නුඔ මගෙම වෙලා හිදිනු....

සද ගිමන් නිවා සුදු වළාකුලක වැතිරි...
දුක් කවක් කියනවා ආදරයට නොනිමි..
එ සදට වඩා තනි තරුවක් ගැන දනිමි
එ තරුව මමයි නිති නුඔටම තනි රකිමි....

සද වගේ අැවිත් රෑ පිනි පලසෙහි පිපුණු...
නුඔ පිචිච මලය මට සසර පුරා බැදුණු....
දුර තනිව හිදින මට සුවය සදා සුමුදු...
මතු භවෙන් භවේ නුඔ මගෙම වෙලා හිදිනු................

ලංවෙන්න වරමි අැත නෙලාගන්න තහනමි...
මල් සුවද පමණි තව උරුම උනේ මට නමි...
මගෙම වෙලා යලි පිබිදෙන්නට හැකිනමි......
මතු උරුම නොවේ මේ ආදරයට සරදමි...........

කවි පදය...

මගේ කවි සිත...
නොරිදවා.....
පද සොරා ගෙන..
කෝල බැලුමින් නුහුරු කවිකම් .....
උගන්වා මට......
සොදුරු පන්හිද...
තුඩග දැවටි.....
මාව... අසරණ කල.....
කිවිදු...
නුඔ......
දැහැන්ගත වි.....
දැවටෙමින් සිත....
මගේ පන්හිද...
ඉතින් කිසිදා.....
නොලියවෙන..... කවි පදය.....
විය....
නුඔ...........