියලා. එයාට තරහා ගියා හොදටම. එයාට මම අඩද්දි හේතුව කියන්නෙ නැතිව පස්සෙ කියන්නම් කිවොත් මාව උස්සලා පොලවෙ ගහන්න තරම් තරහා යනවා.
"කියන එකක් දැන්ම කියන්න ආයෙ පස්සක්..."
මහත්තයාත් මට සද්ද දානවා.
"ලපයා අයියා මට බැන්නා" මම අඩ අඩම කිවා.
"මොකටද"
"මම නිසාලු නිශා එයාත් එක්ක affair එක ආයෙ පටන් ගන්න කැමති නැත්තෙ මට පැත්තකට වෙලා ඉන්න කිවා"
මම හොදටම අඩනවා. මම ඉස්කෝලෙ දග වැඩ කොයිතරම් කරලා තිබුණා වුනත් එහෙම බැනුම් අහලා තිබුනෙ නැහැ.
"ඔයා මෙතන ඉන්න "
මහත්තයා එහෙම කියලා ගියා. මට හිතාගන්න බැරි වුනා මොකක්ද එයා කරන්න යන්නෙ කියලා.එයා කෙලින්ම ගියෙ ලපයා අයියා ලගට
"අයියා ඇයි මගේ ගැණු ළමයාට බැන්නෙ"
"එයාට කියන්න අපේ දේවල් වලට කට දාන්නෙ නැතිව පැත්තකට වෙලා ඉන්න කියලා"
"එයා කට දැම්මෙ නැහැනෙ ඔයාමනෙ ඊයෙ රැ තිස්සෙ එයාට කතා කර කර වද දිලා තියෙන්නෙ එහෙම වෙලා එයාට බනින්න ඔයාට අයිතියක් නැහැ"
ලපයා අයියා අඩියක් ඉදිරියට තබා
"අපි දන්නවා ඔයයි ගැණු ළමයා ගැනයි හොදට. ඔයාගෙ ගැණු ළමයා නම් එයාව හදා ගන්න"
මහත්තයාත් අඩියක් ඉදිරියට
"කියන්න බලන්න මොනවාද දන්නෙ"
"ඇයි මට ගහන්නද ලගට ආවෙ ගහන්න බලන්න"
"බයේ කියලා හිතුවාද ගැහුවොත් ගහනවා ගහන්න බලන්න"
දෙන්නාට දෙන්නා තර්ජනය කරගන්නවා විතරයි එක්කෙනෙක්වත් ඉස්සර වුනේ නැහැ හොද වෙලාවට. දෙන්නාම කපටි නිසා හොදට ගියා. මොකද දෙන්නාම දැනගෙන හිටියා වැරුද්ද එන්නෙ ඉස්සරලා ගහපු කෙනාට කියලා. හොද වෙලාවට එතන ගොඩක් කට්ටිය හිටියෙ නැහැ 5 පහුවෙලා නිසා. ඒත් හිටි අය වට වෙලා බලන් ඉන්නවා. අන්තිමට වැඩේ දුර දිග යයි කියලා බයට මම මහත්තයාට ලංවෙලා කිවා ඕක අමතක කරලා යමු කියලා. එයා මට රැව්වා රැවිල්ලක් අඩි දෙක තුනක් පස්සට විසිවෙන්න. මේක බලන් ඉදලා ඇතිවුන තැන අපේ instructor අයියා කෙනෙක් දෙන්නාව shape කලා. ඒ අයියා මහත්තයා එක්ක ටිකක් කතා කර කර ඉදලා මල්ලි දැන් නංගිවත් එක්ක ගෙදර යන්න රෑත් වෙනවානෙ කියලා අපි දෙන්නාව පිටත් කලා.
මහත්තයා එන මගදිගට ඒ ගැන කියව කියව ආවා. ඒ එයාගෙ හැටි එයා මොකක් හරි වීර වැඩක් කලොත් සැහෙන වෙලාවක් කියවනවා.
ඉන් පස්සෙ ගොඩක් කල් යනකම්ම ලපයා අයියා අපි දෙන්නා එක්කම කතා කලේ නැහැ. ඒත් මේ ලගකදි අපි දෙන්නා මුණ ගැහුණු වෙලාවක කතා කලා. ඔන්න ඔහොමයි මහත්තයා වලියකට set වුනේ.
අද කතාව දිග වැඩි වුනා ඒකට සමාවෙන්න...
හැකිනම් සොයාගන්න....
ලියන්න ගොඩක් දේවල් තියනවා. ඒත් මෙහෙම දෙයක් ලියන්න හිතුනෙ සිකුරාදා office ඇරිලා බස් එකේ එද්දි. ඔයාලා මගේ ආදර කතාව කියවලා තියනවානෙ. ඒකෙ මගෙ මහත්තයාගේ නම කිවෙ නැහැනෙ. අද ඔයාලා කැමතිනම් මේ වැඩේට එකතුවෙන්න පුළුවන්. මේකයි කරන්න යන්නෙ මගෙ මහත්තයා කවුද කියලා හොයන්න අවස්ථාවක් දෙනවා. මම එයා ගැන පොඩි විස්තරයක් කියන්නම්.
එයා බ්ලොග් රචකයෙක් වගේම බස් සාමාජිකයෙක් මුණු පොතෙත් ඉන්නවා. මගෙත් එක්ක එකටම NIBM එකේ උසස් අධ්යාපනය ලැබුවා.
මේ විස්තර ඇති නැතිනම් මම අන්තිමට නමත් ලියයි මෙහෙම ලියලා.
හොයන්න කැමතිනම් comment කරන්න. අකමැතිනම් ගනන් ගන්න එපා මගේ පිස්සු විකාර.
එයා බ්ලොග් රචකයෙක් වගේම බස් සාමාජිකයෙක් මුණු පොතෙත් ඉන්නවා. මගෙත් එක්ක එකටම NIBM එකේ උසස් අධ්යාපනය ලැබුවා.
මේ විස්තර ඇති නැතිනම් මම අන්තිමට නමත් ලියයි මෙහෙම ලියලා.
හොයන්න කැමතිනම් comment කරන්න. අකමැතිනම් ගනන් ගන්න එපා මගේ පිස්සු විකාර.
2011/03/02
අනේ මෙහෙම වැඩ.....
අද මම බම්බලපිටියෙ මගේ office එකේ ඉදන් ගල්කිස්සෙ මගේ බෝඩිමට එන්න ආවා. තරමක් වාහන තදබදයක් තිබුණා වුනත් 5.20 ට බස් එකට නැගලා 6.10 වෙද්දි යන්තම් ගල්කිස්ස color lights ලග halt එකෙන් බැහැ ගත්තා. ගාලු පාරනෙ පුදුම වාහන ගොඩක් යන්නෙ ඒවෙලාවට විතරක් නෙවේ හැම වෙලේම එහෙමනෙ. මට පාර මාරුවෙන්න ඕනෙ නිසා මම සුපුරුදු පරිදි කහ ඉර ලග කොළ පාට එළීය දැල්වෙනකම් බලන් හිටියා. ඔය අතරෙ මම දැක්කා පොලිස් රථවාහන ඒකකයේ මහත්වරු තුන්දෙනෙක්ම එතන ඉන්නවා.
එක පොලිස් මහතෙක් පාර මැදට වෙලා නොනවත්වා නලාව පිබිමින් වාහන වලට යන්න අණ කරනවා. තවත් මහතෙක් කහ ඉර අසල පාර කෙලවරක නලාව මුවෙහි රුවාගෙන බලන් ඉන්නවා. අනෙක් පොලිස් මහතා පසෙකට වි දැත් බැද බලන් ඉන්නවා. මම වගේම තවත් පිරිසක් පාර දෙපස පාර මාරුවීමට බලන් ඉන්නවා.
ඔය අතරෙ අර පාර මැදට වෙලා නලාව පිබිමින් හිටි පොලිස් මහතා පාරෙ කෙලවරට ගියා අර කහ ඉර ලග හිටිය පොලිස් මහතා අසලට. මම හිතුවා ඔහුට වෙහෙස නිසා මදක් ඉවත් වෙන්න ඇති කියා. ඒ නිසා මම ආයෙමත් පාර මාරුවීමට කොළ පාට දැල්වී ඇතිදැයි බැලුවා. අනේ ඒ එක බල්බයක්වත් වැඩ කරන්නෙ නැහැ.මදක් වට පිට බැලුවාමයි සිදුවී ඇතිදෙය වැටහුනේ.
අපේ පොලිස් මහතාට traffic light signals එක්ක තමාට උවමනා විදිහට වාහන හසුරවන්න බැරිනිසා බුද්ධිමත්ව තීරණය කර traffic light නිවාදමා තමාට අවැසි අයුරින් වාහන පාලනය කලා.හරි කමක් නැහැ වෙනදාට වඩා ඉක්මනින් පාර මාරුවීමට ලැබෙවි කියලා හිතාන මමත් හිටියා.
ඔන්න ඉතින් ඊලගට අර පාරෙ පසක කහ ඉර ලගින් සිටි අපේ පොලිස් නිලධාරි තුමා පාර මාරුවෙන්නන්ට හිතවත් සේවයක් ඉටුකලා. කොළඔ පැත්තට යන වාහන නවතා ඒ පැත්තෙ හිටි මගින්ට පාර මාරුවීමට අවස්ථාව ලබා දුන්නා. අනේ ඉතින් ඒ පැත්තෙ හිටි මගින් හැකි ඉක්මනින් පාර මාරු වුනා. අනේ දන්නවාද වුනදේ. ඒ අයට පාරෙ මැදට විතරයි එන්න පුලුවන් වුනේ අර පාර මැද හිටි පොලිස් මහතා නොනවත්වා පානදුර පැත්තට යන වාහන යවනවා.අනේ මමත් පාර කෙලවරට වෙලා බලන් උන්නා පාර මාරුවෙන්න. මේ පොලිස් මහත්තුරු දෙන්නාට ඔහොම ඉන්න අතරෙ අපි වාහන අතරින් පතරෙ පාර මාරුවුනා.
අර මහනුවර පැත්තෙ නම් වැරදි තැන්වලින් පාර මාරු වුනාම උසාව් ගෙනියනවා. මෙහෙම අවස්ථාවන් උදාවෙද්දි ජනතාව එහෙම කරන එක සාධාරණයි කියලා හිතෙනවා නේද....
යම්කෙනෙක්ට මේකෙන් අපහසුතාවයකට පත්වුනානම් සමාවෙන්න...
එක පොලිස් මහතෙක් පාර මැදට වෙලා නොනවත්වා නලාව පිබිමින් වාහන වලට යන්න අණ කරනවා. තවත් මහතෙක් කහ ඉර අසල පාර කෙලවරක නලාව මුවෙහි රුවාගෙන බලන් ඉන්නවා. අනෙක් පොලිස් මහතා පසෙකට වි දැත් බැද බලන් ඉන්නවා. මම වගේම තවත් පිරිසක් පාර දෙපස පාර මාරුවීමට බලන් ඉන්නවා.
ඔය අතරෙ අර පාර මැදට වෙලා නලාව පිබිමින් හිටි පොලිස් මහතා පාරෙ කෙලවරට ගියා අර කහ ඉර ලග හිටිය පොලිස් මහතා අසලට. මම හිතුවා ඔහුට වෙහෙස නිසා මදක් ඉවත් වෙන්න ඇති කියා. ඒ නිසා මම ආයෙමත් පාර මාරුවීමට කොළ පාට දැල්වී ඇතිදැයි බැලුවා. අනේ ඒ එක බල්බයක්වත් වැඩ කරන්නෙ නැහැ.මදක් වට පිට බැලුවාමයි සිදුවී ඇතිදෙය වැටහුනේ.
අපේ පොලිස් මහතාට traffic light signals එක්ක තමාට උවමනා විදිහට වාහන හසුරවන්න බැරිනිසා බුද්ධිමත්ව තීරණය කර traffic light නිවාදමා තමාට අවැසි අයුරින් වාහන පාලනය කලා.හරි කමක් නැහැ වෙනදාට වඩා ඉක්මනින් පාර මාරුවීමට ලැබෙවි කියලා හිතාන මමත් හිටියා.
ඔන්න ඉතින් ඊලගට අර පාරෙ පසක කහ ඉර ලගින් සිටි අපේ පොලිස් නිලධාරි තුමා පාර මාරුවෙන්නන්ට හිතවත් සේවයක් ඉටුකලා. කොළඔ පැත්තට යන වාහන නවතා ඒ පැත්තෙ හිටි මගින්ට පාර මාරුවීමට අවස්ථාව ලබා දුන්නා. අනේ ඉතින් ඒ පැත්තෙ හිටි මගින් හැකි ඉක්මනින් පාර මාරු වුනා. අනේ දන්නවාද වුනදේ. ඒ අයට පාරෙ මැදට විතරයි එන්න පුලුවන් වුනේ අර පාර මැද හිටි පොලිස් මහතා නොනවත්වා පානදුර පැත්තට යන වාහන යවනවා.අනේ මමත් පාර කෙලවරට වෙලා බලන් උන්නා පාර මාරුවෙන්න. මේ පොලිස් මහත්තුරු දෙන්නාට ඔහොම ඉන්න අතරෙ අපි වාහන අතරින් පතරෙ පාර මාරුවුනා.
අර මහනුවර පැත්තෙ නම් වැරදි තැන්වලින් පාර මාරු වුනාම උසාව් ගෙනියනවා. මෙහෙම අවස්ථාවන් උදාවෙද්දි ජනතාව එහෙම කරන එක සාධාරණයි කියලා හිතෙනවා නේද....
යම්කෙනෙක්ට මේකෙන් අපහසුතාවයකට පත්වුනානම් සමාවෙන්න...
2011/02/17
මගේ ආදර කතාව 10
එදා මම ඔයාලාට කිව්වානෙ මට මහත්තයා මුණ ගැහෙන්න කලින් මා ගැන බලාපොරොත්තු තියාන හිටිය අයියා කෙනෙක් ගැන. අද මගේ ආදර කතාව එයා නිසා මගෙ මහත්තයා ඉස් ඉස්සෙල්ලාම මගෙ හිත රිදෙව්ව දවස.
එදාත් වෙනදා වගේම අපි දෙන්නා NIBM ගියා. මහත්තයාටයි මටයි දෙන්නාටම එදා දවසම lectures තිබුණා. අපි දෙන්නා සුපුරුදු පරිදි උදේ කෝච්චියෙ ඇවිත් lectures වලට ගියා 10 tea break එකට 4th floor එකේදි මුණගැහෙන්න කතාවෙලා. ඒ දවස් වල අපි දෙන්නා lectures අතරෙ break එකක් ලැබුණු ගමන් 4th floor එකේදි මුණගැහිලා කතා කරකර ඉන්නවා.
ඒ දවස් වල අපිට තිබුණෙ VB.NET. මට lectures ටිකක් මග ඇරිලා තිබුණ නිසා ඒ දවස්වල exam එකටත් ලග නිසා ගොඩක් බයෙන් හිටියෙ fail වෙයි කියලා. මේ කාලෙදිම තමයි මම කලින් post එකේ කියපු රජිත අයියා තරමක් සුව වෙලා ඇවිත් හිටියෙ. එයා medical දිලා ආයෙම ඇවිත් හිටි නිසා එයාට අපේ batch එකේ lectures ආවා. මමත් මගේ යාළුවොත් කිසි වෙනසක් නැතිව එයා එක්ක lectures වලදි කතා කරලා හිටියා. සාමාන්යයෙන් අපේ පුරුද්ද තමා exam ලංවෙද්දි past papers හොයාගෙන ඒවා කරන එක. (past papers නිසාම තමා මහත්තයා පලවෙනි වතාවට මට කතා කලේ) රජිත අයියා කිවා එයාට කලින් batch එකේ paper එක හම්බ වුණා ඕනෙ නම් tea break එකේදි photo copy කරගෙන දෙන්න කිවා. මමත් හා කියලා ගත්තා.
සුපුරුදු පරිදි tea break එකේදි 4th floor එකට ගියා. මම යද්දි මගෙ මහත්තයා ඇවිත් හිටියෙ නැහැ. එ නිසා මම paper එක photo copy කරන්න ගියා. මම cafe එකට ගියෙ මගෙ හොදම යාළුවෙක් එක්ක. එතන ගොඩක් සෙනග හිටි නිසා අපි එන්න ආවා පස්සෙ photo copy කරමු කියලා. මම canteen එකට ගියා රජිත අයියාට paper එක හවස දෙන්නම් කියලා කියන්න. මගෙ යාළුවා කෙලින්ම 4th floor එකට ගියා. මම canteen එකට යද්දි රජිත අයියා තේ අරගෙන එයාටයි යාළුවාටයි. ඒ වුනාට එයාගෙ තුවාල වුන අත නිසා එයාට දෙකම එකවැර ගන්න බැහැ. මම ඒ වෙලාවෙම එතනට ගිය නිසා මම එයාට උදව් වුනා එක තේ එකක් counter එකෙන් අරගෙන මේසෙ උඩින් තිබ්බා. ඉන් පස්සෙ මම කියන්න ආව පනිවිඩය කියලා මගෙ මහත්තයා හම්බවෙන්න 4th floor එකට ගියා.
මම යද්දි මගෙ මහත්තයා තරහින් පුපුර පුපුර ඉන්නවා. මට හිතා ගන්න බැරිවුනා කවදාවත් නැතිව ඇයි මහත්තයා මෙහෙම ඉන්නෙ කියලා. මම ඇහුවා ඇයි කියලා. එයා එක පාරටම මගෙන් අහන්න ගත්තා ඇයි ඔයා අරයා එක්ක තේ බොන්න ගියෙ මම මෙතන ඔයා එනකම් බලාන ඉන්නවා කියලා දැනගෙනත්. මට හිතාගන්න බැරි වුනා කාත් එක්ක කොයි වෙලේ බීපු තේ එකක් ගැනද මේ කියන්නෙ කියලා. මම කිවා කියන දෙයක් තේරෙන්න කියන්න මට ඔයා කියන දේ තේරෙන්නෙ නැහැ කියලා. ඒවෙද්දි අපේ tea break එකේ වෙලාවත් ඉවර වෙලා. මගෙ මහත්තයා කිවා lunch වෙලාවෙ ඉක්මනට කාලා ඉවර වෙලා එන්න තේරෙන්න කියන්නම් කියලා. මමත් හා කිවා වෙන කියන්න දෙයක් නැති නිසා.
ඊට පස්සෙ lectures වලදි මගෙත් එක්ක cafe එකට ගිය යාළුවා මට කිවා එයා උඩට එද්දි මගෙ මහත්තයා මාව හොයනවලු. එයා දැක්ක ගමන් මා කොහෙද කියලා ඇහුවාලු. ඉතින් මගෙ යාළුවා කියලා තියෙනවා මම canteen එකට ගියා කියලා. එයාට ඉතුරු ටික කියන්න හම්බවෙලා නැහැ මෙයා කඩාගෙන ගිහින්. මගෙ මහත්තයා කෙලින්ම ඇවිත් තියෙන්නෙ canteen එකට එයා එද්දි මම රජිත අයියාට තේ එක අරගෙන දෙන්න ගත්ත තේක මගෙ අතේ තියනවා දැකලා තියෙනවා. ඒ එක්කම අනිත් අතට එයා 4th floor එකට ගිහින් මගෙ යාළුවාගෙන් අහලා අරයා අරුත් එක්ක තේ බොන්නද ගියෙ කියලා. මගෙ යාළුවාටත් හිතාගන්න බැරිවෙලා මොකක්ද වෙලා තියෙන්නෙ කියලා. ඒ වෙලාවෙම තමා මම ඇවිත් තියෙන්නෙ. මගෙ යාළුවත් අහනවා මගෙන් මම ඇත්තටම එයා එක්ක තේ බීවාද කියලා. මම වුනදේ එයාට කිවා. ඒවෙලාවෙ තමා මට තේරුණෙ මහත්තයාට තරහා ගිහින් තිබුණෙ ඇයි කියලා.
ඉන් පස්සෙ lunch වෙලාවෙ මම වෙනදාට වඩා ඉක්මනින් කාලා මහත්තයා එනකම් බලන් හිටියා. එයත් ඉක්මනට ආවා. මම හිතුවා එයාගෙ තරහා නිවිලා ඇති කියලා. ඒත් ඒක ඒ විදිහමයි. ඉන් පස්සෙ මම වුණ හැම දෙයක්ම කිවා. ඒ ඉවර වෙද්දි එයාගෙ තරහා ටිකක් අඩුවෙලා. ඒත් මගෙන් ඇහුවා ඇයි යාළුවා එක්ක නොයා තනියම ගියෙ කියලා. මම කිවා ඔයා ඇවිත් මාව හොයන නිසා පණිවිඩය කියන්නයි එයා එවුවෙ කියලා. ඉන් පස්සෙ එයාගෙ තරහා නිවුණා. ආයෙ කවදාවත් බලාන ඉන්න අයට මා ගැන වැරදියට හිතෙන විදිහෙ දේවල් කරන්න එපා කිවා.
ඇත්තටම එදා මම වැරදි හිතකින් කිසිම දෙයක් කලේ නැහැ. එදා මම තේරුම් ගත්තා අපි දෙයක් කොයිතරම් හොද හිතින් කලත් වෙන කෙනෙක් ඒදේ වැරදි විදිහට දකින්න පුළුවන් කියලා. එදාට පස්සෙ මම රජිත අයියාව තියා වෙන මගෙ හොදම යාළුවෙක් එක්කවත් තනියම කතා කරකර හිටියෙ නැහැ.
ඒවුණත් අදටත් මගෙ මහත්තයාට මගෙ වැරුද්දක් අල්ලගන්න ඕනෙ වුනාම මතක් කරන්නෙ ඔය සිදුවීමමයි. ගොඩක් දුකයි මගෙ නොදැනුවත් කමට වුනදේ නිසා සමහර අවස්ථාවල ගොඩක් හිත රිදවා ගන්න වෙනවා.
අද කතාව ලියලා තියනවා කිසිම ගැලපිමක් නැහැ කියලා හිතෙයි ඔයාලාට. ඇත්තටම හිතේ නිදහසෙන් නෙවේ මේක ලියුවෙ. ඒකට ඔයාලා හැමෝම මට සමාවෙන්න.
එදාත් වෙනදා වගේම අපි දෙන්නා NIBM ගියා. මහත්තයාටයි මටයි දෙන්නාටම එදා දවසම lectures තිබුණා. අපි දෙන්නා සුපුරුදු පරිදි උදේ කෝච්චියෙ ඇවිත් lectures වලට ගියා 10 tea break එකට 4th floor එකේදි මුණගැහෙන්න කතාවෙලා. ඒ දවස් වල අපි දෙන්නා lectures අතරෙ break එකක් ලැබුණු ගමන් 4th floor එකේදි මුණගැහිලා කතා කරකර ඉන්නවා.
ඒ දවස් වල අපිට තිබුණෙ VB.NET. මට lectures ටිකක් මග ඇරිලා තිබුණ නිසා ඒ දවස්වල exam එකටත් ලග නිසා ගොඩක් බයෙන් හිටියෙ fail වෙයි කියලා. මේ කාලෙදිම තමයි මම කලින් post එකේ කියපු රජිත අයියා තරමක් සුව වෙලා ඇවිත් හිටියෙ. එයා medical දිලා ආයෙම ඇවිත් හිටි නිසා එයාට අපේ batch එකේ lectures ආවා. මමත් මගේ යාළුවොත් කිසි වෙනසක් නැතිව එයා එක්ක lectures වලදි කතා කරලා හිටියා. සාමාන්යයෙන් අපේ පුරුද්ද තමා exam ලංවෙද්දි past papers හොයාගෙන ඒවා කරන එක. (past papers නිසාම තමා මහත්තයා පලවෙනි වතාවට මට කතා කලේ) රජිත අයියා කිවා එයාට කලින් batch එකේ paper එක හම්බ වුණා ඕනෙ නම් tea break එකේදි photo copy කරගෙන දෙන්න කිවා. මමත් හා කියලා ගත්තා.
සුපුරුදු පරිදි tea break එකේදි 4th floor එකට ගියා. මම යද්දි මගෙ මහත්තයා ඇවිත් හිටියෙ නැහැ. එ නිසා මම paper එක photo copy කරන්න ගියා. මම cafe එකට ගියෙ මගෙ හොදම යාළුවෙක් එක්ක. එතන ගොඩක් සෙනග හිටි නිසා අපි එන්න ආවා පස්සෙ photo copy කරමු කියලා. මම canteen එකට ගියා රජිත අයියාට paper එක හවස දෙන්නම් කියලා කියන්න. මගෙ යාළුවා කෙලින්ම 4th floor එකට ගියා. මම canteen එකට යද්දි රජිත අයියා තේ අරගෙන එයාටයි යාළුවාටයි. ඒ වුනාට එයාගෙ තුවාල වුන අත නිසා එයාට දෙකම එකවැර ගන්න බැහැ. මම ඒ වෙලාවෙම එතනට ගිය නිසා මම එයාට උදව් වුනා එක තේ එකක් counter එකෙන් අරගෙන මේසෙ උඩින් තිබ්බා. ඉන් පස්සෙ මම කියන්න ආව පනිවිඩය කියලා මගෙ මහත්තයා හම්බවෙන්න 4th floor එකට ගියා.
මම යද්දි මගෙ මහත්තයා තරහින් පුපුර පුපුර ඉන්නවා. මට හිතා ගන්න බැරිවුනා කවදාවත් නැතිව ඇයි මහත්තයා මෙහෙම ඉන්නෙ කියලා. මම ඇහුවා ඇයි කියලා. එයා එක පාරටම මගෙන් අහන්න ගත්තා ඇයි ඔයා අරයා එක්ක තේ බොන්න ගියෙ මම මෙතන ඔයා එනකම් බලාන ඉන්නවා කියලා දැනගෙනත්. මට හිතාගන්න බැරි වුනා කාත් එක්ක කොයි වෙලේ බීපු තේ එකක් ගැනද මේ කියන්නෙ කියලා. මම කිවා කියන දෙයක් තේරෙන්න කියන්න මට ඔයා කියන දේ තේරෙන්නෙ නැහැ කියලා. ඒවෙද්දි අපේ tea break එකේ වෙලාවත් ඉවර වෙලා. මගෙ මහත්තයා කිවා lunch වෙලාවෙ ඉක්මනට කාලා ඉවර වෙලා එන්න තේරෙන්න කියන්නම් කියලා. මමත් හා කිවා වෙන කියන්න දෙයක් නැති නිසා.
ඊට පස්සෙ lectures වලදි මගෙත් එක්ක cafe එකට ගිය යාළුවා මට කිවා එයා උඩට එද්දි මගෙ මහත්තයා මාව හොයනවලු. එයා දැක්ක ගමන් මා කොහෙද කියලා ඇහුවාලු. ඉතින් මගෙ යාළුවා කියලා තියෙනවා මම canteen එකට ගියා කියලා. එයාට ඉතුරු ටික කියන්න හම්බවෙලා නැහැ මෙයා කඩාගෙන ගිහින්. මගෙ මහත්තයා කෙලින්ම ඇවිත් තියෙන්නෙ canteen එකට එයා එද්දි මම රජිත අයියාට තේ එක අරගෙන දෙන්න ගත්ත තේක මගෙ අතේ තියනවා දැකලා තියෙනවා. ඒ එක්කම අනිත් අතට එයා 4th floor එකට ගිහින් මගෙ යාළුවාගෙන් අහලා අරයා අරුත් එක්ක තේ බොන්නද ගියෙ කියලා. මගෙ යාළුවාටත් හිතාගන්න බැරිවෙලා මොකක්ද වෙලා තියෙන්නෙ කියලා. ඒ වෙලාවෙම තමා මම ඇවිත් තියෙන්නෙ. මගෙ යාළුවත් අහනවා මගෙන් මම ඇත්තටම එයා එක්ක තේ බීවාද කියලා. මම වුනදේ එයාට කිවා. ඒවෙලාවෙ තමා මට තේරුණෙ මහත්තයාට තරහා ගිහින් තිබුණෙ ඇයි කියලා.
ඉන් පස්සෙ lunch වෙලාවෙ මම වෙනදාට වඩා ඉක්මනින් කාලා මහත්තයා එනකම් බලන් හිටියා. එයත් ඉක්මනට ආවා. මම හිතුවා එයාගෙ තරහා නිවිලා ඇති කියලා. ඒත් ඒක ඒ විදිහමයි. ඉන් පස්සෙ මම වුණ හැම දෙයක්ම කිවා. ඒ ඉවර වෙද්දි එයාගෙ තරහා ටිකක් අඩුවෙලා. ඒත් මගෙන් ඇහුවා ඇයි යාළුවා එක්ක නොයා තනියම ගියෙ කියලා. මම කිවා ඔයා ඇවිත් මාව හොයන නිසා පණිවිඩය කියන්නයි එයා එවුවෙ කියලා. ඉන් පස්සෙ එයාගෙ තරහා නිවුණා. ආයෙ කවදාවත් බලාන ඉන්න අයට මා ගැන වැරදියට හිතෙන විදිහෙ දේවල් කරන්න එපා කිවා.
ඇත්තටම එදා මම වැරදි හිතකින් කිසිම දෙයක් කලේ නැහැ. එදා මම තේරුම් ගත්තා අපි දෙයක් කොයිතරම් හොද හිතින් කලත් වෙන කෙනෙක් ඒදේ වැරදි විදිහට දකින්න පුළුවන් කියලා. එදාට පස්සෙ මම රජිත අයියාව තියා වෙන මගෙ හොදම යාළුවෙක් එක්කවත් තනියම කතා කරකර හිටියෙ නැහැ.
ඒවුණත් අදටත් මගෙ මහත්තයාට මගෙ වැරුද්දක් අල්ලගන්න ඕනෙ වුනාම මතක් කරන්නෙ ඔය සිදුවීමමයි. ගොඩක් දුකයි මගෙ නොදැනුවත් කමට වුනදේ නිසා සමහර අවස්ථාවල ගොඩක් හිත රිදවා ගන්න වෙනවා.
අද කතාව ලියලා තියනවා කිසිම ගැලපිමක් නැහැ කියලා හිතෙයි ඔයාලාට. ඇත්තටම හිතේ නිදහසෙන් නෙවේ මේක ලියුවෙ. ඒකට ඔයාලා හැමෝම මට සමාවෙන්න.
2011/02/02
අතීත මතක සටහනක් .....
අද මම මගේ ආදර කතාව පටන් ගන්න කලින් වුන සිදුවීමක් ලියන්න හිතුවා. වැඩිපුරම මේ කතාව ලියන්න හේතුව වුනේ මගේ ආදර කතාවේ මීලග කතාවට අදාල කෙනෙක් හදුන්වා දෙන්න ඕනෙ නිසයි.මේ සිදුවීම පටන් ගත්තෙ මම NIBM ඇවිත් පළවෙනි විභාගය ඉවර වෙලා ටික දවසකට පස්සෙ. මට මහත්තයා මුණ ගැහිලා ටික කාලෙකින් ඒදේවල් අපි දෙන්නා අතරෙ මුලින්ම සුළු ගැටුමක් ඇතිකරන්න හේතුවුනා.ඒ ගැටුමට හේතුව මම කෙටියෙන් මේ කතාවෙ කියන්නම්.
එදා අපිට NIBM එකේ මුල්ම exam එක introduction තිබුණා. අපි exam ඉවර වෙලා එලියට එද්දි එතන ඉස්සරහා වෙන batch එකක boys ටිකක් ඉදගෙන හිටියා. අපි එතන පහු කරද්දිම එක boy කෙනෙක් නංගි කියලා කතා කලා.ඉන් පස්සෙ එ අයියා මගෙන් ඇහුවා ගෙවල් නුවරද කියලා. මම ඔව් කියලා කොහොමද දන්නෙ ඇහුවා.එයා කිවා A/L classes වලදි දැකලා තියනවා කියලා. ඉන් පස්සෙ මම හිනාවෙලා යන්න හැරුණා.එතකොටම එ අයියා නංගි නංගි මෙයා තමා කිවෙ කියලා වෙන boy කෙනෙක්ව පෙන්නුවා මම ගනන් ගන්නෙ නැතිව ආවා.
ඊට ටික දවසකට පස්සෙ මම lectures ඉවර වෙලා ගෙදර යන්න යද්දි boy කෙනෙක් හිනාවුනා. මාත් හිනාවුනා NIBM එකේ කෙනෙක්නෙ කියලා. ඉන් පස්සෙ එයා මගෙන් ඇහුවා ගෙවල් නුවරද කියලා.මම ඔව් කියලා කොහොමද දන්නෙ ඇහුවා. එ වෙලාවෙ මට තරහත් ගියා. මම එදා කට්ටිය මගෙන් අහද්දි එතන හිටියාද කියලා. එයා කිවා ඔව් කියලා එයා මාව A/L classes වලදි දැකලා තියන නිසා එයාගෙ යාළුවාට ඒක කිවාලු එයා හිතුවෙ නැතිලු යාළුවා ඒක හැමෝම ඉන්න තැන මගෙන් අහයි කියලා හිතුවෙ නැතිලු ඒකට සමාව ඉල්ලුවා.මම කමක් නැහැ කියලා නිකම් හිටියා.
ඉන් පස්සෙ එයා මගෙ නම ඇහුවා මටත් එ දවස්වල ගානක් නැහැනෙ ඉතින් නම කිවා. එයත් මට එයාගෙ විස්තර සේරම කිවා ඒවා මම ඔයාලාට කියන්නෙ නැහැ සමහර දේවල් මට මතකත් නැහැ ඒවා වැඩකුත් නැහැ.එයාගෙ නම රජිත අපිට වඩා batch එකක් senior. එදා මම දෙමටගොඩ station එකට යන්න 154 බස් එකට නැග්ගාම එයත් නැග්ගා එයා යන්නෙ කිරිබත්ගොඩට කියලා.
ඉන් පස්සෙ හැමදාම වගේ මම lectures ඉවර වෙලා ගෙදර යන්න යන වෙලාවටම රජිත අයියා හම්බ වෙනවා. මුලදි මම හිතුවා අහම්බයක් කියලා හිතුවා. ඊටත් ටික දවසකට පස්සෙ හිතුවා එයාලටත් lectures ඉවර වෙන්නෙ 3.30ටනෙ කියලා. ඒත් මම පස්සෙ කාලෙකදි දැනගත්තා හේතුව ඒ එකක්වත් නෙවේ කියලා.
ඒත් මම පස්සෙ කාලෙකදි දැනගත්තා හේතුව ඒ එකක්වත් නෙවේ කියලා. එ විදිහට හැමදාම මාත් එක්ක එකට NIBM එකේ ඉදලා දෙමටගොඩට එනකම් බස් එකේ එන්න පුරුදුවුනා. මාත් එ ගැන ඒ තරම්ම ගනන් ගත්තෙ නැහැ. ඒත් එක දවසක් දෙමටගොඩින් රජිත අයියාත් බැස්සා. මම එයාගෙන් එ ගැන ඇහුවාම එයා කිවෙ මාව කෝච්චියට නැග්ගාම යන්නම් කියලා. ඉන් පස්සෙ හැමදාම වගේ රජිත අයියා දෙමටගොඩින් බැහැලා මම කෝච්චියට නගිනකම් ඉදලා යනවා. මම මේ ගැන මගේ යාළුවන්ට කිවාම එයාලා කිවෙ රජිත අයියා මා එක්ක එන්නෙ මට කැමැත්තෙන් කියලා. මුලදි මම ඒක යාළුවන්ගෙ විහිලුවක් කියලා හිතුවත් ටික දවසක් යද්දි මටම තේරුනා රජිත අයියා මොකක් හරි වෙනස් හේතුවක් නිසා තමා මෙහෙම එන්නෙ කියලා. ඒක මගෙ හිතට වදයක් වුනා හේතුව මම හිතාන හිටියෙ කවමදාකවත් affair එකක් ඇතිකර ගන්නෙ නැහැ කවදාහරි බදින්නෙ ගෙදරින් කියන කෙනෙක්ව කියලා. මේ ගැන මම මොකද කරන්නෙ කියලා හිත හිත ඉද්දි මට හොද අදහසක් ආවා. වෙනදා වගේම මම lectures ඉවර වෙලා එද්දි රජිත අයියා ආවා. මමත් වෙනසක් නැතිව ගියා. මම මගදි කතාව පටන් ගත්තා. මම එයාගෙන් ඇහුවා මා ගැන බලාපොරොත්තුවක් එයාගෙ හිතේ තියනවාද කියලා රජිත අයියා හිනා වුනා විතරයි කිසිම දෙයක් කිවෙ නැහැ. මට තේරුනා මගෙ යාළුවෝ කිව දේ ඇත්ත කියලා. මම හොද බොරුවක් ගෙතුවා. මම කවදාවත්ම බොරු කියලා නැහැ එ නිසා මම ගෙදරදිම හොදට පුරුදු වෙලා ආවා.මම රජිත අයියාට කිවා මට boy friend කෙනෙක් ඉන්නවා එයා රට ඉන්නෙ තව ටික කාලෙකින් එයා එනවා එතකොට wedding එක ගන්න ඉන්නෙ කියලා. මම එයාව ඇසුරු කරන්නෙ හොදම යාළුවෙක් විදිහට විතරයි මා ගැන අදහසක් තියනවානම් ඒක අත්ඇර ගන්න කිවා. එයා ඒ ගැන දුක් වුනා කියලා එයාගෙ ඇස්වලින් මට පෙනුණා. ඒත් මට එක වැඩක් නැහැ. මාත් එක්ක හොදම යාළුවෙක් විදිහට විතරක් ඉන්න පුලුවන්නම් විතරක් තවදුරටත් මා එක්ක කතා කරන්න නැතිනම් අපේ යාළුකමටත් නැවතිම තියමු කිවා. එදා රජිත අයියා කිසිම දෙයක් කිවෙ නැහැ මම කියන හැමදේම හොදින් අහන් හිටියා.මම හිතුවා පහුවදා ඉදන් එයා මගෙ මුණවත් බලන්නෙ නැතිවෙයි කියලා ඒත් පහුවදාත් වෙනදා වගේම ආවා කිසිම වෙනසක් නැතිව. මම හිතුවා එයා මා ගැන තිබුණ අදහස අතෑරලා හොදම යාළුවෙක් විදිහට විතරක් ඉන්න හිතාන එන්න ඇති කියලා හිතුවා. ඔහොම කාලය ගෙවුණා.
එ අතරෙදි රජිත අයියාගේ දකුණු අතේ නහරයකුයි ස්නායුවකුයි බරපතල විදිහට කැපිලා hospital හිටියා. එයාට තරමක් හොද වුණාම අම්මා එක්ක ඇවිත් medical දිලා එක batch එකක් කල් ඉල්ල ගත්තා. එතකොට එයාට අන්තිම semester එක කරන්න තිබුණෙ අපේ batch එකත් එක්ක.ඔය කාලෙදිම තමා මම උදේට ගිය school van එකෙන් අයින්වෙන්න වුනා. හේතුව වුනේ DS එකට ගිය මල්ලි නතර වුන නිසා මා වෙනුවෙන් විතරක් එතනට එන්න බැහැ කිවා.ඒනිසා මම උදේටත් කෝච්චියේ යන්න පටන් ගත්තා. ඔය කාලෙදිම තමා මට මහත්තයාව කෝච්චියේදි හම්බ වුනෙත් එයත් එක්ක ගොඩක් fit වුනෙත්.
ටික කාලෙකට පස්සෙ රජිත අයියා හොදවෙලා ආවා. එ වෙනකොට මම උදේටයි හවසටයි මහත්තයා එක්ක යන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. එහෙම වුනාට අපි අතරෙ affair එකක් තිබුණෙ නැහැ. මගේ කවදාවත් යාළුවෙන්නෙ නැති සිතුවිල්ල අත්ඇරලා හිටියෙ නැහැ ඒ වෙද්දිත්. ඒ අතරෙ මට මොකද කරන්නෙ කියලා හිතාගන්න බැරි වුනා හවස යන එක ගැන. මම ගොඩ දවසක් රජිත අයියාව මග ඇරලා මහත්තයා එක්ක ගියා හේතුව මට ඉදගෙන නිදහසේ යන්න පුලුවන්.
ඒත් එක දවසක් හොදටම වැස්ස දවසක් අපේ assignment එකක් discuss කරන්න තිබුණ නිසා මම එන්න ටිකක් පරක්කු වුනා. මම එනකම් මහත්තයා හිටියා. අපි යන්න යද්දිම රජිත අයියාත් ආවා. එයා ඇහුවා එයා එක්ක එනවාද කියලා. මම කිවා නැහැ මම මෙයත් එක්ක කොටුවට ගිහින් යනවා කියලා මහත්තයාව පෙන්නුවා. එයාගෙ මුණෙ තරහක් පේන්න තිබුණා එ වුනත් එයාට මට මොනවත් කියන්න පුළුවන් කමක් තිබුණෙ නැහැ.හේතුව මම එයාට කියලා තිබුණ දේවල්. ඉන් පස්සෙ ගොඩක් දවස් යනකම් රජිත අයියා ආවෙ නැහැ. ඒත් අහම්බෙන් දවසක් ආවා.එදා මහත්තයා හිටියෙ නැහැ මා එක්ක යන්න එයා එදා NIBM ආවෙ නැහැ.
මම මගෙ යාළුවත් එක්ක දෙමටගොඩට ගිහින් යමු කියලා බස් stand එකට ගියා. මගදි අපිට රජිත අයියා හම්බවුණා. එයා අපෙන් ඇහුවා අද මොකද මේ පැත්තෙ කියලා. ඒක ඇහුවෙ හොද හිතින් නෙවේ කියලා මට තේරැණා ඒ නිසා මම කිවා අපිට ඕනෙ නිසා කියලා.එහෙම කිවත් එයා ගානක් නැතිව අපිත් එක්කම ආවා.රජිත අයියා කිසිම ගානක් නැතිව ඉස්සර වගේම අපිත් එක්ක බස් එකේ ඇවිත් දෙමටගොඩ station එක ලගින් අපිත් එක්කම බැස්සා. මමයි යාළුවයි ටිකට් අරගෙන ඇවිත් ඉද්දි රජිත අයියා කතාව පටන් ගත්තා. එයා මගෙන් පලවෙනි වතාවට ඇහුවා එයා මට කැමතියි මම මොකද කියන්නෙ කියලා. මම කිවා මම වෙන කෙනෙකුට කැමැත්ත දිලා ඉන්නෙ මගෙත් එක්ක තරහාවෙන්න එපා කියලා.
එතකොට එයා කිවා ඔයා කියන්නෙ රට ඉන්න කොනෙක් ගැන කියපු කතාව නම් මම දන්නවා ඒක බොරුවක් කියලා. මට කරකියාගන්න දෙයක් නැතිව ගියා. මම ටිකවෙලාවක් කල්පනා කලා මොකද කරන්නෙ කියලා. අන්තිමට මට අල්ලන්න පුළුවන් එයයි මායි දන්න එකම කෙනයි හිටියෙ මම එයා ගැන කිවා. ඒ කෙනා තමයි මහත්තයා. මම රජිත අයියාට කිවා එයා මගෙන් ඇහුවා මගේ අකමැත්තක් තිබුණෙ නැති නිසා කැමති වුණා කියලා. ඒ වෙලාවෙ එයා ඇහුවා ඇයි මට අකමැතිද කියලා. ඉතින් මම කිවා මම ඔයාව දක්න්නෙ මගෙම අයියා කෙනෙක් හැටියට විතරයි කිවා. මොකක්දෝ වාසනාවකට මම ඔය ගැන කියද්දිම මහත්තයා call කලා. එයා කතා කලේ විශේෂ දේකටත් නෙවේ. ගෙදරින් call එකක් අරගෙන ටින වෙලාවක් කතා කලා. ඒක වට වාසියක් වුණා මම කිව දේ රජිත අයියාට විශ්වාස කරවන්න. ඉන් පස්සෙ කෝච්චිය ආවා මමයි යාළුවයි නැග්ගා. මම හිතුවෙ රජිත අයියා එන එකක් නැහැ කියලා. ඒත් එයත් නැග්ගා. මගදි එයා මට පෙන්නුවා book mark එකක්. ඒක මුදුන heart එකක හැඩය තිබුණෙ පහලට දිග කූරක් තිබුණා ඒක ලෝහ වලින් හදලා රත්තරන් ආලේප කල එකක්. ඒක දුන්නෙ එයාගෙ නංගි මට දෙන්න කියලාලු. ඉතින් මම ඒක ඉල්ලුවා. එයා ඒක දුන්නෙ නැහැ. මම රාගමින් බැහැලා ගෙදර ගියා. එදා අම්මා විතරයි හිටියෙ ඒ නිසා මම විස්තරේ අම්මාට කිවා. ඒවගේම මම අම්මාගෙන් අහලා ගෙදරින් මහත්තයාට call එකක් අරන් කිවා මම කියපු දේවල්. මම එයාට හැමදේම කිවා එයාගෙන් අපි දෙන්නා අතරෙ සම්බන්ධයක් තියනවාද ඇහුවොත් ඔව් කියන්න කිවා. එයා හා කිවා. එහෙම කියන්න හේතුව මම ඇත්තම කිවා මම අම්මාගෙ හිත රිද්දන්න අකමැති නිසා යාළුවෙන්න කැමති නැහැ. මම රජිත අයියා මග අරින්න කොයිතරම් උත්සාහ කලත් ඒ එකක්වත් හරි ගියෙ නැති නිසයි එහෙම කිවෙ.
පහුවදා මගෙත් එක්ක කෝච්චියෙ ගිය යාළුවයි මගෙ හොදම යාළුවෙකුයි රජිත අයියා ගැන ගොඩක් විස්තර කිවා. එයා කෝච්චියෙ යනකම්ම මගෙ ගැන කියවලා තියෙන්නෙ අඩ අඩ වගේ. ඒ යද්දි එයා කියලා තියනවා book mark එක දීලා මගෙන් අහන්න එයා ඉදලා තියෙන්නෙ. රෑ වෙලා මගෙ අනිත් යාළුවට කතා කරලාත් කියවලා තියෙනවා. මට ඒ ගැන දුක හිතුනත් මට මගේ අම්මාගෙ සතුට ඊට වඩා වටිනවා.
අද කතාව ගොඩක් දිගවුනාට සමාවෙන්න. මේ කතාවෙ ඔයාලාට අදුන්වලා දෙන්න ඕනෙ වුනේ රජිත අයියාව.
එදා අපිට NIBM එකේ මුල්ම exam එක introduction තිබුණා. අපි exam ඉවර වෙලා එලියට එද්දි එතන ඉස්සරහා වෙන batch එකක boys ටිකක් ඉදගෙන හිටියා. අපි එතන පහු කරද්දිම එක boy කෙනෙක් නංගි කියලා කතා කලා.ඉන් පස්සෙ එ අයියා මගෙන් ඇහුවා ගෙවල් නුවරද කියලා. මම ඔව් කියලා කොහොමද දන්නෙ ඇහුවා.එයා කිවා A/L classes වලදි දැකලා තියනවා කියලා. ඉන් පස්සෙ මම හිනාවෙලා යන්න හැරුණා.එතකොටම එ අයියා නංගි නංගි මෙයා තමා කිවෙ කියලා වෙන boy කෙනෙක්ව පෙන්නුවා මම ගනන් ගන්නෙ නැතිව ආවා.
ඊට ටික දවසකට පස්සෙ මම lectures ඉවර වෙලා ගෙදර යන්න යද්දි boy කෙනෙක් හිනාවුනා. මාත් හිනාවුනා NIBM එකේ කෙනෙක්නෙ කියලා. ඉන් පස්සෙ එයා මගෙන් ඇහුවා ගෙවල් නුවරද කියලා.මම ඔව් කියලා කොහොමද දන්නෙ ඇහුවා. එ වෙලාවෙ මට තරහත් ගියා. මම එදා කට්ටිය මගෙන් අහද්දි එතන හිටියාද කියලා. එයා කිවා ඔව් කියලා එයා මාව A/L classes වලදි දැකලා තියන නිසා එයාගෙ යාළුවාට ඒක කිවාලු එයා හිතුවෙ නැතිලු යාළුවා ඒක හැමෝම ඉන්න තැන මගෙන් අහයි කියලා හිතුවෙ නැතිලු ඒකට සමාව ඉල්ලුවා.මම කමක් නැහැ කියලා නිකම් හිටියා.
ඉන් පස්සෙ එයා මගෙ නම ඇහුවා මටත් එ දවස්වල ගානක් නැහැනෙ ඉතින් නම කිවා. එයත් මට එයාගෙ විස්තර සේරම කිවා ඒවා මම ඔයාලාට කියන්නෙ නැහැ සමහර දේවල් මට මතකත් නැහැ ඒවා වැඩකුත් නැහැ.එයාගෙ නම රජිත අපිට වඩා batch එකක් senior. එදා මම දෙමටගොඩ station එකට යන්න 154 බස් එකට නැග්ගාම එයත් නැග්ගා එයා යන්නෙ කිරිබත්ගොඩට කියලා.
ඉන් පස්සෙ හැමදාම වගේ මම lectures ඉවර වෙලා ගෙදර යන්න යන වෙලාවටම රජිත අයියා හම්බ වෙනවා. මුලදි මම හිතුවා අහම්බයක් කියලා හිතුවා. ඊටත් ටික දවසකට පස්සෙ හිතුවා එයාලටත් lectures ඉවර වෙන්නෙ 3.30ටනෙ කියලා. ඒත් මම පස්සෙ කාලෙකදි දැනගත්තා හේතුව ඒ එකක්වත් නෙවේ කියලා.
ඒත් මම පස්සෙ කාලෙකදි දැනගත්තා හේතුව ඒ එකක්වත් නෙවේ කියලා. එ විදිහට හැමදාම මාත් එක්ක එකට NIBM එකේ ඉදලා දෙමටගොඩට එනකම් බස් එකේ එන්න පුරුදුවුනා. මාත් එ ගැන ඒ තරම්ම ගනන් ගත්තෙ නැහැ. ඒත් එක දවසක් දෙමටගොඩින් රජිත අයියාත් බැස්සා. මම එයාගෙන් එ ගැන ඇහුවාම එයා කිවෙ මාව කෝච්චියට නැග්ගාම යන්නම් කියලා. ඉන් පස්සෙ හැමදාම වගේ රජිත අයියා දෙමටගොඩින් බැහැලා මම කෝච්චියට නගිනකම් ඉදලා යනවා. මම මේ ගැන මගේ යාළුවන්ට කිවාම එයාලා කිවෙ රජිත අයියා මා එක්ක එන්නෙ මට කැමැත්තෙන් කියලා. මුලදි මම ඒක යාළුවන්ගෙ විහිලුවක් කියලා හිතුවත් ටික දවසක් යද්දි මටම තේරුනා රජිත අයියා මොකක් හරි වෙනස් හේතුවක් නිසා තමා මෙහෙම එන්නෙ කියලා. ඒක මගෙ හිතට වදයක් වුනා හේතුව මම හිතාන හිටියෙ කවමදාකවත් affair එකක් ඇතිකර ගන්නෙ නැහැ කවදාහරි බදින්නෙ ගෙදරින් කියන කෙනෙක්ව කියලා. මේ ගැන මම මොකද කරන්නෙ කියලා හිත හිත ඉද්දි මට හොද අදහසක් ආවා. වෙනදා වගේම මම lectures ඉවර වෙලා එද්දි රජිත අයියා ආවා. මමත් වෙනසක් නැතිව ගියා. මම මගදි කතාව පටන් ගත්තා. මම එයාගෙන් ඇහුවා මා ගැන බලාපොරොත්තුවක් එයාගෙ හිතේ තියනවාද කියලා රජිත අයියා හිනා වුනා විතරයි කිසිම දෙයක් කිවෙ නැහැ. මට තේරුනා මගෙ යාළුවෝ කිව දේ ඇත්ත කියලා. මම හොද බොරුවක් ගෙතුවා. මම කවදාවත්ම බොරු කියලා නැහැ එ නිසා මම ගෙදරදිම හොදට පුරුදු වෙලා ආවා.මම රජිත අයියාට කිවා මට boy friend කෙනෙක් ඉන්නවා එයා රට ඉන්නෙ තව ටික කාලෙකින් එයා එනවා එතකොට wedding එක ගන්න ඉන්නෙ කියලා. මම එයාව ඇසුරු කරන්නෙ හොදම යාළුවෙක් විදිහට විතරයි මා ගැන අදහසක් තියනවානම් ඒක අත්ඇර ගන්න කිවා. එයා ඒ ගැන දුක් වුනා කියලා එයාගෙ ඇස්වලින් මට පෙනුණා. ඒත් මට එක වැඩක් නැහැ. මාත් එක්ක හොදම යාළුවෙක් විදිහට විතරක් ඉන්න පුලුවන්නම් විතරක් තවදුරටත් මා එක්ක කතා කරන්න නැතිනම් අපේ යාළුකමටත් නැවතිම තියමු කිවා. එදා රජිත අයියා කිසිම දෙයක් කිවෙ නැහැ මම කියන හැමදේම හොදින් අහන් හිටියා.මම හිතුවා පහුවදා ඉදන් එයා මගෙ මුණවත් බලන්නෙ නැතිවෙයි කියලා ඒත් පහුවදාත් වෙනදා වගේම ආවා කිසිම වෙනසක් නැතිව. මම හිතුවා එයා මා ගැන තිබුණ අදහස අතෑරලා හොදම යාළුවෙක් විදිහට විතරක් ඉන්න හිතාන එන්න ඇති කියලා හිතුවා. ඔහොම කාලය ගෙවුණා.
එ අතරෙදි රජිත අයියාගේ දකුණු අතේ නහරයකුයි ස්නායුවකුයි බරපතල විදිහට කැපිලා hospital හිටියා. එයාට තරමක් හොද වුණාම අම්මා එක්ක ඇවිත් medical දිලා එක batch එකක් කල් ඉල්ල ගත්තා. එතකොට එයාට අන්තිම semester එක කරන්න තිබුණෙ අපේ batch එකත් එක්ක.ඔය කාලෙදිම තමා මම උදේට ගිය school van එකෙන් අයින්වෙන්න වුනා. හේතුව වුනේ DS එකට ගිය මල්ලි නතර වුන නිසා මා වෙනුවෙන් විතරක් එතනට එන්න බැහැ කිවා.ඒනිසා මම උදේටත් කෝච්චියේ යන්න පටන් ගත්තා. ඔය කාලෙදිම තමා මට මහත්තයාව කෝච්චියේදි හම්බ වුනෙත් එයත් එක්ක ගොඩක් fit වුනෙත්.
ටික කාලෙකට පස්සෙ රජිත අයියා හොදවෙලා ආවා. එ වෙනකොට මම උදේටයි හවසටයි මහත්තයා එක්ක යන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. එහෙම වුනාට අපි අතරෙ affair එකක් තිබුණෙ නැහැ. මගේ කවදාවත් යාළුවෙන්නෙ නැති සිතුවිල්ල අත්ඇරලා හිටියෙ නැහැ ඒ වෙද්දිත්. ඒ අතරෙ මට මොකද කරන්නෙ කියලා හිතාගන්න බැරි වුනා හවස යන එක ගැන. මම ගොඩ දවසක් රජිත අයියාව මග ඇරලා මහත්තයා එක්ක ගියා හේතුව මට ඉදගෙන නිදහසේ යන්න පුලුවන්.
ඒත් එක දවසක් හොදටම වැස්ස දවසක් අපේ assignment එකක් discuss කරන්න තිබුණ නිසා මම එන්න ටිකක් පරක්කු වුනා. මම එනකම් මහත්තයා හිටියා. අපි යන්න යද්දිම රජිත අයියාත් ආවා. එයා ඇහුවා එයා එක්ක එනවාද කියලා. මම කිවා නැහැ මම මෙයත් එක්ක කොටුවට ගිහින් යනවා කියලා මහත්තයාව පෙන්නුවා. එයාගෙ මුණෙ තරහක් පේන්න තිබුණා එ වුනත් එයාට මට මොනවත් කියන්න පුළුවන් කමක් තිබුණෙ නැහැ.හේතුව මම එයාට කියලා තිබුණ දේවල්. ඉන් පස්සෙ ගොඩක් දවස් යනකම් රජිත අයියා ආවෙ නැහැ. ඒත් අහම්බෙන් දවසක් ආවා.එදා මහත්තයා හිටියෙ නැහැ මා එක්ක යන්න එයා එදා NIBM ආවෙ නැහැ.
මම මගෙ යාළුවත් එක්ක දෙමටගොඩට ගිහින් යමු කියලා බස් stand එකට ගියා. මගදි අපිට රජිත අයියා හම්බවුණා. එයා අපෙන් ඇහුවා අද මොකද මේ පැත්තෙ කියලා. ඒක ඇහුවෙ හොද හිතින් නෙවේ කියලා මට තේරැණා ඒ නිසා මම කිවා අපිට ඕනෙ නිසා කියලා.එහෙම කිවත් එයා ගානක් නැතිව අපිත් එක්කම ආවා.රජිත අයියා කිසිම ගානක් නැතිව ඉස්සර වගේම අපිත් එක්ක බස් එකේ ඇවිත් දෙමටගොඩ station එක ලගින් අපිත් එක්කම බැස්සා. මමයි යාළුවයි ටිකට් අරගෙන ඇවිත් ඉද්දි රජිත අයියා කතාව පටන් ගත්තා. එයා මගෙන් පලවෙනි වතාවට ඇහුවා එයා මට කැමතියි මම මොකද කියන්නෙ කියලා. මම කිවා මම වෙන කෙනෙකුට කැමැත්ත දිලා ඉන්නෙ මගෙත් එක්ක තරහාවෙන්න එපා කියලා.
එතකොට එයා කිවා ඔයා කියන්නෙ රට ඉන්න කොනෙක් ගැන කියපු කතාව නම් මම දන්නවා ඒක බොරුවක් කියලා. මට කරකියාගන්න දෙයක් නැතිව ගියා. මම ටිකවෙලාවක් කල්පනා කලා මොකද කරන්නෙ කියලා. අන්තිමට මට අල්ලන්න පුළුවන් එයයි මායි දන්න එකම කෙනයි හිටියෙ මම එයා ගැන කිවා. ඒ කෙනා තමයි මහත්තයා. මම රජිත අයියාට කිවා එයා මගෙන් ඇහුවා මගේ අකමැත්තක් තිබුණෙ නැති නිසා කැමති වුණා කියලා. ඒ වෙලාවෙ එයා ඇහුවා ඇයි මට අකමැතිද කියලා. ඉතින් මම කිවා මම ඔයාව දක්න්නෙ මගෙම අයියා කෙනෙක් හැටියට විතරයි කිවා. මොකක්දෝ වාසනාවකට මම ඔය ගැන කියද්දිම මහත්තයා call කලා. එයා කතා කලේ විශේෂ දේකටත් නෙවේ. ගෙදරින් call එකක් අරගෙන ටින වෙලාවක් කතා කලා. ඒක වට වාසියක් වුණා මම කිව දේ රජිත අයියාට විශ්වාස කරවන්න. ඉන් පස්සෙ කෝච්චිය ආවා මමයි යාළුවයි නැග්ගා. මම හිතුවෙ රජිත අයියා එන එකක් නැහැ කියලා. ඒත් එයත් නැග්ගා. මගදි එයා මට පෙන්නුවා book mark එකක්. ඒක මුදුන heart එකක හැඩය තිබුණෙ පහලට දිග කූරක් තිබුණා ඒක ලෝහ වලින් හදලා රත්තරන් ආලේප කල එකක්. ඒක දුන්නෙ එයාගෙ නංගි මට දෙන්න කියලාලු. ඉතින් මම ඒක ඉල්ලුවා. එයා ඒක දුන්නෙ නැහැ. මම රාගමින් බැහැලා ගෙදර ගියා. එදා අම්මා විතරයි හිටියෙ ඒ නිසා මම විස්තරේ අම්මාට කිවා. ඒවගේම මම අම්මාගෙන් අහලා ගෙදරින් මහත්තයාට call එකක් අරන් කිවා මම කියපු දේවල්. මම එයාට හැමදේම කිවා එයාගෙන් අපි දෙන්නා අතරෙ සම්බන්ධයක් තියනවාද ඇහුවොත් ඔව් කියන්න කිවා. එයා හා කිවා. එහෙම කියන්න හේතුව මම ඇත්තම කිවා මම අම්මාගෙ හිත රිද්දන්න අකමැති නිසා යාළුවෙන්න කැමති නැහැ. මම රජිත අයියා මග අරින්න කොයිතරම් උත්සාහ කලත් ඒ එකක්වත් හරි ගියෙ නැති නිසයි එහෙම කිවෙ.
පහුවදා මගෙත් එක්ක කෝච්චියෙ ගිය යාළුවයි මගෙ හොදම යාළුවෙකුයි රජිත අයියා ගැන ගොඩක් විස්තර කිවා. එයා කෝච්චියෙ යනකම්ම මගෙ ගැන කියවලා තියෙන්නෙ අඩ අඩ වගේ. ඒ යද්දි එයා කියලා තියනවා book mark එක දීලා මගෙන් අහන්න එයා ඉදලා තියෙන්නෙ. රෑ වෙලා මගෙ අනිත් යාළුවට කතා කරලාත් කියවලා තියෙනවා. මට ඒ ගැන දුක හිතුනත් මට මගේ අම්මාගෙ සතුට ඊට වඩා වටිනවා.
අද කතාව ගොඩක් දිගවුනාට සමාවෙන්න. මේ කතාවෙ ඔයාලාට අදුන්වලා දෙන්න ඕනෙ වුනේ රජිත අයියාව.
2011/01/19
මගේ ආදර කතාව 9
ඔන්න කාලෙකට පස්සෙ මම ආයෙමත් ආදර කතාව ලියනවා. කලින් කතාව මතක නැත්නම් බලලා එන්න හොදේ. මම ආයෙම කලින් කතාව කෙටි කරන්න ගියොත් අද කතාව දිග වැඩිවෙනවා.
එදා මහත්තයා දඹුල්ලෙ ගිහින් ආවෙ දවස් දෙක තුනකට පස්සෙ එ වුනාට එයා නැති පාළුව මට දැනෙන්න දුන්නෙ නැහැ. එයාට පුලුවන් හැම වෙලාවෙම කතා කලා.ඔහොම කාලය ගෙවිලා ගියා. අපි දෙන්නා උදේ හවස යන්නෙ එන්නෙ එකටම. එයා උදේ කෝච්චියෙ එනවා මම ඒකට රාගම station එකෙන් නගිනවා. සමහර දවස් වලට මට වෙලාවට එන්න බැරි වෙනවා. එහෙම දවසට මහත්තයා මම එනකම් රාගම station එකෙ ඉන්නවා. අපි දෙන්නා ඉන් පස්සෙ කෝච්චියෙ යනවා. ඔන්න ඉතින් 2007 පෙබරවාරිත් වුනා.එ දවස්වල අපේ මැඩම් කෙනෙක් අසනීප වෙලා එ මැඩම්ට සෙත් පතලා අපි බෝධි පුජාවක් තිබ්බා.
මට මතක විදිහට එදා පෙබරවාරි 06 අගහරුවාදා. අපිට උදේ වරුවෙ practicals තිබුණා. මහත්තයාට lectures තිබුණා. එදා හවස තමා බෝධි පුජාව තිබුනෙ. අපි දෙන්නාත් බෝධි පුජාවට හිටියා. බෝධි පුජාව ඉවර වෙද්දි වෙලාව 6ට විතර ඇති.එ ඉවර වෙලා අපි දෙන්නා බස් එකක් එනකම් DS එක ලග බස් halt එකේ හිටියා. එ දවස් වල දැයට කිරුළ exhibition එක තිබුණා. අපි දෙන්නා බස් halt එකෙ ඉද්දි යක්කල ආයුර්වේදයේ මගේ Batch matesලා මුණගැහුණා. ඉන් පස්සෙ බස් වල සෙනග වැඩි නිසා අපි පයින්ම බොරැල්ලට ගියා. එතන ඉදන් බස් එකේ මරදාන station එකට ගිහින් මහව කෝච්චියට නැග්ගා.
එකෙ ගොඩක් සෙනග හිටිය නිසා අපි දෙන්නාට දොර ලගම ඉන්න වුනා. මට පිටිපස්සෙ හිටියෙ බීපු මනුස්සයෙක් එ වුනාට මම එ ගැන හිතුවෙ නැහැ මගෙ මහත්තයා මා එක්ක හිටි නිසා. කෝච්චිය express නිසා වේගෙන් යද්දි පැද්දෙනවානෙ එතකොට එ මනුස්සයා මගෙ ඇගට එන්න ගත්තා. මම එහාට එහාට වෙන නිසා මහත්තයා මගෙන් ඇහුවා එ මනුස්සයා ඇගට එනවාද කියලා. ඉතින් මම ඔව් කිවා. ඉන් පස්සෙ මහත්තයා එ මනුස්සයාට කතා කරලා කිවා ටිකක් එහාට වෙන්න කියලා. එ පාර එ මනුස්සයාට අපි දෙන්නාට බැන්නා.එ මදිවාට වටපිට හිටපු අනිත් මිනිස්සුත් එ මනුස්සයාට එකතු වෙලා අපිට බනින්න ගත්තා. මහත්තයා ගොඩක් උත්සාහ කලා වැරුද්ද එයාගෙ කියලා තේරැම් කරන්න. එත් එ මනුස්සයා බනින එක නතර කලේ නැහැ. එයාගෙ ලොකුකම පෙන්නන්න English වලින් කතා කරන්න ගත්තා. මහත්තයාත් බීපු මනුස්සයෙක්නෙ කියලා කතාව නතර කලේ නැහැ එයාට උත්තර දුන්නා. ටික වෙලාවකින් වටපිට අයගෙ කතා නැවතුනා. එ වෙද්දි බීපු මනුස්සයාගෙත් කතාව හොද පැත්තට හැරිලා. එ වෙද්දි කෝච්චියත් රාගමට ඇවිත්. අපි කෝච්චියෙන් බැහැලා පයින් ගෙදර ගියා.
එ යන අතරෙදි එයා කතා කලේම කෝච්චියෙදි වුනදේ ගැනයි. ඉන් පස්සෙ එයාම කීවා ඒක අමතක කරන්න ගෙදර ගිහින් අම්මාට කියන්න එපා කියලා. එන මගදි අපි ගොඩක් දේවල් කතා කලා. මහත්තයා මාව ගෙදරට හැරෙන පාර ලගට ඇරලුවා. අපෙ අම්මා එතනට ඇවිත් හිටියා. අපි දෙන්නා සතුටින් වගේම දුකින් සමුගත්තා පසුදින හමුවන තුරු.
ගොඩක් ලියුවාට ඔයාලා තරහා වෙන්න එපා. මගෙ ආදර කතාවෙ තවත් සිදුවීමක් එක්ක මම ආයෙමත් එන්නම්.
එදා මහත්තයා දඹුල්ලෙ ගිහින් ආවෙ දවස් දෙක තුනකට පස්සෙ එ වුනාට එයා නැති පාළුව මට දැනෙන්න දුන්නෙ නැහැ. එයාට පුලුවන් හැම වෙලාවෙම කතා කලා.ඔහොම කාලය ගෙවිලා ගියා. අපි දෙන්නා උදේ හවස යන්නෙ එන්නෙ එකටම. එයා උදේ කෝච්චියෙ එනවා මම ඒකට රාගම station එකෙන් නගිනවා. සමහර දවස් වලට මට වෙලාවට එන්න බැරි වෙනවා. එහෙම දවසට මහත්තයා මම එනකම් රාගම station එකෙ ඉන්නවා. අපි දෙන්නා ඉන් පස්සෙ කෝච්චියෙ යනවා. ඔන්න ඉතින් 2007 පෙබරවාරිත් වුනා.එ දවස්වල අපේ මැඩම් කෙනෙක් අසනීප වෙලා එ මැඩම්ට සෙත් පතලා අපි බෝධි පුජාවක් තිබ්බා.
මට මතක විදිහට එදා පෙබරවාරි 06 අගහරුවාදා. අපිට උදේ වරුවෙ practicals තිබුණා. මහත්තයාට lectures තිබුණා. එදා හවස තමා බෝධි පුජාව තිබුනෙ. අපි දෙන්නාත් බෝධි පුජාවට හිටියා. බෝධි පුජාව ඉවර වෙද්දි වෙලාව 6ට විතර ඇති.එ ඉවර වෙලා අපි දෙන්නා බස් එකක් එනකම් DS එක ලග බස් halt එකේ හිටියා. එ දවස් වල දැයට කිරුළ exhibition එක තිබුණා. අපි දෙන්නා බස් halt එකෙ ඉද්දි යක්කල ආයුර්වේදයේ මගේ Batch matesලා මුණගැහුණා. ඉන් පස්සෙ බස් වල සෙනග වැඩි නිසා අපි පයින්ම බොරැල්ලට ගියා. එතන ඉදන් බස් එකේ මරදාන station එකට ගිහින් මහව කෝච්චියට නැග්ගා.
එකෙ ගොඩක් සෙනග හිටිය නිසා අපි දෙන්නාට දොර ලගම ඉන්න වුනා. මට පිටිපස්සෙ හිටියෙ බීපු මනුස්සයෙක් එ වුනාට මම එ ගැන හිතුවෙ නැහැ මගෙ මහත්තයා මා එක්ක හිටි නිසා. කෝච්චිය express නිසා වේගෙන් යද්දි පැද්දෙනවානෙ එතකොට එ මනුස්සයා මගෙ ඇගට එන්න ගත්තා. මම එහාට එහාට වෙන නිසා මහත්තයා මගෙන් ඇහුවා එ මනුස්සයා ඇගට එනවාද කියලා. ඉතින් මම ඔව් කිවා. ඉන් පස්සෙ මහත්තයා එ මනුස්සයාට කතා කරලා කිවා ටිකක් එහාට වෙන්න කියලා. එ පාර එ මනුස්සයාට අපි දෙන්නාට බැන්නා.එ මදිවාට වටපිට හිටපු අනිත් මිනිස්සුත් එ මනුස්සයාට එකතු වෙලා අපිට බනින්න ගත්තා. මහත්තයා ගොඩක් උත්සාහ කලා වැරුද්ද එයාගෙ කියලා තේරැම් කරන්න. එත් එ මනුස්සයා බනින එක නතර කලේ නැහැ. එයාගෙ ලොකුකම පෙන්නන්න English වලින් කතා කරන්න ගත්තා. මහත්තයාත් බීපු මනුස්සයෙක්නෙ කියලා කතාව නතර කලේ නැහැ එයාට උත්තර දුන්නා. ටික වෙලාවකින් වටපිට අයගෙ කතා නැවතුනා. එ වෙද්දි බීපු මනුස්සයාගෙත් කතාව හොද පැත්තට හැරිලා. එ වෙද්දි කෝච්චියත් රාගමට ඇවිත්. අපි කෝච්චියෙන් බැහැලා පයින් ගෙදර ගියා.
එ යන අතරෙදි එයා කතා කලේම කෝච්චියෙදි වුනදේ ගැනයි. ඉන් පස්සෙ එයාම කීවා ඒක අමතක කරන්න ගෙදර ගිහින් අම්මාට කියන්න එපා කියලා. එන මගදි අපි ගොඩක් දේවල් කතා කලා. මහත්තයා මාව ගෙදරට හැරෙන පාර ලගට ඇරලුවා. අපෙ අම්මා එතනට ඇවිත් හිටියා. අපි දෙන්නා සතුටින් වගේම දුකින් සමුගත්තා පසුදින හමුවන තුරු.
ගොඩක් ලියුවාට ඔයාලා තරහා වෙන්න එපා. මගෙ ආදර කතාවෙ තවත් සිදුවීමක් එක්ක මම ආයෙමත් එන්නම්.
මම ආපසු ආවා ........
මගේ බ්ලොග් එක පටන්ගෙන අවුරුද්දයි මාස දෙකයි. එ වගේම මගේ ආදරයට අවුරුදු හතර ලැබුවා දෙසැම්බර් 27 වෙනිදා. එ දෙකෙන් එකක් වෙනුවෙන් වත් බ්ලොග් සටහනක් තබන්න බැරි වුනා.ඔයාලාට මතක ඇතිනෙ මම නුවර ඉදලා කොළඹ ආව නිසා මට අන්තර්ජාලෙ නැතිවුනා. දැන් ආයෙමත් බ්ලොග් ලියන්න පුලුවන් වෙයි.මම නුවර ගියෙ නැහැ. මට GS500 phone එකක් තෑගි ලැබුණා මගෙ මහත්තයාගෙන්. ඉතින් මට දැන් ආයෙමත් අන්තර්ජාලෙ සැරිසරන්න පුලුවන්. එත් phone බිල කොහොම වෙයිද දන්නෙ නැහැ. මම ආයෙමත් මගෙ ආදර කතාවයි නිසදැස් ලියන්නම්.
ඉස්සර වගේම ඔයාලාගේ හොද නරක comments ලැබෙයි කියලා මම හිතනවා.
ඉස්සර වගේම ඔයාලාගේ හොද නරක comments ලැබෙයි කියලා මම හිතනවා.
Subscribe to:
Posts (Atom)