දුකට පාවඩ එලන රතුපාට හැන්දෑව
මතකයට තනු අරන් පද පුදන අපුරුව
කියාගත නොහැකිවූ ස්නේහයේ මුණු මුණුව
අපේ සෙනෙහෙ සිත් මිසක වෙන කවුරු හදුනාද
ජීවිතය මන්ද මාරුතයක් විණි අකල් බට
අපි වරා මල් වෙමුද තාම එහි සැරිසරන
පඩු පැහැති ජීවිතේ නොවී ඔබ ඉදු දුන්න
ඇහි පියපු කරුවලේ ජීවිතය මට දෙන්න.....
මහා කටු පදුරු මැද ඉපල් වූ ජීවිතය
පිපෙන්නට වාරු ලන නිදිකුම්බා මලක් ලෙස
පුරුදු ලෙන්ගතු කමම මතකයට අමුණාගෙන
කවුරුත් නොකියාපු මගේ හිතට හිනැහෙන්න......
අහස නොව පොළව වෙමු පා තබා නැගිටින්න
ඉරක් නොව සදක් වෙමු පොදාට හිනාවෙන
හිමි අහිමි පුරවාගත් කාලයේ දෙපා
අපි අපෙන් හදුනාගත් සෙනෙහසට ඇස් දෙන්න.....
No comments:
Post a Comment