මට කියාගන්න බෑ ගලපන්න බෑ නිල් ඇස් දෙකට දුක් හීන පුදන කදුලු පොකුරක වේදනාව පත් ඉරුවක ලියන්න බෑ රත්තරන්. මල් මල් වලාවන් තනිවෙච්ච ඈත ඈත අනන්ත මීදුමේ සිකුරු තරුව පායද්දි දෙතොල් මත කිතිකැවුණු සීතල ඇගිලිතුඩු වල ආදරේ අද මං ගාව නෑ. සබන් බුබුලක් වගේ බිදිලා ඉහිරිලා ගිය මදාරා මල් පෙත්තක චූටි ඇගිලි තුඩු වලින් ලිව්ව ආදර සිහිවටන කො අද ......
අනේ මට කියන්න කදුලින් පියෙන පරවුණු ඇස් වලට ලොකයෙන් මුවාවුණ දාට වක්කත් දුක නොදැනෙන්න රත්තරන් පෙම් හීනයක් පුදන්න .............
ඇයි ඒ පරසතු හීනයෙන් ඔයා ඇහැරිලා අඩන්නේ මල් ඇස් දෙකට දරාගන්න බැරි වහින්න ලන් වෙච්ච අහස තරමට එකතු වුන ජීවිතේ දුක ඔය පුංචි හිතට උහුලන්න බෑ. මං දන්නවා ජීවිතේ කියන්නේ සුන්දර පෙම් කවක් අද මට අකුරු කරන්න බෑ. ලියන්න ඉස්සරින් කදුලින් සේදිලා යන ආදර කතාවක බොදවුණු අකුරු පෙලක් වුනේ ඇයි ............
කියන්න ඇයි අපේ අහිංසක හිත් මේ තරම් අසරණ වුනේ......
ලස්සන ලියවිල්ලක් !
ReplyDelete