2012/02/08

සකුණ මියැසි නද...... 01

“බට්ටිච්චි..... බට්ටිච්චි.... ඔය කොහෙද පුතේ” අම්මා එහෙම අසාගෙන තිනෙත්මාගේ කාමරයට පමිණියාය.

තිනෙත්මා ඇගේ ඇදට ඇද රෙද්ද එලා දෑසේ කදුලු පුරවාගෙන ඒ දෙස බලාගෙන සිටියාය. අම්මා ලගට එනතුරුවත් ඇය නොදත්තාය. අම්මා බට්ටිච්චි ලගටම ඇවිදින් ඇගේ හිස අතගාමින් ඇගේ මුහුණ දෙස බැලුවාය. කදුලින් පිරි දෙනෙත් දැක අම්මාගේත් ඇස් වලට කදුලු පිරුණි.
“ඇයි පුතේ මේ ඇයි කදුලු පුරොගෙන ඇදරෙද්ද දිහා බලාගෙන මොනාද හිතන්නේ?”

“නැහැ අම්මා මට සකුණව මතක් උනා මේ ඇද රෙද්ද දකිද්දි” ඉකිබිදිමින් ඇය මවට තුරුල් වුනාය.

“අඩන්න එපා මගේ පුතේ කවද හරි දවසක සකුණ අයෙමත් ඔයා ලගට එවි.. දැන් නාඩා ඉන්න මගෙ හොද බට්ටිච්චිනේ....” අම්මා බට්ටිච්චි නලවන්න හැදුවත් තමන්ට පුතෙක්වගෙ වුන සකුණගේ වෙනස් වීම සිහිවී ඇයටත් කදුලක් නැගුනා.

ඇය තිනෙත්මා කාවින්දි සූරියබණ්ඩාර. ඔහු සකුණ නිම්සර හෙට්ටිඅරාච්චි. අද වෙදිදි බිදී නොබිදී තිබෙන ඔවුන්ගේ පෙම් පුවත කියවන්න එන්න ඔබත් එක්වන්න සකුණ මියසි නද සමගින්.

~******~

“බ් ර් ර් ර් ර් බ් ර් ර් ර් ර් බ් ර් ර් ර් ර් ර් බ් ර් ර් ර් ර් ර්”
හලො ...... අම්මා
Good morning බට්ටිච්චී නැගිටින්න. අද lectures යන්නේ නැතිද?
Good morning අම්මා යනව දැන් වෙලාව කියද?
දැන් 5.15 ත් වෙලා පුතේ නැගිටලා ලැස්ති වෙන්න නැතිනම් train එකට යන්න බැරිවෙයි.
හරි අම්ම මම නැගිට්ටා... මම තියන්නම් අම්මා.
බුදුසරණයි බට්ටිච්චි යන්න කලින් කතා කරන්න පුතේ
හා අම්මා බුදුසරණයි.

කියමින් බට්ටිච්චි පුරුදුපරිදි ඉස්සර වගෙම අදෙන් බිමට පනින්නට ගොස් බේරුනේ අනූ නමයෙන්. ඇය නිදගෙන උන්නේ මෙට්ටයක් බිම දාගෙනයි. තිනෙත්මා තවමත් ඇගේ සොහොයුරියගේ නිවසේ නැවතීමට පැමිණ මසක්වත් ගතවී නැත. එබැවින් ඇයට ඇවැසි සියල්ල තවමත් ගෙනැවිත් අවසන් නැත.

(මෙතැන් ඉදලා මම තිනෙත්මාගේ චරිතයට පන දෙන්නම්. නැතහොත් කතාව ඔබට නීරස විය හැකි නිසා)

මම ඉක්මනට නෙට් එක ගැටගසා මෙට්ටය අකුලා පසෙකින් තබා කුස්සිය පැත්තට ගියේ අක්කා ඇහැරලාද කියා සිතමින්.

ආ බට්ටිච්චී ඔයා නැගිට්ටද මම මේ ඔයාට ඇහැරවන්න එන්න හැදුවේ
අම්මා ඇහැරෙවුවා අක්කා.
එහෙනම් තේ හදලා ඉස්සරහා මෙසේ උඩ තියෙනවා බීලා ලැස්තිවෙන්න ඉක්මනට මම පැන්චිට කිරි එක දීලා ඇවිත් කැම ඔතලා දෙන්නම්.

මගේ එකම සොහොයුරිය චම්මි විවාහවී දැන් සිටින්නේ රාගම කුලී නිවසකය. ඇයත් ඇගේ සැමියත් කුඩා දියණියත් එහි පදින්චිව සිටින අතර මා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශයට සුදුසුකම් ලැබූ නිසා ඔවුන් සමග නතර වීමට පැමිණියෙමි.

අපේ අම්මා සකුන්තලා සූරියබණ්ඩාරත් අප්පච්චි ප්‍රියන්ත සූරියබණ්ඩාරත් වූ අතර දෙදෙනාම ගුරුවරුන් විය. අක්කාත් මමත් මහනුවර උසස් බාලිකා පාසලෙන් අධ්‍යාපනය හැදෑරුවෙමු. උසස් පෙළ ගණිත විෂය ධාරාවෙන් සමත් උනු මා කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ පරිඝණක උපාධිය හැදැරීමට වරම් ලදිමි.

බට්ටිච්චී තාම ඇග සොදනවද දැන් ඇති පරක්කු වෙනවා අක්කා කෑ ගසන්න පටන් ගත්තේ එ නිවේදනය එනතෙක්ම bathroom එකේ සිටිම මා පුන්චි කලෙ සිටම පුරුද්දකි.

මා ඉක්මනින් ඇද පැලද යාමට සූදනම් වුනෙමි. ‍යන්තම් රැග් season එක ඉවර නිසා නිදහසක් දනුනි. මා හතිදාගෙන දිව ගියේ නිවස අසලින් යන බසය මග හැරුනහොත් රාගම station එකටම පයින් යාමට වන නිසායි. හනිකට බස් එකට නැගනෙන අම්මාට පොරොන්දු වු පරිදි ඇමතුවෙමි.

අම්මා, මම යනවා දැන් බස් එකේ ඉන්නෙ.
හා බට්ටිච්චි දුවන්න එහෙම එපා පරක්කු වුනාට හෙමිහිට යන්න හොදද..
හා අම්මා එත් දැනුත් මැරතන් එකක් තිබ්බා.. අම්මා අප්පච්චි කො...
ඉන්නවා මෙන්න කතා කරන්න
අප්පච්චී මම දැන් යනවා
මගෙ බට්ටිච්චි දැන් දග වැද කල හොදටම ඇති හොදට වැඩ ටික කරගන්න හොදේ
හා අප්පච්චී, මම තියන්නම්. බුදුසරණයි.
මගේ පුතාට බුදුසරණයි.

ගැහැණු දරුවන් දෙදෙනෙක් පමණක් සිටි අපේ පවුලේ කොල්ලා වුනේ මම. මා පොඩි කාලේ ඉදන් අප්පච්චි මට ඇන්දුවේ කලිසම් මා ගවුමක් ඇන්දානම් එ බොහොම කලාතුරකින්. පාසල් යන විට පමණක් සුදු ගවුම අන්දෙමි.

මම campus එකට යන විට මගේ යලුවො ඇවිත්. අපේ පාසලෙන්ම පැමිණි කිහිපදෙනෙකු සිටියත් ඔවුන් මා දන්නා කලේ සිටම පොත් ගුල්ලන් පමණක් නිසා මට ඔවුන්ගේ ආශ්‍රය හරි ගියේ නැත. මා වැනිම වූ මිතුරියන් පිරිසක් මට මුන ගැසුනේ මගේ වාසනාවටමයි. ඔවුන් අතරින් ජනී, මේධාවී, සුබාශි, නිලුකා, රන්දිල්, ශානක සහ යුගාන්ත.

මම යනවිට සියල්ලොම canteen එකට රැස්වී සිටියහ.

ආ good morning බට්ටිච්චි ... මොකද අද කුකුල අතින් අරන් සියලුම දෙනා කෑ ගසන්න ගත්තා. මගේ නම කියන්න කරදර නිසා හැමදෙනාම අපේ ගෙදර අය මට කියන නමම කියනවා තැනක් නොතැනක් නැතිව.

මමත් කට්ටියටම සුභ පතමින් ඔවුන් ලගට ගියා. මේ වනවිට අල්ලපු මේසේ උන් කොල්ලො සෙට් එකම කෑ ගහන්න ගත්තා නියමෙට ගැලපෙන නම කියලා.
මම බනින්නට කියා හැරිලා බැලුවිට දැක්කේ කොල්ලො හය හතක්ම මගේ දිහා බලන් ඉන්නවා. මගේ චන්ඩි කම පත්තක දාලා මා යලුවන් ලගට පැමිනියා.
උදැසන ආහාරය ගත් අපි lectures වලට ගියෙමු. මුලු දවසෙම lectures තිබුනා. ‍යන්තම් හො විවෙකයක් ලැබුනේ දවල් කෑමට පමණයි.

එදින බෙහෙවින් කාර්ය බහුලව ගෙවී ගියා.


ප. ලි.

කතාවක් ලියන්න ඔනේ කියලා හැමදාම හිත හිත හිටියත් අද තමා ඒක කරන්න ලැබුනේ. ඔයාලාට සමහර විට මේ කතාව කියවන්න කම්මලි හිතෙයිද මෙලො රහක් නැති කතාවක් කියලා හිතෙයිද දන්නේ නැහැ. එත් මගේ ආසාවට ලියන්නම්. ඔයාලාට කියවන්න බෑම හිතුන දවසට cඔම්මෙන්ට් එකක් දන්න අයෙමත් ලියන්න එපා කියලා ම ඉදන්ම නතර කරන්නම්...