අද දවස.....

හැමදාම එකවගේ ගෙවෙන දවස් වලට වඩා අද දවස ගොඩක් වෙනස් වුනා. ගොඩක් දවසකට පස්සේ කම්මැලිකම ඇරගත්තා.

අද වෙනදාට වඩා කලින් නැගිටින්න නම් වුනා. ඒ ඊයේ දවසේ මා අතින් සිදුවුන අමතක වීමක් නිසා උදෙන්ම යන්න වුනා. මම වෙනදා වගේම උදේ නැගිටලා ලෑස්ති වුනා. අද නම් සැනසීමෙන් යන්න පුළුවන් කියලාම හිතාන. වෙනදාට කලින් මම ඉස්කෝලේට ගියා. මම ගිහින් අත්සන් කරලා අමතක වෙලා අරන් ආව ලැබ් එකේ දොරේ යතුරත් සිකුරිටි එකට දුන්නා.

අද පාසලේ හැමදෙනාටම විශේෂ දවසක් වුනා. හේතුව වුනේ වාර්ෂික නිවාසාන්තර මළල ක්‍රීඩා උළෙලට සමගාමීව පැවැත්වෙන මැරතන් ධාවන තරඟය අද පවත්වන නිසා. සියළුම දෙනා කෙලින්ම ක්‍රීඩා පිටියට ගියා වුනත් මට පාසලට ගිහින් යන්න වුනා. අපේ පාසලේ ඉදන් ක්‍රීඩා පිටියට ඇවිදන් යන්න පුළුවන් වුනත් මම බස් එකක නැගලා ගියා. මම යද්දි හැමදෙනාම වගේ ඇවිත් හිටියා. මමත් අපේ කට්ටිය ඉන්න තැනට ගිහින් ඉදන් හිටියා. මට වෙන වැඩ තිබුනෙත් නැති නිසා.

මම කලිනුත් ඔයාලාට කියලා තියෙනවානෙ අපේ ඉස්කෝලේ ටිකක් වෙනස් කියලා. අපේ පාසලේ වාර්ෂික නිවාසාන්තර ක්‍රීඩා උළෙල උත්සවාකාරයෙන් පවත්වන්නේ වසර දෙකකට වතාවක්. ඒ නිසා මේ අවුරුද්දේ උත්සවයක් නැහැ. ඒත් සියළුම තරඟ තියෙනවා. ඒ තරඟ වලින් ප්‍රධානම තරඟයක් තමා බාලක බාලිකා මැරතන් ධාවන තරඟය. එය උත්සවාකාරයෙන් පැවැත්වීමට කටයුතු යොදාගෙන තිබුණා.

කොහොමහරි උදේ 8 වෙද්දි පන්සිල් දීලා සෙත් පිරිත් දේශනා කරලා 8.30 විතර වෙද්දි මැරතන් එක පටන් ගත්තා. මැරතන් ධාවන තරඟයේ බාලක තරඟය ක්‍රීඩා පිටියෙන්ම ආරම්භ කලා. බාලිකා තරඟය ආරම්භ කෙරුනේ මගකින්. කොහොමහරි මැරතන් ධාවන තරඟය අවසන් වෙලා තරඟකරුවන් ක්‍රීඩා පිටියට එන්න සූදානම් වන මොහොතේම අපේ විදුහල්පතිතුමා මට කතා කලා. මදැයි ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට මැරතන් එකක් බලන්න කියලා පැවිලියන් එකේ උඩම පඩියක හොඳට වාඩි වෙලා හිටියා. මොනවා කරන්නද කියලා හිත හිත පහලට බැස්සා.

මම ගිහින් ඇහුවා "ඇයි සර්"
"........, දැන් ලැබ් එක භාර ගෙනද තියෙන්නේ"
 (සර් මට කතාකරපු විදිහ මෙතන දාන්නේ නැහැ. මම වගේ පොඩි කෙනෙක්ට ඒ තරම් බර වචනෙකින් අමත්න එකට මම කැමති නැහැ වගේම. මේක කියවන සමහර අයට හිතෙන්න පුලුවන් මගේ ලොකු කමද කියලා....ඇනෝ ලාට එහෙම :)

"නෑ සර්...තාම සරත් සර් තමා භාර"
"හා එහෙමද.. අමාත්‍යාංශෙන් ඇවිත් අඩුපාඩු බලාගෙන යන්න. සරත් සර් ට එහෙනම් පණිවිඩේ කියන්න ඉස්කෝලේට ගිහින් ටිකක් බලන්න කියලා"
යන්තම් මම බේරුණා කියලා හිතන් මා සරත් සර්ව හොයන්න ගියා. මම ගිහින් පණිවිඩේ කිවාම එයා කියපි "හා යමු දැන් ඔයා භාරගන්න ඉන්න කෙනානේ කියලා."

මමත් ඉතින් මොනා කරන්නද දැන් ඉතින් කියලා යන්න් පිටත් වුනා. එතකොටම වගේ මැරතන් එකේ මුල්ම තුන් හතර දෙනා ආවා. හොඳටම නැතත් අවසානය යන්තම් හරි බලාගත්තනේ කියලා හිත සනසන් ඉස්කෝලේට ගියා.

අපේ ඉස්කෝලේ ගේට්ටු තුනක් තිබුනාට අපිට ලගම ගේට්ටුව නිතරම ලොක් කරලා තියෙන්නේ. ඒත් සරත් සර් මට කිවා එතනින් හොරෙන් පනින්න තැනක් තියෙනවා යන්න පුලුවන් වේවිද කියලා. මටත් අවුලක් නැහැ. වටයක් ඇවිදිනවාට වඩා ලේසිනේ. ඒ නිසා යමු කිවා. කොහොමහරි ඒ තරම් අමාරු තැනක් නෙවේ. අපි ඔෆිස් එකට ගියා ආවා කිව කෙනා ඉන්නවාද බලන්න. ඒත් පෙන්න එහෙම කෙනෙක් නැහැ. එතකොටම අපේ නියෝජ්ය්‍ය විදුහල්පති තුමිය කතා කරලා විස්තරේ කිවා.

මටත් ඕනේ කොහොම හරි මේ මර උගුලෙන් බේරෙන්න. ඉතින් මම ඉක්මනට කිවා.
"අනේ මැඩම් මම තාම ඕවා දන්නේ නැහැ. සර් තමා තාමත් ලැබ් එක භාරව ඉන්නේ සර් තමා දන්නේ කියලා"
වැඩේ හරි ගියේ නැහැ. එයා පෙරටුවෙන් යනවා. මම පස්සෙන් යනවා. හොඳ වෙලාවට සර්ටත් මගේ ගැන දුක හිතිලාමද කොහේදෝ පස්සෙන් එනවා.
"එන්න මම ඔයාව අදුන්වලා දෙන්නම්" කියාගෙන මැඩම් chemistry ලැබ් එකට ගියා.

කොහොමහරි එතන හිටි මැඩම්ට මාව අදුන්වලා දීලා ගියා. එතන අපේ ඉස්කෝලේ චෙමිස්ට්‍රය් සහ ඵ්ය්සිcස් ලැබ් වල ඇසිස්ටන්ලා දෙන්නාගෙන් ඒ බඩු ගැන විස්තර ගන්නවා. ඒ දෙන්නාම හරියට විස්තර දෙන ජාතියේ දෙන්නෙක් නෙවේ. කොහොමහරි මේස බංකු වල දිග පළල මනින්න මාත් උදවු කලා. ඉක්මන්ට එතනින් ගැලවෙන්න. ඒ එක්කම කට්ටියම පොඩ්ඩක් එහෙ මෙහෙ වෙලා මමයි අර අමාත්‍යාංශෙන් ආව මැඩම් දෙන්නා ඉතිරි වුනා. මගේ ටිකිරි මොලේට වැටහිලා තිබුනේ මේ වැඩේ හරිම ආසාර්ථකයි කියලා.

ඉතින් මම හෙමින් සීරුවේ සැර ඔක්කොම බාල කරලා ඔය ගැන ඇයට කිවා. උගන්වන ගුරුවරුන් ඉන්න දවසක නම් විස්තර හොදින් ගන්න තිබුනා. එයාලා තමා ඒ විස්තර හොදටම දන්නේ කියලා. ඉතින් එයා කිවා එයාලාට එන්න කිවානම් හොදයිනේ කියලා. මට එහෙම පුලුවන්ද මම වැටුණු අමාරුවේ තව කෙනෙක්ව දාන්න. ඒ නිසා මම කිවා නැහැ එයාලාට එන්න බැහැ. එයාලාට ක්‍රීඩා පිට්යේ වැඩ තියෙනවා කියලා. ඉන්පස්සේ එයාට තේරෙන්න ඇති මට දැන් මේක වදයක් වෙලා ඉන්නේ කියලා.

ඒ පාර ඒ මැඩම් කිවා ඔයාගේ විස්තර ටික බලමුකො කියලා. ඉන්පස්සේ ඇහුවා මොකක් භාරවද ඉන්නේ කියලා. මමත් කිවා computer ලැබ් එක කියලා. එයා මුල ඉදන් අගටයි අග ඉදන් මුලටයි එයා ලඟ තිබුන කොළ සෙට් එක පෙරලලා කිවා "ආ නැහැ ඒ ගැන විස්තර ඕනේ නැහැ" කියලා. මට ඉතින් හිතුන දේ කියන්න ඕනේ නැහැනේ. මම ඉක්මනටම ඇහුවා එහෙනම් මැඩම් මම යන්නද කියලා. හා කිව ගමන් මම ආවා. මම සර් ගෙන් ඇහුවාම එයා ආයෙම යන්නේ නැහැ කිවා. මම අපේ නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිතුමියට පණිවිඩේ කියන්න ගියාම එය මට බොරු උගන්වනවා. එයා ක්‍රීඩා පිටියට නොයා ඉන්න එකට විදුහල්පතිතුමාට බොරු කියන්න මාව ගාවගන්න යනවා. මම අහුවෙයි ඕවාට. මම ඔලුව වනලා හා කියලා එන්න ආවා.

කොහොමහරි මම ආව පාරෙන්ම යන්න යද්දි. තව සර් කෙනෙක් මුණගැහුනා. එයාටත් ටිකක් කතා කරද්දි මගේ නම කියනවා ඇහුනා. ක්‍රීඩා පිටියේ ඉදන්. හයියෝ මාව හොයනවා. මමත් අත් ඇරියේ නැහැ. සාරියත් පටලගෙනනේ. ඒත් පුලුවන් වේගෙන් ගියා. කට්ටියම ලෑස්තියි මාත් වතුර ටිකක් එහෙම බීලා සෙට් වුනා. ගුරුමණ්ඩලයේ එල්ලේ තරඟයට.

කොහොමහරි ඉක්මනට අඩි උස සෙරෙප්පු ගලවලා අඩි නැති දෙකක් දාගෙන ක්‍රීඩා පිටියට ගියා. පෙර පුහුණුවීම් කලාම පුලුවන් තරමක් හොදින් පන්දුවට පහර දෙන්න. කොහොමහරි කණ්ඩායම් දෙකකට බෙදන්න අපි ගියා ක්‍රීඩා විවේකාගාරයට. ඔහොම ගිහින් කණ්ඩායම් දෙකට බෙදිලා අපි පාට වෙන් කලා. පාට දෙක තමා නිල් සහ කොළ. අපි කොළ කණ්ඩාය්මේ. අපිට දුන්නා ලස්සන ටී ෂර්ට් එකක්. දැන් අපි සාරි ඇදන් දිවුවොත් බෙල්ල කඩා ගන්න තමා. ඒ නිසා ගෙදරින්ම සූදානමින් ආපු අපි බොටම් එකයි ටී ෂර්ට් එකයි ඇද ගත්තා. සමහර මැඩම්ලා නම් සාරියට උඩින්ම ටී ෂර්ට් එක ඇන්දා.

කට්ටියම ක්‍රීඩා පිටියට ආවා. මුලින්ම තරඟ කලේ අපි. අපේ කණ්ඩායමේ අය ඉක්මනින් දැවීගියා. සමහර අයට දුවන්න බැරි නිසා වෙනුවට අය දිවුවා. මමත් පිති හරඹය දක්වන්න ආවා. හයියෝ අති පණ්ඩිත සර් කෙනෙක් බෝල් කලා. මදැයි කලා කරට උඩින් දැම්මා. දෙවනි බොලේට ගැහුවා. මගේ පිටි පස්සටම ගියේ. මම අවුට් වුනා. කණගාටුවෙන් බලන් හිටියා. අපරාදේ අපේ කණ්ඩායමේ හැමදෙනාටම වගේ ඒ බෝල වලට ගහන්න බැහැ. එය හරි උඩින් බෝලේ එවන්නේ. අපේ කණ්ඩායමේම සාමාජිකයෙක් වුනාට කිවට පිළිගන්නේ නැහැනෙ. කොහොමහරි තරඟේ ඔහොම යද්දි මමත් වෙනුවට දිවුවා. ඒත් මට ලගටම ඇවිත් බොලෙන් ගැහුවා. මම හිමින් දුවපු නිසා එහෙම නෙවේ. බෝලේ ලඟට වැටිලා තියෙන්නේ.

අපි අමාරුවෙන් ලකුණු 5ක් ගත්තා. ඉන්පස්සේ අපේ පන්දු රැකිමේ වාරය. අපි සෙල්ලෙම් කලේ එල්ලේ. නැතිනම් ඔයාලා හිනා වෙවි ලකුණු 5ද ගත්තේ කියලා. අපි පන්දු රකින්න ගිහින් මම ලස්සනට අතටම ගත්ත කැච් එකක් අතෑරියා. අනේ අතෑරියා නෙවේ ඇගිලි වල රැදුනේ. ඉතින් බෝලේ ලෙස්සල ගියා. කොහොමහරි අපි පැරදුනා. එයාලා තව බෝල 9 තියෙද්දිම ලකුණු 5 ගැහුවා. ආ මට කියන්න අමතක වුනානේ අපේ ලොකු සරුත් සෙල්ලම් කලා නිල් පාටින්.

එහෙම ඉතින් අපේ සෙල්ලම ඉවර වුනා. ක්‍රීඩාගාරයට ගිහින් ටිකක් මහන්සි ඇරලා. ආයෙමත් පැවිලියන් එක පැත්තේ ගියා. ඔන්න එතකොට තමා කට්ටියගේ විවේචන. මම හොඳට දුවනවා කියලා අපේ හැමෝම කිවා. ඒකනම ආඩම්බරයක්. ඒත් ඉතින් කැච් එක මිස් කරපු එකට කිවානේ මම බෝලේ අල්ලද්දි බර වැඩියි කියලා හිතුන නිසා අතෑරියා කියලා. මක් කරන්නද...  ඔන්න ඔහොම තමා මම ඉස් ඉස්සෙල්ලාම එල්ලේ ගැහුවේ.

ඉන්පස්සේ දාඩියත් එක්ක ආයෙම සාරිය අදින්න බැරි නිසා මමත් අපේ අනිත් අයත් බොටම් එකයි ටී ෂර්ට් එකයි පිටින්ම ඉදලා ගෙදර යන්න හිතුවා. කොහොමහරි මම බෑග් එක ගන්න තනියම පැවිලියන් එකට ගියා. එතන හිටි අපේ අයම මාව හරියට දැකලා නැතිව රැවටිලා ලමයෙක් කියලා. ලැජ්ජාව සගවගෙන හිටියා ඉතින්. ඉන්පස්සේ අපි හොරෙන්ම පහලට ආවා අත්සන් කරන්න. මාත් ඒ අතරේ පිටිපස්ස හැරිලා අත්සන් කරද්දි එතනට ආව මැඩම් කෙනෙක් තව ටිකෙන් අහනවා ඇයි මේ ලමයෙක් අත්සන් කරන්නේ කියලා. එයා ප්‍රසිද්ධියේ එහෙම ඇහුවේ නැති වුනාට කිවා හැමෝටම ඇහෙන්නෙ.

අනේ මම අසරණ වුන් තරමක්. හැමෝම හිනා වුනා. අයෙමත් සුදු ගවුමක් අන්දලා ඉස්කෝලේ එවන්න පුලුවන් කියලා. අපි 1.30 වෙනකම් හිටියා. ඉවර වෙන පාටක් නම් නැහැ. ඉන්පස්සේ හොර පාරකින් පැනලා ආවා. මම තව මැඩම් කෙනෙක් එක්ක කුඩේ යටින් ආවේ. එයා හිනා වෙනවා. ඔයාවනම්  අදුරගන්න එකක් නැහැ. අම්මායි දුවයි යනවා කියලා හිතයි කියලා. කොහොමහරි පිට්ටනියෙන් එලියට ගිහින් බස් හෝල්ට් එකට ගියා.

බස් එකක් එනකම් මැඩම් කෙනෙක් එක්කම සෙට් වෙලා ඉද්දි ආවේ නැතිද අපේ ලොකු සෑර්ගේ රොයිටර් පුවත් සේවය. ඒ තමා අපේ සර්ගේ කා.කා.ස. ජයන්ත. අනේ අපරාදේ කියන්න බැහැ. හැමදේම සර්ට කියන හොඳ සේවකයෙක්. මොනා කරන්නද ඉතින්. හිත හදාගෙන ආව මුල්ම බස් එකේ නැගලා ගෙදර ආවා.

ඔන්න ඔහොමයි මගේ ගුරු ජීවිතයේ මුල්ම ක්‍රීඩා අත්දැකිම...