ගුරුවරු , ළමුන් , අධ්‍යාපනය සහ අපේ රටේ අනාගතය...

මේ ගැන ලියන්න හිතිලා ගොඩක් කල් වුනත් නොයෙක් හේතු නිසා කල් දැම්මා. එත් අදනම් ලියන්නම ඔනෙ කියලා හිතුනා. අතඇරලා දාලා තිබුන අදහස නැවත් ආවේ පහුගිය දවසක බස් එකේ යද්දි සිරස නාලිකාවෙන් අහුන සිදුවීමක් නිසා.

මුලින්ම ගුරුවරු ගැන කතා කරන්න කලින් මම කියන්නම් මගෙ දෙමව්පියනුත් ගුරුවරු. එත් මේ කියන්න යන විදිහේ ගුරුවරු මා පාසල් යන කලයේදි මට මුණගැහිලාම නැහැ. අද කාලයේ ගුරුවරුන්ගේ මේ තත්වයට හේතුව මොකක්ද කියලා මට තේරෙන්නේ නැහැ. ඔයාලාත් මේ ගැන ටිකක් හිතලා බලන්න.

මුලින්ම පටන් ගන්නම් මම සිරස රේඩියොවෙ අහපු සිදුවීම. එක්තරා පාසලක ගුරුවරයෙක් සිසුවියකට සැහැසි ලෙස පහරදීමක්. මේ ගුරුතුමා පාඩම ආරම්භ කරන විට සිසුවිය මාතෘකාව ලියමින් ඉදලා තියෙනවා. ගුරුවරයා පාඩමට සවන් දෙන ලෙස සිසුවියට පවසා සිටියත් ඇය කරමින් සිටි වැඩය අහවර කරමින් සිට තිබෙනවා. මෙයට කොපවු ගුරුවරයා සිසුවියට පන්තියෙන් ඉවතට යන්නට අණකර තිබෙනවා. එය පවසා ඇත්තේත් සභ්‍යවචනයෙන් නොවේ. සිසුවිය ඉවත යාමට නැගී සිටින විට ඩෙස්කය ඉදිරියට තල්ලුවී තිබෙනවා. ඇය ගුරුතුමා සමග තරහින් එය සිදුකලා යැයි සිතූ ගුරුතුමා සිසුවියගේ කම්මුල දෙපැත්තට ගසා අනතුරුව කොන්ද නමා වැලමිටෙන් කොන්දට ගසා ඇත. රොගී දැරිවියක වූ ඇය එතනම සිහිසුන්ව ඇත.

මෙම අමානුෂික පහර දීම නිසා අපේ රටේ වර්තමාන ගුරුවරුන් ගැන ලියන්න මට හිතුනේ.

මුලින්ම මම පටන් ගන්නම් මම උසස් පෙළ හදාරලා විශ්ව විද්‍යාලයේ මට අවශ්‍ය පාඨමාලාව හැදැරීමට Z ලකුණු මදි බව හැගුණු නිසා ඒ දිනවල මම ආසා කල වෘත්තියක් වුණ ගුරු වෘත්තියට ඇතුලත් වීමට ගුරු විද්‍යාල වලට බදවා ගැනීම සදහා වුන විභාගයට පෙනී සිටියා. මම තොරාගත්ත විශය වුනේ ඉංග්‍රීසි භාෂාව. විභාගයෙන් පසු අපේ ලකුණු පොල්ගොල්ල විද්‍යාපීඨයට ලැබී තිබුණා. අපේ පුංචිගේ දුවත් මා සමගම විභාගයට පෙනී සිටියා. අපි අයදුම් කරන දවස් වල ඇය අපේ ගෙදර නැවතිලා පන්තියකට සහභාගී වුන නිසා මම ඇයටත් අයදුම්පතක් පුරවා විභාගයට සහභාගී වන ලෙස පැවසුවෙමි. ඇය පාසල් ගියේ දඔූල්ල ප්‍රදේශයේ පාසලකට. උසස් පෙලින් පසු ඉංග්‍රීසි පන්තියකට නුවර අපේ ගෙදර නැවතී සහභාගී වුනා.

ඔය අතරෙ තමා විභාගය තිබුණේ සහ ප්‍රතිඵල ආවේ. මම අම්මාත් එක්ක ගිහින් මගේ ලකුණු සහ අක්කාගේ (පුංචිගේ දුවගේ) ලකුණු බලාගෙන ආවා. මට තිබුණා ලකුණු 56. අක්කාට තිබුණේ 28. මගේ ලකුණු මට්ටම අනුව මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයෙන් ඇතුලත් වීමට ප්‍රමාණවත් බව වැටහුණා. නමුත් කඩඉම් ලකුණු ප්‍රකාශ කරන්නේ පසුදින බව පීඨාධිපතිතුමා පැවසු නිසා එතෙක් අපි බලා සිටියා. නමුත් පසුදින ලැබුණු නරකම ආරංචියනම් කඩඉම් ලකුණ 58 බවයි. මගේ අවස්ථාව ගිලිහී ගියා.

නමුත් කතාව එතනින් නැවතුනේ නැහැ. අපේ අම්මාත් ගුරුවරියක් නිසා එ පිලිබදව තවදුරටත් හොයා බැලුවා. බාප්පා එයාගේ දේශපාලන මිතුරෙක්ගේ සහයොගයෙන් අක්කාව විද්‍යාපීඨයට ඇතුලත් කරගෙන තිබුනා. එයා දුෂ්කර දිස්ත්‍රික්කයක ඉගෙනීම ලැබූ නිසා ලකුණු ප්‍රමාණය අඩුවීම ඒතරම් බලපැමක් වුනේ නැහැ.

ඒත් මගේ අක්කා කෙනෙක් වුනත් මම කියන්න ඔනේ අක්කාට තවත් කෙනෙක්ට උගන්වන්න පුලුවන් ඉංග්‍රිසි දැනීමක් තිබුනේ නැහැ. ඉතින් මට හිතගන්න බැහැ එයා කොහොම ලමයින්ට උගන්නනවාද කියලා. මීටත් වඩා කණගාටුම කාරණය තමා ත්‍රිකුණාමලය පැත්තෙන් ගත්ත සිසුන්ගේ ලකුණු මට්ටම 15 පමණ. ඔබට හිතාගන්න පුලුවන්ද මෙවන් ලකුණු මට්ටමක් ලබාගත් කෙනෙක් ලමයෙකුට උගන්වන්නේ කෙසේද කියලා. විද්‍යාපීඨය ඇතුලට ගියවිට ඔවුන්ට අධ්‍යාපනය ලැබෙනවා එවිට ඔවුන්ට ඉගැන්වීමේ හැකියාව ඇතිවෙනවා කියලා තර්ක කරන්න ඔබට පුලුවනි. නමුත් අවුරුදු දෙකක් තුලදී මහා ලොකු වෙනසක් කරන්න පුලුවන් වේවිද කියන එක හිතලා බලන්න ඔනේ. අපි අවුරුදු 13ක් ඉග්‍රිසි ඉගෙන ගෙනත් එවගේ ලකුණු ප්‍රමාණයක් ලබා ගන්නවා නම් අවුරුදු දෙකක කාලය තුල කුමන කතාවක්ද?

මේක ගුරුවරු ගැන එක කතාවක් විතරයි. තවත් ගුරුවරු ගැන කතා තියෙනවා. අද පොස්ට් එක දිග වැඩ් වුන නිසා අනිත් දවසේ ඉතිරි කතා ටික කියන්නම්....

මේ සම්බන්ධයෙන් මා හිතන විදිහ වැරදියි කියලා හිතනවා නම් ඒ ගැන කියන්න. ඇත්තම කියනවානම් මම වර්තමාන ගුරුවරු කෙරෙහි දැඩි කලකිරීමක් තියෙන්නේ. හේතුව මේ පෞද්ගලික ප්‍රශ්ණය කියලා ඔයාලාට අර්ථකතනය කරන්න පුලුවනි. නමුත් ඔයාලාට පුලුවනිද ලමයෙකුට හොද අධ්‍යාපනයක් දෙන්න පාසලට යවලා පමණක්ම....

යම් කෙනෙක්ගේ සිත රිදුනානම් සමාවෙන්න... මීට වඩා වෙනස් ආකාරයේ ගුරුවරු අදටත් ඉන්නවා. මේක පොඩි සිදුවීමක් පමණයි.

බස් එක ගිනි ගන්නවො...........

මේ සිදුවීම වුනේ ගිය අවුරුද්දේ සැප්තැම්බර් 20 හරියටම අගහරුවාදා. මම සාමාන්‍යයෙන් ගෙදර යන්නේ සිකුරාදා හවස.ඒත් එදා හදිස්සියේ යන්න වුනේ බදාදා ගමනක් යන්න තිබුන නිසා. ඉතින් වැල් වටාරම් නොකියා විස්තරේ කියන්නම්කො...

එදත් වෙනදා වගෙම මම මහනුවර A/C එදත් වෙනදා වගෙම මම මහනුවර බස් එකකට නැගලා ටිකක් ඉස්සරහාට වෙන්න ඉදගත්තා. වෙනදානම් ඉතින් jumpping පිහිට වුනත් එදා සෙනග අඩු නිසා එහෙම අවුලක් වුනෙත් නැහැ. මම හොදට ඉදගෙන බස් එක පිටත් වෙද්දිම වගේ සුපුරුදු නින්දට වැටුණා. එත් ටෙක්නිකල් හන්දියෙදි බස් එක පාර මැද නතර කරලා කොන්දොස්තර අයියා එලියෙන ගිහින් පිටිපස්සේ මොනවාදො කරලා ආවා. බස් එකත් කිසිම කරදරයක් නැතිව යන්න ගත්තා. මාත් හොදට නිදාගත්තා.

ගොඩක් දුර ඇවිත් මාත් හොදටම නිදියලා. මට හීනෙන් වගෙ පිටිපස්සේ ඇන්ටි කෙනෙක් කෑගහනවා ඇහෙනවා බස් එක පිටිපස්සෙන් දුමක් එනවා කියලා. මම හිතුවා මේ හීනයක් වෙන්න ඇති කියලා. ඒත් කොකටත් කියලා මාත් හීනෙන් වගේ ටිකක් ඇස් ඇරලා. බලද්දි ඇත්තටම බස් එක දුමින් පිරිලා. මමනම් හිතුවෙ බස් එකේ A/C එකේ ප්‍රශ්නයක් කියලා.

කොන්දොස්තර අයියත් කියනවා ජනෙල් ටිකක් ඇරගෙන ගියම හරියයි කියලා. එහෙම කියගෙන ජනෙල් අරගෙන තව ටිකක් දුර සැහෙන වේගෙකින් යනවා. දැන් ආයෙමත් තත්වය යහපත් නිසා මම ආයෙමත් සුපුරුදු නින්දට වැටුනා. එත් ගොඩක් දුර යන්න හම්බ වුනේ නැහැ පිටිපස්සේ හිටපු ඇන්ටි කෑගහන්න ගත්තා බස් එක ගිනි ගන්නවො නවත්තන්න කියන්න කියලා. යන්තම් බස් එක නතර කරන්න වේගෙ අඩුකලා. එත් එක්කම පිටිපස්සෙන් ආපු බයිසිකලයකුත් ඉක්මනට ඉස්සරහාට ඇවිත් ඩ්‍රයිවර් අන්කල්ට කියනවා බස් එකේ පස්ස ගිනි ගන්නවා කියලා. ඔන්න එතකොට තමා ඩ්‍රයිවර් අන්කල් බස් එක නතර කලේ.

බස් එක නතර කලා විතරයි කට්ටිය පෙරලගෙන බහින්න හදනවා. අර කලින් ඉදන් කෑගහපු ඇන්ටි ශේට් උඩින් පැනලා ගිහින් බැහැලා ඉවරයි. මම ඉදගෙන හිටියෙ ඉස්සරහා ඉඩන් තුන්වෙනි ශේට් එකෙ වුනත් මට බහින්න බයයි කට්ටිය කලබලෙට මාව පෙරලගෙන යයි කියලා. මම ඉතින් වෙන දෙයක් වෙන්න කියලා හිතලා පිටිපස්ස බැලුවා. මහා ලොකු ගින්නක් නැහැ තැලිලා තුවාල කරගන්නේ නැතිව හිමිට බහිනවා කියලා හිතලා ඉදන් හිටපු තැන හිටගෙන හිටියා. එ ඉතින් මම කරපු දෙනෙ.

මට එහා පැත්තේ හිටිය අන්කලුත් බය වෙලා පුලුවන් තරම් ජනේලය ඇරියා එතනින් පනින්න. එත් එයාට එතනින් එලිය බැලුවම බය හිතිලා සද්දනැතිව හිමිට බහිමු නෙද කියලා මට කියනවා. මාත් ඉතින් හිනාවුනා. හොදම වැඩේ කියන්නේ බස් එක නතර කරලා තියෙන්නේ ලොකු කනුවකට කිට්ටුව. කානුවට එහා වෙල. එ පැත්තෙන් පැන්නොත් ඉතින් මඩෙ තමා. අනිත් පැත්ත පාරනේ ඒ පැත්තට කලබල වෙලා පැන්නොත් ගින්නට වඩා හපන්නේ.

කොහොම වුනත් කට්ටියගේ කලබලේට එහා පැත්තේ මොකක්ද තියෙන්නේ කියලා බැලුවෙ නැහැ පැන්නා කට්ටිය ජනෙලෙන් එලියට. වෙලටයි කානුවටයි වැටුන කොල්ලොනම් ලජ්ජාවට අමාරුවෙන් ගොඩ ආවා සද්ද නැතිව. එත් දොරෙන් බහින්න ගිහින් කට්ටියගෙ තල්ලු කිරිල්ල නිසාම කානුවට වැටුන ඇන්ටි කෙනෙක් කෑගහනවා "අනේ මාව බෙරගන්න... බුදු අම්මො මාව බෙරගන්න...." කියලා. ප්‍රශ්නෙ කියන්නේ එතන කරුවලයි ඇන්ටිත් සද්දන්ත කෙනෙක්. එත කට්ටිය කොහොම හරි අර ඇන්ටිව කානුවෙන් ගොඩ ගත්තා.

මමත් කට්ටිය ඔක්කොම වගේ බැහැලා ඉවර වුනාම හිමින් බැස්සා. කොහොම හරි වට පිටේ තිබුන ගෙවල් වල සහයොගයෙන් වතුර දාලා ගින්න නිවුවා. අපි එතනින් වෙන බස් එකක නැගලා ගෙදර ගියා.

එදානම් ටිකක් බය වුනා. මැරෙන්න නෙවේ රැවෙලා තනියෙන් මගක මොකද කරන්නේ කියලා. එත් මටනම් එතන හිටිය ඇන්ටිලා කලබල වෙලා කරන විකාර දැකලා හිනාව නතර කරගන්නත් බැහැ.

එත් ඉතින් හරි පුදුමයි පහුගිය අවුරුදු ගානක්ම ඒවගේ හදිස්සි අවස්තාවන් වලට මුහුණ දෙන විදිහ අපි ඉගෙන ගෙන තිබුනානෙ. එ වුනත් කට්ටිය කලබලෙ නිසා නිකන් තුවාල කරගත්තා. මෙක මතක් වෙද්දි හිනා ගියත් ඉගෙන ගන්න දෙයක් තියනවා. කරදර අවස්තාවක කලබල වෙලා කිසිදෙයක් කරගන්න බැහැ කියන එක.

ඇත්තටම ඒ වෙලා තියෙන්නේ A/C එකට පොවෙර් දෙන්න පිටිපස්සේ වයර් දෙකක් එකට ගැටගහලා තියෙනවා එක ස්පාර්ක් වෙලා ගිනි අරගෙන.

ගොඩක් දවසකින් ලියන්න ගත්තෙ. අඩුපාඩු තිබුනොත් සමාවෙන්න හොදේ